Аляксей Стокс: "Я гатовы граць нават на Паўночным Полюсе для пінгвінаў"

Ніфіга. Гэта не працуе.

Еўрарадыё: Як гэта – быць музыкам у Маскве? Прынцыпова адрозніваецца ад "быць музыкам у Мінску"?

Аляксей Стокс: Прынцыпова, напэўна, не: тая ж фігня – пішаш песні, выконваеш песні, запісваеш песні. Такіх адрозненняў няма, але наогул я б сказаў, што там крыху па-іншаму ставяцца да музыкаў.

Там музыкі не такія – юродзівыя, ведаеш, святыя людзі – іх усё шкадуюць. Ніхто не крытыкуе, нават калі штосьці дрэнна. А ў нас часам любяць, потым раптам перастаюць любіць.

Еўрарадыё: За кошт велізарнай колькасці пляцовак у Маскве ці атрымліваецца граць шмат канцэртаў?

Аляксей Стокс: Скажу ўсім музыкам тут: не думайце, што раз там шмат клубаў, можна часцей граць. Не, ёсць пэўныя складанасці. Сабраць, напрыклад, народ у клубы – гэта вялікая праблема, асабліва, калі ты невядомы. Занадта вялікая канкурэнцыя. Можна спрабаваць рабіць канцэрты, але доўгі час там будзе ўмоўна пара чалавек.

Еўрарадыё: У нас "Рэактар" і той зачыняецца..

Аляксей Стокс: Да ну? Толькі хацелі канцэрт зрабіць у "Рэактары".

Еўрарадыё: Як ідуць справы ў гурта The Stokes на маскоўскай сцэне?

Аляксей Стокс: Ужо добра, значна лепш, чым спачатку. У нас нарэшце пачаліся ратацыі на радыё.

Добра, што мы, паехаўшы ў Маскву, не ведалі, колькі там гуртоў.

Еўрарадыё: Радыёстанцыі з ахвотай бяруць вашы песні? Ці трэба неяк прабівацца і шукаць уплывовых людзей?

Аляксей Стокс: Наогул, трэба прабівацца. І раней, і цяпер на радыё існавалі так званыя бюджэтныя гурты, якія праплачваюць свае эфіры. Але людзі гэта адразу вылічаюць, і стаўленне да гэтых гуртоў такое... Кшталту, дармоўшчыкі. А наогул канкурэнцыя велізарная.

Добра, што мы, паехаўшы ў Маскву, не ведалі, колькі там гуртоў. Калі мне сказалі, што ў Маскве толькі зарэгістраваных гуртоў каля 20 тысяч, я падумаў, што Дзякуй богу, што я гэтага не ведаў.

У сутках усяго 24 гадзіны і на радыёстанцыях занадта мала месца. Напрыклад, калі браць рускамоўную музыку, толькі не папсу, а рок, то не так ужо і шмат радыёстанцый там: "Наша радыё", "Маяк", ну, можа, яшчэ парачка.

Еўрарадыё: Гэта значыць, гэта ратацыі аказалі ўплыў на павелічэнне колькасці вашых канцэртаў і пазнавальнасць гурта, а не якасныя змены ў самой творчасці?

Аляксей Стокс: Ратацыі, безумоўна. Без гэтага праблематычна. Я не ўяўляю, як, напрыклад, некаторыя кажуць: ты будзеш граць, граць, спачатку да цябе 2 чалавекі прыйдуць, потым 4, потым 6. Ніфіга. Гэта не працуе.

У Маскве вельмі шмат канцэртаў, прычым, самага высокага ўзроўню. І людзі ідуць да таго, каго ведаюць, умоўна кажучы.

Таму ратацыі вельмі дапамаглі. Напярэдадні "Нашествия", напрыклад, "Наша радыё" нас вельмі падтрымала – па чатыры ратацыі на дзень + у іх на сайце. Людзі заходзяць, даведваюцца, потым значна прасцей кантактаваць.

У плане творчым, вядома, таксама змянілася. Мы, уласна, дзеля гэтага туды і ехалі. Таму што тут ужо ўсе цябе ведаюць – спаць пачынаеш. А там узбадзёрыла.

Еўрарадыё: Што ж вас там узбадзёрыла?

Аляксей Стокс: Ну як, з нуля пачынаць досыць складана. Калі ты прыязджаеш у горад, і ты там нафіг нікому не патрэбны – такі маленькі "тараканчык".  І ўсё гэта зноў разрульваць вельмі складана. Таму на творчасці гэта, натуральна, адбілася.

Еўрарадыё: У які бок?

Аляксей Стокс: Больш упэўненымі мы, відаць, сталі. Выраслі. У плане тэкстаў я таксама імкнуся не кідаць словаў проста так, а ў кожную фразу спрабую укласці нейкі сэнс.

Таму што там стаўленне да рускай мовы вельмі сур'ёзнае. І калі ты спяваеш там пра ялінкі і сонейка – не здзівіш нікога. Павінна чапляць. А, адпаведна, чапляць можа тое, што людзей там хвалюе. Каб гэта зразумець, трэба там пажыць, пакруціцца, ну і г.д.

крый божа было сказаць, што ў Беларусі мы – папулярны гурт

Еўрарадыё: За гэтыя 5 гадоў у Маскве што стала для вас паваротным момантам?

Аляксей Стокс: Такога штуршку не было. Хіба што ў псіхалагічным і маральным плане. Таму што абламацца там вельмі проста, гэта я адразу кажу. Масква ламае ліха! І бывалі моманты, калі проста б'ешся галавой пра сцяну, тупік такой.

Такім псіхалагічным момантам стала, напэўна, знаёмства з Кутиковым. Мне не прабіліся за яго рахунак, абсалютна няма! Проста ён нам дапамог са студыяй, мы запісалі там альбом. І ўсё. Таму што ў плане піяру нават яму вельмі складана штосьці рабіць.

Сустрэўшы яго, мы пачалі верыць у тое, што, напэўна, ёсць шанец – на цябе хтосьці звярнуў увагу. І, крый божа, было сказаць, што ў Беларусі мы – папулярны гурт. Там адказваюць на гэта проста – дык чаго ты наогул сюды прыехаў? Едзь у Беларусь! Так, жорстка.

Еўрарадыё: Вы працягваеце цяпер супрацоўніцтва з Куцікавым?

Аляксей Стокс: Мы проста кантактуем. У яго, да таго ж, цяпер куча сваіх праектаў, ён вельмі дзейны чалавек. Стэлефаноўваемся, на канцэрты адзін да аднаго прыходзім.

Я ўжо было падумаў, што мы панк хутка зайграем.

Еўрарадыё: Хто цяпер грае ў гурце The Stokes? У вас столькі разоў усё мянялася..

Аляксей Стокс: Ужо доўгі-доўгі час касцяк гурта складаем я і Кірыл. Наш новы барабаншчык родам з Тамбова, у Маскве грае ў вельмі многіх вядомых калектывах. Замест Руслана Парфёнава, які вельмі раптоўна нас пакінуў, (спадзяюся  ў яго ўсё добра, чуў, ён ажаніўся і цяпер дзесьці ў Мінску) да нас прыйшоў малады музыка з Мінску.

Еўрарадыё: Чытала калісьці, што калі сышоў Руслан, у гурце з'явілася другая гітара і вы сказалі: "Вось! Зараз стала больш рок-н-ролу!"

Аляксей Стокс: А, ну гэта калі яшчэ з першага складу да нас вярнуўся Андрэй.

Еўрарадыё: Зусім заблытаў.

Аляксей Стокс: Першапачаткова ў нашым складзе былі я, Кірыл (бас), Руслан (клавішы), Андрэй (гітара) і Юра (барабаны). Яшчэ ў мінскі перыяд Андрэй сышоў. Калі мы пераехалі ў Маскву, Юра не змог пераехаць з намі па шматлікіх прычынах.

Так мы гралі-гралі, потым ад нас сышоў Руслан. Чаму сышоў – дагэтуль не ведаю, трэба ў Руслана спытаць.

Пасля гэтага мы нейкі час гралі ў трыа – з нашым новым расійскім барабаншчыкам. Я ўжо было падумаў, што мы панк хутка зайграем. Пасля да нас зноў вярнуўся Андрэй. Але пераехаць у Маскву ён не змог. Я быў ужо сам пачаў пісаць клавішы, успомніў маладосць, як да нас прыйшоў наш новы клавішнік Паша.

Еўрарадыё: Ці не прапанавалі гурту The Stokes паўдзельнічаць у беларускіх фэстах, якія актыўна праводзіліся ў Маскве?

Аляксей Стокс: Наогул у Маскве вельмі шмат беларускіх музыкаў і яны каціруюцца, прама скажам. Хоць той ж гурт "Браво" нядаўна выступаў бясплатна ў клубе "Б2" і народа было не шмат.

Затое прыкладна год таму на канцэрце ў "Ляпісаў" я ўбачыў біток. І нават чарга на ўваходзе. Гэта ўражвае. Тыя ж маскоўскія гурты часта збіраюць публіку на канцэрты са сваіх сяброў.

Еўрарадыё:А з кім у Маскве сябруеце вы?

Аляксей Стокс: Мы з усімі імкнёмся сябраваць. Але такога шчыльнага сяброўства няма. Вось, напрыклад, Ілля Чорт. Мы пазнаёміліся, спелі разам, а сябруем больш па інтэрнэце, таму што ён увесь час у раз'ездах.  Такія гурты ездзяць увесь час, таму што Расія вельмі вялікая, гэта не як у Беларусі – канцэрт раз на тры месяцы.

Еўрарадыё: Як у вас ідуць справы з канцэртамі па-за Масквой?

Аляксей Стокс: Гастролямі гэта цяжка назваць. Гастролі – гэта калі тур, ужо трошкі іншы узровень. Мы да яго пакуль не дараслі. Толькі падбіраемся. А так – Масква і Падмаскоўе. Груба кажучы, на машыне пакуль спраўляемся.
Усё жадаем выступіць у Піцеры. Вельмі хочацца там выступіць.

Гэта ў мяне серыялы любімыя.

Еўрарадыё:  Ты неяк сочыш за беларускай музычнай сцэнай?

Аляксей Стокс: Вядома, сачу! Я памятаю практычна ўсе гурты, якія былі калісьці. Мы з Кірылам неяк вось селі нядаўна і пачалі ўспамінаць гурты, якія былі 6,7, 10 гадоў таму. І проста галава закруцілася! Іх так шмат! Хоць большасць кудысьці знікла, па многіх прычынах. І ад гэтага нам стала так сумна…

Еўрарадыё:А за каго стала радасна?

Аляксей Стокс: Хто жывы – за тых і радасна, насамрэч. Таму што музыкам цяжкавата. Што тычыцца Беларусі, я не толькі музыкай цікаўлюся. А і палітыкай, і эканомікай. Гэта ў мяне серыялы любімыя. Адзінае, што навін, у параўнанні з той жа Расіяй, вельмі мала.

А так, я ведаю і маладыя гурты, і The Toobes, напрыклад. Не тое каб я праслухоўваю ўсе альбомы, але ў курсе, што і як яны граюць.

Гэта яшчэ не шоў-бізнэс.

Еўрарадыё: Ці можаш ты сказаць, што ў апошні час беларускія музыкі відавочна крочылі наперад?

Аляксей Стокс: Цяперашнія гурты, улічваючы той жа інтэрнэт, сталі больш граматна піярыцца. Таму што раней таксама была велізарная колькасць добрых гуртоў, ты не ўяўляеш, колькі! І ўзровень беларускіх музыкаў быў наогул нашмат вышэй за расійскіх.

Пасля той, старой хвалі, наогул па-мойму дрэнна з музыкай, рок-н-ролам у прыватнасці.

Але затое збіраюцца нейкія новыя пляцоўкі, як у гурта J:Морс, напрыклад.  Шкада, што гэта адзінкавыя выпадкі. Можа быць, наогул адзін. Гэта яшчэ не шоў-бізнэс.

Радасна тое, што людзі наогул лепш цяпер ставяцца да сваіх музыкаў. Раней наогул не было прарокаў у нашай айчыне. У гэтым плане памянялася многае.

А ў Расіі, калі  ты не раскручаны гурт, ніхто не ведае, што з табой рабіць. У прадзюсараў няма плану, як раскруціць новы гурт, асабліва, калі ў цябе няма грошай. І няма ланцужка, а ў любым шоў-бізнэсе павінен быць ланцужок.  Напрыклад: прадзюсар – добра, запіс альбома – добра, нейкі лэйбл. А продажы скончыліся, і ўсе лэйблы разваліліся.

А на Захадзе лэйбл шукае выканаўцу і робіць яму матэрыял. У Расіі нічога гэтага, вядома, няма.

Еўрарадыё: Што з гэтага ланцужка ёсць у вас?

Аляксей Стокс: Мы ўсё робім самі і, Дзякуй богу, улічваючы, што мы ўжо вельмі даўно на сцэне, і мы ні да каго не прывязаныя. Так, у нас склалася свая каманда, але гэта ўсё дзякуючы асабістым сімпатыям. Так што мы - прадзюсары!

Я гатовы граць нават для пінгвінаў на Паўночным Полюсе.

Еўрарадыё: Ёсць яшчэ нейкія фестывалі, акрамя "Нашествия", дзе вас запрашаюць граць?

Аляксей Стокс: Фэстаў вельмі шмат. Я гатовы граць нават на Паўночным Полюсе для пінгвінаў. Чым больш – тым лепш! З фестывалямі таксама не ўсё так проста – калі ты не вельмі вядомы гурт, тэлефануеш і пытаешся пра ўдзел – шанцаў нуль. А тэлефанаваць і прапанаваць грошы – дурное. Хоць раней такая практыка была ў Маскве вельмі распаўсюджаная. Стаўленне да такіх гуртоў цяпер не вельмі добрае. Зноў у цане "ты – паэт".

Мая задача – дастаць да нутра

Еўрарадыё: Калі вы плануеце выпуск альбома? І якімі вы самі паўстанеце ў гэтай пласцінцы?

Аляксей Стокс: Мы ўвесь час запісваем песні, гэта значыць, яны так, паволі збіраюцца.Да выхаду альбома мы адбяром песні, якія ў яго ўвойдуць. Ужо гатовыя каля 6 песень, яшчэ каля 5 мы плануем дапісаць. Думаю, як раз за зіму ўсё гэта і зробім.

Напэўна, ён не будзе моцна адрознівацца ад папярэдняга альбома. Можа быць, будзе крыху больш жорсткі ў плане гуку. Я ў ім застануся ранейшым.

Еўрарадыё: У альбома ўжо ёсць назва?

Аляксей Стокс: Пакуль няма, таму што песні яшчэ пішуцца. Цяжка сказаць, што будзе хітом. Але песні 4, думаю, будуць досыць цікавымі.

Калі параўноўваць з іншымі альбомамі. Напрыклад, я тут паслухаў альбом J:Морс. Не мне судзіць, але ў нас будзе, вядома, зусім іншае.

Мая задача ў гэтым альбоме – залезці чалавеку ўнутр і зачапіць, дастаць да чагосьці такога вельмі ўнутранага. Цалкам можа быць, што хтосьці будзе плакаць над новай песняй.

Еўрарадыё: Гэта значыць, ты лічыш, што ва Ўладзіміра Пугача не атрымалася "зачапіць" сваім новым альбомам?

Аляксей Стокс: Не, проста Вова працуе ў крыху іншым кірунку, прынамсі цяпер. Калі глядзець адтуль, з Масквы,—такія добрыя песні. Як і публіка, якая Вову слухае,—добрая і плюшавая.

Калісьці я адчуваў сябе так, але гэта было даўно. Можа быць, гадоў сем таму. Потым мне гэта перастала падабаецца. Я не жадаю быць плюшавым. І я такі правільны і добры хлопец, як многія думаюць.

Мая задача такая – дастаць да нутра. Будзе некалькі песень, хутчэй за ўсё, ці радкоў эпатажных досыць. І пра секс, і пра алкаголь, і шмат чаго яшчэ.

Мы вось нават цяпер жадаем запускаць нейкія песні на радыё, а нам кажуць — неа, тут словы такія...

Еўрарадыё: Такая цэнзура на радыё ў Маскве?

Аляксей Стокс: У Беларусі, вядома, больш. Там да гэтага ставяцца так..  "Пікалкі" толькі ўстаўляюць прама ў песню. Мне цяпер наадварот хочацца пісаць пра тое, што ёсць – нічога не хаваць і нічога не саромецца.

не хочацца пазіцыянаваць сябе "дуэтным гуртом"

Еўрарадыё: Як ты ставішся да распаўсюджання музыкі ў інтэрнэт? Ты б выклаў свой альбом у інтэрнэце?

Аляксей Стокс: Думкі чытаеш – я акурат думаю над гэтым пытаннем (смяецца). Правільна кажуць людзі, і той жа Вова правільна сказаў, не для каго не сакрэт, што на дысках цяпер ніхто не зарабляе.

Інтэрнэт рана ці позна таксама пачне прыносіць грошы і скончыцца той час, калі можна будзе працягваць пампаваць бясплатна. Больш за тое, маё меркаванне, што інтэрнэт стане падкантрольным.

Занадта вялікі аўтарытэт у інтэрнэту, нават большы, чым у тэлебачання. І я не думаю, што ўрады і дзяржавы будуць гэта цярпець і не зважаць на гэты рычаг уплыву на масы.

У многіх краінах людзі, спампоўваючы песні, плацяць нейкія грошы. Прычым ніхто нікога не прымушае – гэта ў галовах і выхаванні.

Я думаю, што цяпер яшчэ такі час, што нават калі выкладзеш альбом у інтэрнэт, будуць прадавацца дыскі. Ці іх будуць выкарыстоўваць у якасці сувеніраў і падарункаў. Так што выкладзем, хутчэй за ўсё.

Дарэчы, у Расіі гэта працуе вельмі хутка. Толькі ты выклаў пару песень у інтэрнэт – потым забіваеш назву песні ў пошукавік і знаходзіш кучу пірацкіх зборак кшталту "Гарачае лета-2010", "XXXL", дзе ёсць і твая кампазіцыя. Гэта тычыцца ў тым ліку нашай песні з Іллём Чортам, якая трапіла ў зборкі "гарачых хітоў" разам з Біланам і Баскавым.

Хочацца, каб гэта было хоць неяк упарадкавана! Вось не  хочацца аказвацца на зборках, на вокладках якіх жанчыны з вялікімі грудзьмі. Мы ўсё ж бліжэй да рок-н-ролу.

Еўрарадыё: Ці ёсць у цябе жаданне запісаць дуэт з кімсьці яшчэ?

Аляксей Стокс: Пасля дуэта з Іллём Чортам нам прапанавалі запісаць песню разам з гуртом "Бахыт-Компот". Але мы гэту ідэю пакуль адклалі, таму што не хочацца пазіцыянаваць сябе як "дуэтны гурт". Праз нейкі час, цалкам магчыма, мы так і зробім. Мы ж не за нечый кошт спрабуем кудысьці пралезці!

Еўрарадыё: Калісьці для праекта "Тузін.Перазагрузка"  вы запісалі песню "Пад купалам нябёсаў" на беларускай мове. Ты тады сказаў, што можа быць, менавіта беларуская версія гэтай песні з'явіцца на радыёстанцыях Масквы. Чым скончылася гэта гісторыя?

Аляксей Стокс: Так, мы адправілі песню на радыё, і нам вельмі хацелася, каб яна трапіла ў эфір. Таму што калі ўкраінскія гурты даволі часта гучаць на расійскіх  радыёстанцыях, то я злавіў сябе на думцы, што ўжо, напэўна, гадоў 10 беларускамоўных гуртоў там ўвогуле не было.

Цяжка сказаць чаму. І, на жаль, песня "Пад купалам нябёсаў" трапіла ў эфір на рускай мове.

Напэўна, гэта тое ж самае, што ехаць у Маскву і спрабаваць спяваць на англійскай.  Можна, вядома, але далёка ты не заедзеш. Нерэальна.

"прапіхваць" беларускую музыку ў Маскву не трэба.

Еўрарадыё: У такім разе, чаму ж ты не даў падобную параду свайму сябру і калегу Роме Арлову, калі ён заняўся праектам "У нескладовае"? Больш за тое, ты сам у ім паўдзельнічаў?

Аляксей Стокс: Я чытаў водгук таго ж Вовы Пугача на праект "У нескладовае", і не магу сказаць, што ён мне не спадабаўся. Вова сказаў, што "прапіхваць" беларускую ідэю ў Расію – гэта ерась.

Не магу сказаць, што гэта ерась, гэта жорстка. Даваць парады я таксама не магу па шматлікіх прычынах. Усе ўжо сталыя людзі, і ў выніку кожны павінен займацца, чым ён жадае. Але ў плане "прапіхваць" беларускую музыку ў Маскву — там гэта не трэба.

Будзе добрая песня на беларускай мове — не пытанне, яе могуць там узяць. Але, праўда што, спрабаваць гэту ідэю там рухаць — для каго? Для, умоўна, беларусаў ці дыяспары, якая там знаходзіцца?

Еўрарадыё:  Ты пагадзіўся на ўдзел у праекце цікаўнасці дзеля?

Аляксей Стокс: Я скажу так – на беларускай мове мы адмыслова нічога не пішам, гэта па-першае. У тым жа праекце "Тузін.Перазагрузка"  нам пераклалі песню, мы яе толькі адкарэктавалі, я – за ўдзел у такіх праектах.

Вось і Рома папрасіў мяне праспяваць. Я сказаў: "Не пытанне, буду ў Мінску праездам — давай праспяваем". Тут такога няма, што я адмыслова ўдзельнічаю. Я проста люблю спяваць . А яшчэ калі гэта камусьці дапаможа — калі ласка! Сам вастрыцца не буду. Для гэтага ў мяне ёсць свае песні.

Еўрарадыё: Табе спадабаўся вынік гэтай працы — пласцінка?

Аляксей Стокс: Цалкам моцны праект. Там ёсць некалькі досыць цікавых песень. Тое, што ён выкліча нейкі выбух там — не, вядома. Тое, што тут будзе нейкая цікавасць,—ну, мабыць, яна ёсць. Галоўнае, каб гэты праект выліўся ў штосьці такое доўгаграючае і не застаўся адным дыскам. Лепш бы гэта быў гурт, а не маса вакалістаў.

калі з'яўляецца дзяўчына — лавіце мяне!

Еўрарадыё: Акрамя канцэртаў і напісання музыкі, чым ты наогул займаешся? Распавядзі нам пра іншы бок сябе.

Аляксей Стокс: Ой, бакоў шмат. Часам нават блытаешся ў гэтых баках і забываеш, дзе ты насамрэч. Таму што калі ты адзін, увечары дома паліш у акно,— ты адзін чалавек. Калі з'яўляецца хтосьці яшчэ — пачынаеш граць на чалавека.

Напэўна, калі я адзін – я сапраўдны. Асабліва калі з'яўляецца дзяўчына — лавіце мяне! Гэта будзе шоў! У гэтым я акцёр, так. Мне гэта падабаецца. Прычым я магу як дурэць у бок вясёлага хлопца, якому ўсё пофіг, так і ў бок жудаснага разумніка.

А наогул люблю чытаць. Асабліва ўначы. Мне патрэбна цішыня. Я не люблю чытаць у метро, таму што ўвесь час адцягваюся. Не люблю тэлевізар, асабліва ў апошні час. Нейкую каламуту паказваюць і бясконцыя серыялы, у якіх бандыты, мянты і пісталеты.

Люблю глядзець добрыя фільмы пра каханне ці разумныя трылеры.

Люблю размаўляць нажыва. У інтэрнэце не люблю, напружвае. Мне патрэбная рэакцыя, трэба бачыць чалавека.

Еўрарадыё: Ці былі ў цябе нейкія дзіцячыя куміры, і што з імі з часам адбылося?

Аляксей Стокс: Куміраў у дзяцінстве ў мяне не было. Я не быў фанатам, у мяне не віселі нечыя плакаты на сценах. Ці то я ў дзяцінстве быў настолькі самалюбны, што я сам жадаў быць кумірам? Гэта значыць чалавек, які сам жадае быць кумірам, якіх куміраў можа мець? Я ж сам з вусамі, так бы мовіць!

Былі людзі, якія на мяне паўплывалі, напэўна. Мяне вельмі чапляў Косця Кінчаў, напрыклад.

Еўрарадыё: На якім канцэрце ты ў апошні раз быў гледачом?

Аляксей Стокс: На канцэрце Джо Кокера ў Мінску! Адмыслова прыехаў з жонкай. Я з задавальненнем хаджу на беларускія канцэрты, але гэта трэба, каб так супала, каб я тут быў.

А наогул калі шчыра — я не люблю быць на канцэрце па той бок сцэны. Мне неяк вельмі цяжка. Па-першае, я пачынаю ўсё аналізаваць. Па-другое, крыўдна, што ты ў глядацкай зале, а не на сцэне. Хвароба нейкая!

Мне было цікава над сабой паставіць вопыты

Еўрарадыё: Які перыяд у творчасці гурта The Stokes ты лічыш самым паспяховым?

Аляксей Стокс: Складана сказаць. У нас звычайна ўсё роўна і вельмі няпроста. Хоць не магу сказаць, што нам не шанцуе! Неяк уся творчасць падзяляецца на перыяды, звязаныя з пераездамі.

Быў момант у Наваполацку, калі я туды прыехаў, таму што мяне з інстытута выгналі. У той момант у Наваполацку была пустэча — граць музыку было не модна.

Давялося пачынаць усё з нуля. Потым я зразумеў, што трэба  ехаць далей. Залы ў Наваполацку — гэта добра, хай нават у 600 чалавек, а далей што?

Потым я пераехаў у Мінск. Пару гадоў поўнай адзіноты. Насамрэч, гэта былі самыя эфектыўныя часы для мяне. Таму што ў такія перыяды шмат абдумваеш і досыць моцна развіваешся.

У мяне многія пыталі: "Навошта з'язджаць? Бо можна і ў Мінску гэтым займацца!" Можна. І справа не ў тым, што мы за грашыма гонімся, хоць гэта таксама немалаважны фактар.

Проста робіцца гурт папулярным у Мінску, сапраўды папулярным, калі цябе ведае любы чалавек у прынцыпе — ну ўсё, выдатна! Рэальна гэты прыемна нейкі час, калі цябе пазнаюць, аўтографы просяць. Але ўсё адно — гэта мала канцэртаў, няхай нават раз на тры месяцы. Але гэтага мала, хочацца граць!

Я сябе вельмі дрэнна адчуваю, калі я не граю. Адзінае месца, дзе я сябе гарманічна адчуваю — гэта сцэна, рэпетыцыі, студыя.

Таму мы з'ехалі ў Маскву. Я ведаў, што і там нас першапачаткова будуць чакаць гады адзіноты. Мне было цікава над сабой вопыты паставіць — тут папулярнасць, усё добра, а там ты ніхто. Наогул! Затое характар куецца!

Еўрарадыё: Ці лічыш ты, што ў вас засталася свая ніша  ў Беларусі?

Аляксей Стокс: Безумоўна. Адзінае, крыўдна, што калі ты ў Маскве, стаўленне ў многіх людзей змяняецца. Маўляў, здраднікі! За баблом пагналіся! Крыўдна гэта чуць, але зноў жа — так думаюць не тыя людзі, якія павінны прыходзіць на нашы канцэрты.

Ніша засталася — не так ужо шмат у Беларусі гуртоў. Толькі вось зараз нам або трэба чакаць моманту, калі там мы станем зусім вядомымі, адпаведна, тут яно таксама прытыкнецца. Але так мы не жадаем рабіць. Беларусь таксама нельга забываць.

Ды і канкурэнцыю трэба ствараць! А то глядзіш, усе падумаюць, што і гуртоў вось няма! Ці што яны — самыя лепшыя! А для музыкаў гэта дрэнна і небяспечна, калі здаецца, што ты такі адзін.

А нам падабаюцца вопыты! Нам не падабаецца сядзець на лаўрах. Пасля Масквы не ведаю, куды мы паедзем. Баюся, часу ужо ні на што не хопіць, час ідзе хутка. Тры разы пачынаць усё з нуля — добра, але да сямі — ужо сапраўды не хопіць. Нам бы з Расіяй разабрацца.

 

Фота з афіцыйнага сайта гурта http://www.stokes.ru/