Litvintroll: “Чорная панна” прыснілася і гучыць дакладна так, як у сне

Еўрарадыё: Адразу хацелася б запытацца, як сустракалі вашы прыхільнікі альбом “Чорная пана”, ці такога яны чакалі ад Litvintroll?

Андрэй Апановіч: Мы спадзяваліся, што альбом будзе добра ўспрыняты! І, калі была прэзентацыя, мы былі здзіўленыя, бо ўсе ведалі словы песень… ужо ведалі! Гэта было вельмі нечакана, але вельмі прыемна.

Еўрарадыё: То бок, абурэння не было, што зусім па-іншаму гурт гучыць, маўляў, Litvintroll ужо не той!

Андрэй Апановіч: Ну, нам казалі, што мы сталі больш цяжкімі, больш брутальнымі. Але мы ж самі хацелі такога гука дамагчыся, і мне падаецца, што ў нас атрымалася.

Васіль Верабейчыкаў: Людзей, якія б сказалі, што з гэтага моманту нас слухаць не будуць, мы не бачылі. Ва ўсялякім выпадку, яны нам гэтага не казалі (усміхаюцца)!

Еўрарадыё: А вы самі сваіх песень не баіцеся?

Васіль Верабейчыкаў: Гэта ж нашы дзеці, як жа мы можам іх баяцца!?

Андрэй Апановіч: Мне падаецца, што ў жыцці знойдзецца значна больш розных рэчаў, якіх варта баяцца. А ў нашых песнях мы проста спяваем пра тое, што ў нас накіпела, набалела на душы. Таму няма чаго гэтага баяцца (усміхаецца)!

Еўрарадыё: Але элемент фэнтэзі, міфалогіі, гісторыі, сярэднявечча ў вашых творах прысутнічае, дык як яно спалучаецца з сучасным накіпела-набалела?

Васіль Верабейчыкаў: Дык ад стагоддзя да стагоддзя нічога ж і не змяняецца! Адбываецца ўсё тое ж самае, толькі змяняюцца дэкарацыі. Таму усе пытанні, што паўставалі ў мінулым, застаюцца актуальнымі і цяпер. Таму мы і распавядаем пэўныя казкі, якія хтосьці і ўспрымае, як казкі пра пачвараў, троляў і г.д., але яны актуальныя і цяпер! Мне падаецца гэта цікава нашым слухачам, бо альбом гэта не пераказ нейкіх пэўных міфаў, а ён жывы, ён сучасны.

Чорная панна ў сне мяне напалохала, вельмі напалохала, але ў галаве гучала музыка

 

 

Еўрарадыё: Добра, а як напісалася сама “Чорная панна”?

Васіль Верабейчыкаў: Я яе прысніў!

Андрэй Апановіч: Амаль як Black Sabbath (усміхаецца).

Васіль Верабейчыкаў: Прысніў, спалоханы прачнуўся і пабег у прыбіральню, каб там, нікому не перашкаджаючы, набубнець на дыктафон матыў і словы. І ў той момант песня гучала ў маёй галаве дакладна так, як яна цяпер гучыць на дыску!

Андрэй Апановіч: А ўвогуле, песні па-рознаму пішуцца. Штосьці пад піва, штосьці на цвярозую галаву.

Васіль Верабейчыкаў: Часам яны нараджаюцца падчас джэм-сэйшана на рэпетыцыі, некаторыя прыносім у выглядзе рыфаў ці лірыкі…

Еўрарадыё: Вы атэісты, паганцы, хрысціяне? Ці верыце, што з’яўленне Чорнай панны (вобраза смерці) нешта прадракае?

Васіль Верабейчыкаў: Я атэіст!

Андрэй Апановіч: Праваслаўны атэіст (усміхаецца). Я дык, напэўна, больш паганец, бо веру ў тое, што бачу. Нейкія прыдуманыя дзядзечкі на небе мяне не ўражваюць.

Васіль Верабейчыкаў: Ну, а Чорная панна ў сне мяне напалохала, вельмі напалохала, але ў галаве гучала музыка. Адкуль гэтая песня да мяне прыйшла, я не ведаю.

Еўрарадыё: Ці слухаеце вы ўласную музыку, і што слухаеце, калі жадаеце павесяліцца?

Андрэй Апановіч: Слухаем-слухаем, асабліва апошні альбом!

Васіль Верабейчыкаў: Нам праўда вельмі падабаецца тое, што мы зрабілі, мы ганарымся альбомам і часам кажам адзін аднаму: “Якія мы малайцы, якія добрыя мы музыкі” (усміхаецца). А насамрэч, усе мы розным захапляемся, дзесьці ёсць агульныя зацікаўленасці, але дзесьці — зусім разыходзімся.

Андрэй Апановіч: Бывае часам, што адзін на аднаго наязджаем, маўляў, што ты за… папсу слухаеш (смяюцца).

Мы былі здзіўленыя, што ў Познані на першым канцэрце фэны спявалі нашы песні

 

 

Еўрарадыё: Ці цікавяцца вамі за межамі краіны, ці ездзіце па фестывалях?

Андрэй Апановіч: Шмат дзе ездзілі ўжо. І ў Эстоніі былі, і ў Літве, у Расіі, Украіне… Але больш за ўсё ў Польшчы. Там у нас шмат прыхільнікаў, якія нават прыязджаюць на канцэрты з іншых гарадоў. Так што, дзвіжуха ідзе, і мы плануем яшчэ добра па Польшчы пракаціцца.

Еўрарадыё: Але гэта сольнікі ці фестывалі, салянкі?

Андрэй Апановіч: Ёсць і сольныя канцэрты. Напрыклад, у Познані ўжо тры разы гралі клубныя сольнікі.

Васіль Верабейчыкаў: Там вельмі добра нас прымаюць, і ёсць дастаткова вялікая аўдыторыя. Калі мы ўпершыню туды прыехалі, дарэчы, гэта былі Дні беларускай культуры ў Познані, то набіўся поўны клуб. Мы былі вельмі здзіўленыя, бо гэта ж быў першы прыезд, мы ж там яшчэ ніколі не свяціліся, не гралі. А людзі пры гэтым яшчэ і спявалі нашы песні, было дзіўна.

Андрэй Апановіч: Але не заўсёды поўныя клубы ў нас. Бывае так, што людзі не ведаюць пра наш прыезд. Потым пішуць нам, маўляў, чаму не папярэдзілі, што прыязджаеце, мы вось не трапілі і г.д.

Еўрарадыё: То бок, за мяжой вы выступаеце часцей і вас там лепш ведаюць?

Андрэй Апановіч: У прынцыпе, усе вядомыя мне беларускія гурты больш граюць за мяжой. Проста ў нашай невялічкай краіне не зробіш некалькі канцэртаў на тыдзень ці месяц, а там шмат месцаў і людзей).

Еўрарадыё: А не думалі ўвогуле пераехаць у тую ж Польшчу?

Андрэй Апановіч: Не, наша радзіма тут! Мы натхняемся Радзімай. Проста з’ездзіць адпачыць — нармальна. Выступы для нас і праца, і адпачынак, таму нас задавальняе і такі фармат.

Васіль Верабейчыкаў: Мы ж усе працуем, усе з сем’ямі, таму ад’езд — гэта адпачынак ад асяроддзя, ад працы, новыя месцы, людзі… А на сцэне гэта ўжо іншая праца, якой мы аддаёмся на 100%.

Калі ствараеш музыку, выконваеш яе, то атрымліваеш вельмі моцны імпульс

Еўрарадыё: Дарэчы, а хто з вас чым зарабляе на жыццё?

Андрэй Апановіч: Па-рознаму! Я машынамі, Васіль — праграміст, гітарыст наш робіць рамонты, бубнач — повар, прычым, вельмі добры, а клавішнік робіць гульню “Танкі”.

Еўрарадыё: А ведаюць вашы супрацоўнікі, што вы яшчэ і музыкі? Ходзяць, можа, на канцэрты?

Андрэй Апановіч: Мой шэф заўсёды пытаецца, калі канцэрт. І, адпаведна, адпускаюць без праблем на канцэрты.

Васіль Верабейчыкаў: Галоўнае — папярэдзіць, а так, у мяне ўсё тое ж самае.

Еўрарадыё: Паводле маіх назіранняў, беларуская метал-тусоўка вельмі жывая ды дружная. А ці ёсць розніца паміж нашай і еўрапейскай “металічнай” публікай?

Андрэй Апановіч: Не вельмі істотная, але ёсць. У іх першапачаткова іншая культура паводзінаў. Мы неяк адкрывалі другі дзень нямецкага фестывалю Black Troll, гэта прыкладна а 12-й гадзіне мы пачыналі. Усе металюгі — “з бадуна”, але, як мы толькі зайгралі, то яны як робаты пацягнуліся пад сцэну і давай адрывацца. У нас бы ўсе па намётах сядзелі, адыходзілі.

Васіль Верабейчыкаў: І зноў жа, выкрыквалі назвы песень нашых, каб мы іх выканалі. А яшчэ мяне ўразіла (гэта я пра адрозненне публікі) ў Аўстрыі на фэсце. У нас металічную культуру ўспрымаюць, як нейкіх брудных несур’ёзных людзей. А там прыехалі тысячы людзей у скуры, усе ў чорным, у ланцугах, нягледзячы на жахлівую спякоту. Прычым, і дзеці, і дарослыя, і ўжо сталыя людзі. Карацей, у іх “металічная” культура вельмі развітая.

Еўрарадыё: А ўвогуле, як гэта, быць музыкам, на ваш погляд?

Андрэй Апановіч: Ну, па-рознаму! Ёсць і мінусы, і плюсы. Але нам падабаецца.

Васіль Верабейчыкаў: Калі ствараеш музыку, выконваеш яе, то атрымліваеш вельмі моцны імпульс, падобны на наркотык. Таму мы такія музычныя наркаманы (усміхаецца).

Еўрарадыё: Вяртаючыся да вашай песеннай тэматыкі, ці захапляліся вы калі-небудзь рыцарскім рухам?

Васіль Верабейчыкаў: Я раней захапляўся, але цяпер не хапае часу, бо і сям’я, і праца, і Litvintroll. Але гэта было асобна ад гурта. І Litvintroll — гэта не “рыцарскі” гурт, мы асобна, хоць і падтрымліваем гэты рух. Нам цікава і назіраць за ім, і граць на іх фэстах, але ж мы музыкі.

Еўрарадыё: Ці выкарыстоўваеце нейкія дадатковыя прыёмы падчас запісу песень, якія потым знікаюць на канцэртах?

Васіль Верабейчыкаў: Як гучыць на альбоме, так потым і на канцэртах гучыць. Падчас запісу хіба дублюем інструменты, але гэта робяць абсалютна ўсе, каб гук быў мацнейшы. Але і жывы выступ дадае гучанню свае фішкі. Так што, нам нескладана адаптаваць запіс пад канцэрт, мы граем і там, і там аднолькава.

Новы басіст хутка падняў увесь матэрыял і прыўнёс свайго

 

 

Еўрарадыё: Ну, і не самае лёгкае пытанне: як было прызвычаіцца да новага басіста Андрэя Стаціўка пасля смерці Алега Клімчанкі?

Андрэй Апановіч: Нармальна, ён неяк хуценька ўліўся ў склад, у тэматыку.

Васіль Верабейчыкаў: Ён добры чалавек і музыка, лепшы з тых, хто прыйшоў на кастынг. Ён вельмі хутка падцягнуў усю нашу праграму, ну, і свайго прыўнёс. Некаторыя прапанаваныя ім рэчы мы прынялі. Некаторыя песні цяпер ён выконвае па-свойму.

Еўрарадыё: Вы ж мінскі гурт, а басіста знайшлі ў Століне, як рэпетуеце цяпер?

Андрэй Апановіч: Ён ужо мінскі (смяюцца). У прынцыпе, наш гурт з трох гарадоў сабраны: Столін, Мінск і Жлобін. Але ўсе жывуць у Мінску. А Андрэй спачатку ездзіў на кожную рэпетыцыю, а пасля, напрыканцы вучэбнага года звольніўся і пераехаў. Цяпер дапамагае нашаму гітарысту “на аб’ектах”.

Цяпер пішам два альбомы і плануем кліп

 

 

Еўрарадыё: Чаго чакаць ад Litvintroll у бліжэйшы час?

Андрэй Апановіч: Працуем над акустычнай праграмай, збіраемся назапасіць матэрыялу і, можа, нават выдаць дыск. Але паглядзім, як пойдзе. Акустыка будзе з розных песень, будуць і новыя, тыя, што яшчэ не гучалі. Плюс — у нас валяецца шмат цяжкога матэрыялу, таксама над ім працуем.

Васіль Верабейчыкаў: То бок, мы цяпер працуем адразу над двума дыскамі, можна так сказаць.

Еўрарадыё: А цяжкі матэрыял падобны на альбом “Чорная пана”, ці зноў будуць нейкія змены па гучанні.

Андрэй Апановіч: Будуць! У нас ужо і трэш месцамі пайшоў. Карацей, мы не жадаем паўтарацца, каб усё гучала аднолькава, а далей ужо — як пойдзе. Магу сказаць, што будуць песні нават больш змрочныя, чым на апошнім альбоме (усміхаецца).

Васіль Верабейчыкаў: Ну, і сярод планаў: цяпер думаем над кліпам, ужо нават ёсць некалькі ідэй. Думаю, дзесьці па восені нешта будзе.

Андрэй Апановіч: На якую песню, пакуль пакінем у сакрэце. Адзінае, што можам сказаць, што ў кліпе будзе шмат розных прыгожых дзяўчат, будзем рабіць конкурс (смяецца).

Фота: budzma.org, metalmap.by