Ніка Сандрас: Паспрабуй на маім фоне быць героем!

 Як з'явіўся культ панды, што можа прымусіць яе закрыць блог і прапанавала зарабляць на сабе грошы.

                                           працэс, які нельга спыніць

Еўрарадыё: Прадстаў, што ў цябе няма фарбаў, блога, інтэрнэту і сабакі. Без чаго табе будзе горш?

Ніка Сандрас: Без фарбаў. Напэўна, гэта ўжо ўсталявана вопытным шляхам. Без усяго астатняга я абыдуся зусім спакойна — у тым ліку без ежы, без сну, без кніг, сяброў, бацькоў, дома — без усяго. Досвед тыднёвага сядзення пад елкай у лесе паказвае, што без усяго можна абыходзіцца. Галоўнае, каб была папера і аловачак. Ці палачка і пясок.

Вось гэта працэс, які нельга спыняць — інакш я пачынаю фізічна хварэць. Без малявання ў мяне паднімаецца тэмпература, і я пакутую.

Еўрарадыё: Людзі, якія купляюць твае працы, кажуць, што імі можна лячыць, напрыклад, дэпрэсію?

Ніка Сандрас: Не маё гэта адкрыццё, а шмат гадоў вядомая і лекарам і псіхатэрапеўтам практыка – любы творчы працэс лечыць. Асабіста я пазбаўляюся ад дэпрэсіі і іншых негатыўных пачуццяў з дапамогай малявання. Проста пераношу гэта на паперу — і ўсё сыходзіць.

Я ж нясу адказнасць за тое, што паказваю людзям,  і ў мяне часта пытаюць, чаму мае карціны часта крывавыя, трывожныя і прыгнятаючыя. Ці не шкодзіць гэта маім гледачам? Я ў нейкі момант задумалася над гэтым: аказваецца, не шкодзіць.

Аказваецца, ёсць людзі, якія вылечваюць свой сум, гледзячы на прыгожае — пейзажы, кветачкі, каткоў. Ім ад гэтага добра.

А ёсць людзі, з такім жа ўнутраным уладкаваннем, як маё, якім трэба глядзець на жахі. І я разумею, што я не адна такая — не толькі я перажываю вось гэту хваравітую эмоцыю. Ёсць хтосьці яшчэ. І гэтыя людзі пачынаюць у нейкі момант рэзанаваць — іх эмоцыі з маімі, і гэта ім дапамагае. Яны разумеюць, што яны не самотныя і не ўсё так дрэнна.

Еўрарадыё: Ты больш часу праводзіш у блогу ці за фарбамі?

Ніка Сандрас: За фарбамі. Блог наогул ідзе зусім міма. Вельмі рэдка здараецца так, што я доўга думаю над нейкай тэмай, кручу яе, а потым вырашаю пра гэта напісаць у блогу.

Мой мальберт стаіць побач з камп'ютарам. Я малюю, часам паварочваючыся ў бок экрана, і калі бачу штосьці цікавае — спасылку, малюначак, музыку — закідваю гэта да сябе ў ЖЖ.

Я амаль не чытаю сваю велізарную фрэндстужку — адсочваю літаральна пару чалавек. Таму, я не шмат часу трачу на інтэрнэт. Хоць, зыходзячы з таго, што ў мяне часам бывае па 5 постаў за дзень і больш, можа ўзнікнуць ілюзія, што я ўвесь час сяджу ў ЖЖ. Гэта няпраўда.

                                 ЖЖ — гэта такое месца для зліву непатрэбных эмоцый.

Еўрарадыё: Калі б ты даведалася, што ты — самы круты блогер краіны, што б ты зрабіла: засмяялася, расплакалася ці пайшла б балатавацца ў прэзідэнты, пакуль ёсць час?

Хм. Каб я зрабіла, — задумалася Ніка. — Я б падумала, якім чынам гэты блог можна выкарыстоўваць у нейкіх добрых мэтах.

Я ніколі не стану рабіць з сябе абаронцу ўсіх хворых, няшчасных і разгубленых, таму што гэта не маё. Я магу камусьці чымсьці дапамагчы, але не жадаю прысвячаць сваё жыццё выратаванню тапельцаў. Хочацца рабіць зусім іншае.

Але, напэўна, я б задумалася, што б такога паказваць у сваім блогу, што магло б радаваць велізарную колькасць людзей. Можа быць, стала б зліваць менш сваіх істэрычных эмоцый у гэты блог. Я ж не магу паісцярыць свайму сабаку — ён не зразумее. Ці распавесці фатаграфіі на сцяне, як мяне ўсё дастала, чорт дзяры, і што ж рабіць?!

Гэта ў мяне такое месца для зліву непатрэбных эмоцый. Можна пайсці ў спартзалу, заняцца боксам. А можна пісаць у ЖЖ.

Еўрарадыё: Дык вось, Ніка, я цябе віншую! Ты і ёсць самы круты блогер краіны ў афіцыйным ЖЖ-рэйтынгу.

Ніка Сандрас: Праўда?

Еўрарадыё: Праўда.

Ніка Сандрас: Супер. А адкуль ты ведаеш? (смяёмся).

Еўрарадыё: Дасведчаныя людзі падказалі.

Ніка Сандрас: Вось я сёння задумаюся… Але зноў жа, глядзі: я да гэтага сказала, што я да гэтага стала штосьці інакш пісаць. Але калі мой блог набірае такія рэйтынгі, значыць, трэба працягваць у тым жа духу?

Мне вось нядаўна сказаў адзін чалавек, што мы, маўляў, у твой блог і ходзім за тым, каб атрымліваць гэтыя разбуральныя эмоцыі, якія ты даеш. У такім разе, гэта ж колькі істэрыкаў у гэтай краіне! (смяёмся). Ну ды добра, мне прыемна. Класна!

Еўрарадыё: Пра што ты ніколі не напішаш у сваім блогу?

Ніка Сандрас: Пра сваё асабістае жыццё. Ёсць кавалак майго жыцця, які закрыты абсалютна для ўсіх. І нават не ўсе мае сябры ведаюць пра тое, як я жыву.

Нейкія рэчы выяўляюцца ў малюнках. Але я ніколі не буду казаць імя мужчыны, з якім я сустракаюся ў дадзены момант. Гэта раз. І ніколі не буду пісаць пра рэлігію — гэта два. Таму што гэта таксама вельмі асабістае.

                                         я абрала сваю прынцыповую пазіцыю

Еўрарадыё:Тым не менш, складаецца адчуванне, што ў цябе вельмі прываты блог. Ты не баішся выварочваць свае эмоцыі, ведаючы, што цябе чытаюць тысячы чалавек?

Ніка Сандрас: Баюся, але ўсё менш і менш. Майму блогу ўжо каля 5 гадоў. І ў нейкі момант я задала сабе пытанне: наколькі я магу быць тут шчырая, і наколькі гэтую шчырасць можна паказваць на стадыёне. Таму што ЖЖ — гэта стадыён.

Добра ўсё абдумаўшы, я абрала сваю прынцыповую пазіцыю. Тое, што я адчуваю, я распавядаю.

Бо людзям не бачны велізарны кавалак майго жыцця — тое, як я насамрэч жыву. А вось эмоцыі я паказваю. Ад гэтага вельмі часта самой страшна.

Часам, напісаўшы нейкі вельмі адкрыты пост, я зачыняю яго ў асабістае, шмат думаю, перажываю, ці варта пра гэта сказаць. Раней мяне вельмі палохала рэакцыя людзей. Было балюча сутыкацца з грубіянствам, хамствам, неразуменнем.

Потым я разумею, што гэта ўсё ж мая пазіцыя, і я транслюю тое, што я думаю і адчуваю. А нечыя рэакцыя — гэта ўжо другаснае. І ты ведаеш, я  ў гэтым знаходжу сілу і адвагу. Таму што, чым адкрыты і шчыры ты становішся, тым больш страху адчуваеш, але і адначасова з'яўляецца ўстойлівасць.

Калі цябе штурхнуць 10 разоў — на 11-ы ты дакладна не звалішся. Ведаеш, гэта не самадурства, а вельмі абдуманыя рэчы.

Еўрарадыё: Як цябе змяніў твой ЖЖ?

Ніка Сандрас: Я вельмі спакойна кантактую з любымі людзьмі. Мне проста і ў рэальным жыцці ўступіць у любую размову з любым чалавекам. Нягледзячы на досыць высокую эмацыйнасць — гэта вонкавае.

Я б сябе апісала, як чалавека шматпластовага. Знешне — эмоцыі, крыху глыбей  я — спакойны ціхі чалавек, нават, хутчэй, не вельмі таварыскі.

А ЖЖ — гэта такое месца, куды можна пайсці пашумець, паэмацыянаваць, паісцерыць, пасмяяцца. А потым згарнуць акенца і пагрузіцца ў свой звычайны, ціхі, медытатыўны стан. ЖЖ як трэнажор для эмацыйнага інтэлекту.

Еўрарадыё:Што цябе можа прымусіць зачыніць журнал?

Ніка Сандрас: Стомленасць ад самой сябе. Бывае, што нешта мяне да такой ступені засмуціць, і я сама з сабой, яшчэ гэты ЖЖ, 500 лістоў за дзень…Я зачыняла ЖЖ некалькі разоў. Але тут жа прыходзіць 500 е-мэйлаў, сябры тэлефануюць і пытаюць, што здарылася?

І гэта так цяжка перажыць, што я адкрываю часопіс зноў. Зараз ужо нішто не зможа мяне прымусіць яго зачыніць, таму што я пачынаю разумець адказнасць за тых людзей, якія падселі на яго.

Акрамя каментарыяў мне прыходзіць вельмі шмат лістоў ад людзей, якія нават не ЖЖысты. Яны проста чытаюць мой часопіс. "Я прачынаюся раніцай, заварваю каву, адкрываю твой ЖЖ".

Ці вось, напрыклад, жанчына піша: "Я чытала твой ЖЖ і вырашылася пакінуць свайго нялюбага мужа, які мяне дастаў. Змяніла працу, пастрыглася нагала. І я зараз самая шчаслівая ў свеце!"
 
Вельмі шмат такіх гісторый. Таму ЖЖ — гэта ўжо неаддзельны кавалак мяне. Калі ўлетку зламаўся ЖЖ, я зусім не ведала, што мне рабіць, страціла кучу сяброў і баялася, што давядзецца вярнуцца на працу ў офіс. Гэта было жудасна.

                            часам усе вар'яцеюць і пачынаюць мяне любіць

Еўрарадыё: На якія неардынарныя ўчынкі дзеля цябе вырашаліся твае чытачы?

Ніка Сандрас: Я ўвесь час атрымліваю незвычайныя падарункі. На мінулым тыдні, напрыклад, незнаёмая дзяўчынка з Піцера перадала мне кофту з серабрыстымі пандамі.

Калі я ляжала ў бальніцы, незнаёмыя людзі прывозілі мне любімыя салаты з любімых рэстаранаў. Гэта ўсё зразумела, а вось здзівіла іншае.

Дзіўна, як людзі адклікаюцца на просьбу пра дапамогу іншым людзям. Узяць хаця б тую ж гісторыю, калі мы дапамаглі нашаму з табой сябру зрабіць аперацыю. Ці калі ЖЖ дапамог мне знайсці сабаку, а камусьці — бабулю.

Часам бываюць хвалі і прыступы любові да мяне ў людзей. Часам усё спакойна, цішэй, усё добра. А часам усе вар'яцеюць і пачынаюць мяне любіць. Мяне здзівіла мая рэакцыя — я хачу схавацца.

Часам вельмі цяжка выносіць увагу людзей. Любоў пераносіць вельмі цяжка. Чым яе больш — тым больш я пачынаю адчуваць сваю адзіноту, і мне хочацца залезці ў норку і закрыць усё.

Еўрарадыё:Што цябе расчароўвае ў Інтэрнэце?

Ніка Сандрас: Ужо нічога. Я ўжо прызвычаілася. Але спачатку нават рыдала ад таго, што людзі настолькі схільныя асуджаць, негатыўна ўспрымаць любое тваё слова. Я была здзіўлена гэтым цынізмам. Таму што ў рэальным жыцці ў мяне маленькае кола сяброў.

А зараз спакойна стаўлюся да ўсяго гэтага. Глупства! Трэба — націсну кнопку "дэліт", ды і ўсё. Ці "бан"(смяецца).

Еўрарадыё: Твая залежнасць ад блога параўнальная з залежнасцю ў людзей ад сэксу, наркотыкаў, сяброў?

Ніка Сандрас: Гэта, напэўна, вельмі падобна. Я вось думаю, можа, гэта вельмі дрэнная залежнасць? Мяне ўвесь час пытаюць: што цябе прымушае дзяліцца? Не ведаю.

Можа быць, я б стала больш маляваць, але з іншага боку — каму б я гэта паказвала? Сабаку свайму? Яно ўсё вельмі ўзаемазвязана, гэта кавалак жыцця майго. Калі б ЖЖ памёр, я б тут жа прыдумала нейкую іншую "фігню", але па-ранейшаму была б у кантакце з усімі гэтымі людзьмі.

Еўрарадыё: Ці даводзілася табе плакаць, чытаючы нечыя посты?

Ніка Сандрас: Так, даводзілася. Але гэта не трагічныя гісторыі — яны не выклікаюць у мяне слёз. Я іх спакойна ўспрымаю. А вось што-небудзь прыгожае! Напрыклад, у мяне ёсць некалькі любімых дзяўчынак, якія пішуць вельмі цудоўныя вершы.

Еўрарадыё: Што цябе можа прымусіць расплакацца па-за ЖЖ?

Ніка Сандрас: Розныя дзіўныя рэчы. Напрыклад, іду і бачу дрэва прыгожае — і слёзы да вачэй. Гэта не часта бывае, таму што мы ўсе ўжо трохі перасычаныя прыгожным. Мне прасцей адказаць, што не прымусіць мяне расплакацца — якія-небудзь няшчасці, страхі і цяжкасці.

Чым горш сітуацыя, з якой я сутыкаюся, і чым больш напружана перажываю, тым больш дакладна я пачынаю рэагаваць на праблему.

Еўрарадыё: Твае куміры – хто яны?

Ніка Сандрас: У мяне ніколі не было куміраў. Я паважаю многіх людзей, але гэта не куміры. Хаця… трэба пачытаць у Гугле, як слова  кумір правільна перакладаецца (смяецца).

Я вельмі паважаю мастачку Фрыду Кала. Я заўсёды пра яе пішу. Але паважаю яе не столькі як мастачку, колькі як жанчыну, якая дазваляла сабе жыць на поўную катушку. Гэта была стоадсоткавая эмоцыя і прага жыцця, і перажыванні, і прыгажосць. Яна сама па сабе была творам мастацтва.

Я здзіўлена яе ўстойлівасцю і жыццялюбствам. Для мяне гэта такі ўзор стаўлення да жыцця. Узор іроніі, чорнага гумару, нястрымнай весялосці і смяротнага суму. Вось гэтым яна мне блізкая.

Еўрарадыё: Ніка, адкуль у цябе гэты культ панд?

Ніка Сандрас: Пульт-культ панд? (смяецца). Я выйду са студыі і пайду піць каву ў якое-небудзь ціхае месца,  і там абавязкова прыдумаю сабе прыгожую легенду. А пакуль у апошні раз распавяду праўду.

Быў перыяд, калі я пачала маляваць серыі гісторый. І ў мяне не было персанажа. Мае сябры казалі: "Ніка, табе патрэбны персанаж!" А як я яго прыдумаю? І аднойчы, вярнуўшыся дадому глыбокай ноччу пасля працы ў вельмі стомленым стане, я паглядзела ў люстэрка і ўбачыла "забітую" жанчыну з цёмнымі кругамі пад вачамі. І я падумала: "Клёва, я панда!" і намалявала такі малюначак.

Так я пачала маляваць гісторыі, штосьці накшталт коміксаў, з героем-пандай. Панда, да таго ж, вельмі зручная — у яе вельмі жывая пыса, яе можна ўсяляк рухаць. У той жа момант я стала цікавіцца гэтымі жывёламі, стала посціць малюначкі.

Пасля чаго ўвесь свет вырашыў, што я іх калекцыяную, і ў мяне дом забіты пандамі (смяецца).

Я даведалася, што слова панда пішацца з дапамогай двух слоў — котка і мядзведзь. А паколькі я даўно хацела татуіроўку, натуральна, што я гэту котку-мядзведзя ў выглядзе двух іерогліфаў набіла сабе на спіне.

Потым я зразумела, што панда — гэта добра. Гэта такі гарманічны ўнутраны стан.
Гэта апошняе інтэрв'ю, дзе я распавяла праўду. Да наступнага прыдумаю якую-небудзь вельмі крутую легенду, як я паехала ў Ганконг і на мяне напала панда (смяецца).

                                большасць маіх прац — гэта аўтапартрэты

Еўрарадыё: У многіх тваіх карцінах ёсць ты сама. Калі хтосьці калісьці складзе архіў усіх тваіх малюнкаў — у цябе будзе вельмі шмат самых розных аўтапартрэтаў. Як ты сама да гэтага ставішся?

Ніка Сандрас: Я не той мастак, які малюе прыгожыя прадметы. Я малюю эмоцыю ці гісторыю. Мае перажыванні — героі маіх карцін. Таму большасць маіх прац — гэта аўтапартрэтныя замалёўкі.

Калі я саджуся маляваць нейкія медытатыўныя рэчы ў выглядзе рыб, напрыклад, гэта значыць, што са мной доўга нічога не адбывалася.

Карціны маслам — гэта больш глыбокая рэч, якую я выношваю, думаю пра яе. Думаю, пра што б я жадала распавесці. Часцей за ўсё, гэта шматдзённая праца.

А ў большасці — гэта хуткамалюнкі у фаташопе, электронныя версіі. Вось ёсць хуткасупы, а ў мяне хуткамалюнкі пра сябе.

Еўрарадыё: Ці шмат людзей у тваім ЖЖ ці ў Інтэрнэце ў цэлым, з якімі ты вельмі сябруеш, але ніколі іх не бачыла ў жыцці?

Ніка Сандрас: Вельмі шмат. Ёсць людзі, з якімі я гадамі перапісваюся. Ёсць людзі, якія былі да ЖЖ, а потым прыйшлі ў блог следам за мной. Мы вельмі блізкія, але мы ніколі не бачыліся. У е-мэйлах мы перапісваемся пра вельмі асабістыя рэчы, раімся.

Еўрарадыё: Вы не сустракаецеся, таму што яны жывуць у іншых краінах?

Ніка Сандрас: Ёсць і такое, напрыклад, мая сяброўка з Аўстрыі і мой сябар з Лондану. Але ёсць і людзі з Мінску! Мы не сустракаемся, таму што ў гэтым няма патрэбы. Я нават, хутчэй, не жадала б, каб не разбурыць гэтую інтымную электронную сувязь.

Так мы плывём у гэтым электронным полі паралельна адзін аднаму ўжо шмат гадоў. Яны ведаюць пра мяне ўсё, і я ведаю пра іх усё. Я іх лічу нейкай сваёй сям'ёй.

Еўрарадыё: Гэта таму, што развіртуалізацыя прыводзіць да расчаравання? Чалавек у блогу цікавейшы за самога ж сябе ў жыцці?

Ніка Сандрас: У большасці выпадкаў да расчаравання і прыходзіш, гэта праўда.
Напрыклад, калі ў ЖЖ пасябруюць дзяўчынкі, потым вырашаць разам пайсці кавы папіць і павесяліцца, тут — ніякага расчаравання, вядома.

Вельмі страшна захапляцца асабіста — віртуальныя раманы расчароўваюць заўсёды і на 100%. Таму, дзяўчынкі, калі ласка, не ўляпвайцеся у гэта ніколі! Гэта ўсё глупства! (смяёмся)

А проста размовы... У большасці выпадкаў, людзі не тое каб расчароўваюць, але яны іншыя. І гэта не іх праблема! Гэта твая праблема, што ты сам сабе выбудоўваеш вобразы. А потым сустракаешся з чалавекам,  а ён твайму вобразу не адпавядае. І трэба яго нанова палюбіць, таму што ты разумееш, што ён цудоўны.

         Людзі, сустракаючыся са мной у рэальнасці, заўсёды вельмі здзіўленыя

Еўрарадыё: Ці можаш ты сказаць, што твой блог — тваё другое я. Ці гэта ўжо тваё першае я?

Ніка Сандрас: Так, гэта ўжо так складана! Скажам так, мой блог вельмі адрозніваецца ад мяне. Людзі, сустракаючыся са мной у рэальнасці, заўсёды вельмі здзіўленыя.

Мне кажуць, што ў блогу я здаюся эмацыйнай, моцнай жанчынай, якая часам ісцярыць, часам на кані з шашкай скача, крычыць штосьці, патрабуе і наогул максімалістка.

А ў рэальным жыцці я зусім спакойны, роўны, сціплы негаваркі чалавек, які перад любой кампаніяй аддасць перавагу лістку з фламасцерам. Але ўнутры мяне — велізарная маса эмоцый. І вось гэтыя эмоцыі я транслюю ў ЖЖ.

І то, гэта досыць скажоная думка, таму што эмоцыя загарэлася і тут жа сышла — я вельмі хутка ўключаюся і выключаюся. І мне ўжо ўсё адно. А ў ЖЖ працягваецца абмеркаванне, бурленне і кіпенне (смяецца).

          Я стаўлюся да ЖЖ як да адлюстравання сваіх эмацыйных усплёскаў.

Еўрарадыё: Твой блог  — гэта такая пляцоўка-выстава для цябе. Не думаеш выбрацца ў галерэі?

Ніка Сандрас: Ага, і мне так дзіўна — а дзе іншыя мастакі жывуць? На плошчы каля ратушы? У галерэях? Хто-небудзь, напішыце мне ліст! Я іх шукаю і не магу знайсці, а мне вельмі хацелася б.

Паколькі я "жыву" ў інтэрнэце, то і прапановы па супрацоўніцтве часцей атрымліваю адтуль. Асабліва апошнім часам. Але гэта і зразумела — раней я была мэнэджарам кампаніі, а цяпер я пазіцыяную сябе як мастака, гатовага супрацоўнічаць.

Атрымліваецца, праз ЖЖ знаходзяць і запрашаюць выстаўляцца.

Што тычыцца выставы ў Маскве, я ўжо распавядала вашаму радыё, а вось наступная выстава пройдзе 18 снежня. Я ўдзельнічаю ў арт-фестывалі, прысвечаным 105-годдзю Хармса, які будзе праходзіць у Белгарадзе. Там будзе выстаўлена 15 маіх прац у графіцы.

І я спадзяюся ў маім любімым Мінску дамовіцца на выставу з любімай галерэяй "Ў". Пасля Новага года, спадзяюся, змагу выставіцца і дзе-небудзь у Еўропе.  Я і цяпер атрымліваю такія прапановы, але пакуль ні маральна, ні фінансава не гатовая прыняць іх.

                  Дзетка, не турбуйся, - вось табе рэальная дапамога

Еўрарадыё: Прыхільнікі, якія закідваюць цябе лістамі ў ЖЖ, ніколі не прапанавалі спонсарскую дапамогу ў арганізацыі тваіх выстаў?

Ніка Сандрас: Скажам так: ад прыхільнікаў прыходзяць тоны захапленняў — я кумір і зорка, геній сучаснага мастацтва і бясконца цудоўная жанчына. Увесь свет павінен ляжаць ля маіх ног, і я проста боства.

Вось я чытаю гэтыя лісты і каментарыі і сапраўды пачуваюся багіняй з велізарнымі блакітнымі крыламі за спіной. Але, чорт  бяры, гэтым усё і абмяжоўваецца! (смяецца).

Не, я магу, вядома, сказаць, што ўсё супер, але, маўляў, сябры, у мяне выстава, мне б 500 долараў на палотны. У гэты момант большасць добразычліўцаў адключаецца. Але гэта зразумела, я не крыўджуся. І нават не здзіўляюся — гэта ж рэальны свет! Сказаць: "Ніка, ты багіня, я ля тваіх ног паўзу змейкай" — гэта адно. А даць мне 500 долараў на палотны — гэта зусім іншае.

Але ёсць людзі, якія заўсёды побач і дапамагаюць мне. Яны прыходзяць і кажуць: "Дзетка, не турбуйся, вось табе рэальная дапамога. Вазьмі, вось я прывёз табе 10 палотнаў". Ці, скажам, фарбы. Але такіх людзей зусім нямнога.

Карыстаючыся выпадкам, хачу сказаць, што, між іншым, укладваць у мяне грошы — вельмі выгадна! Таму што я ведаю, што мае карціны перапрадаюцца з рук у рукі! Ты рагочаш, а "спекулянты" перапрадаюць мае карціны і зарабляюць на гэтым грошы.

Еўрарадыё: Што цяпер у тваіх планах і творчых марах?

Ніка Сандрас: Я вельмі хачу выпусціць некалькі серый паштовак і заняцца мультыплікацыяй. Займаюся стварэннем свайго сайта. Я 11 гадоў займалася бізнэсам — я ведаю як рабіць грошы! Усё, што мне трэба, — невялікі стартавы капітал. Машу рукой! (смяецца). Давайце зарабляць на мне грошы!

Еўрарадыё: А калі б у цябе цяпер з'явілася гэта сума, які са сваіх праектаў ты б рэалізавала?

Ніка Сандрас: Не хачу ў гэта моцна паглыбляцца, таму што пакуль не магу пацвердзіць мае праекты лічбамі. Яшчэ сама не зацвердзіла свой бізнэс-план.

Калі я знайду, куды прадаць гэтыя свае ідэі, я, напэўна, гучна пра гэта заяўлю і без сарамлівасці папрашу паўдзельнічаць у гэтым фінансава. Бо для бізнэсмэна тая сума, якая патрэбна мне, — капейкі!

Еўрарадыё: Ты даволі адкрыта пішаш пра падрабязнасці свайго жыцця ў ЖЖ. Не баішся, што хтосьці з непрынятых прыхільнікаў, на цябе паквапіцца?

Ніка Сандрас: Гэты перыяд я ўжо перажыла, думаю. Я старанна выбудоўваю сцяну і бар'ер. У нейкі момант, калі мужчын стала вельмі шмат вакол, мне гэта падабалася, вядома ж.

Бясконцая карусель, вёдры кветак, мяне засыпалі сукенкамі і сапфірамі. Гэта ўсё выдатна, нягледзячы на тое, што гэтыя мужчыны разумелі, што наўзамен я нічога даць не магу і не жадаю.

Праўда, гэта ўжо даўно перастала быць мне цікавым і нават стаміла. Я хачу траціць свой час на сябе і на палотны. Гэта мяне цікавіць больш за ўсё цяпер.

Мужчыны павінны, вядома ж, быць. Але я лічу, гэта маё марнае часаўкладанне. Яны мяне раздражняюць і адцягваюць ад працы.

Я разумею, што з боку гэта, напэўна, гучыць дзіўна, і вольная жанчына ў 32 гады не павінна так разважаць! Ну нецікава мне! Вельмі рэдка сустракаюцца людзі, з якімі праводзіш час і атрымліваеш асалоду. Адпачываеш душой, атрымліваеш нейкую падпітку для розуму і ўнутранай працы.

Але такія прыходзяць вельмі рэдка! І як раз такіх я вельмі шаную і ўважліва да іх стаўлюся.

Але тым не менш, я цяпер пражываю такі перыяд, калі ўсё ж не жадаю, каб у мяне пачалося нармальнае асабістае жыццё ў агульнапрынятым разуменні. Хачу ад гэтага сябе абараніць — у мяне быў досыць цяжкі год і я не адчуваю ў сабе ні душэўных, ні фізічных сіл для таго, каб знаходзіцца ў любоўным рамане. Трымайце дыстанцыю! Я вас папярэджваю (смяецца). Гэта тэма закрытая.

                              Паспрабуй на маім фоне быць героем!

Еўрарадыё: Што ж цябе расчароўвае ў мужчынах?

Ніка Сандрас: Вельмі проста сказаць, што мужчыны — слабакі і бла—бла—бла. Гэта няпраўда! Тыя мужчыны, якія змаглі пракрасціся ў мой свет, —  выдатныя людзі. Гэта ж і зразумела: такія фільтры стаяць на ўваходзе ў мой дом, што трэба быць о-го-го кім, каб туды пракрасціся. Паспрабуй на маім фоне быць героем!

Што расчароўвае? (задумалася) Няздольнасць шчыра і прама абмяркоўваць праблемы, якія узнікаюць паміж намі, ці трымацца абяцанага. Я — чалавек, які прагаворвае ўсё, што мяне хвалюе. Я не жанчына, якая пакрыўдзіцца, надзьмецца, замоўкне ці закаціць скандал. Ніколі!

Як толькі мяне нешта пачынае хваляваць у адносінах, я пачынаю размаўляць пра гэта і вельмі ўважліва слухаць, што кажа мужчына. Таму што важна абмеркаваць і дамовіцца.

І вось калі мы ўжо ўсё абмеркавалі і дамовіліся, і я бачу, што ён мяне не чуе – даю пару шанцаў, а потым проста зачыняю дзверы без права перапіскі, перадачы і амністыі. Звычайна так гэта адбываецца.

Я не абдзеленая цярпеннем, але ўжо калі я з цялежкі саскочыла — то гэта да.

Еўрарадыё: Гэта значыць цяпер ні ў каго няма шанцаў атрымаць тваю руку і сэрца? (смяёмся)

Ніка Сандрас: Нядаўна я разважала ў сваім блогу, што маё каханне можа вырасці з зярнятка ўдзячнасці. Я не думаю, што я цяпер магу ўбачыць чалавека і прама адчуць каханне — я ўжо зусім не ведаю, што гэта за пачуццё такое дзіўнае.

Не думаю, што каханне, гэта нешта асноватворнае ў адносінах. Важна паважаць адзін аднаго і шкадаваць (не ад слова "шкада", а ад слова "берагчы"). Кахаць – гэта не пачуццё. Гэта дзеяслоў. Кахаць: суперажываць, дапамагаць, падтрымліваць, абараняць.

Нейкай выявы "прынца" ў мяне на дадзены момант няма. Было некалькі. Але яны ўсё разбіліся, як прыгожанькія шкляныя штучкі. А новы яшчэ не паспеў вымалевацца. Адзінае патрабаванне, якое я цяпер магла б высунуць мужчыну — каб ён не замінаў мне жыць.

Цяпер я хачу сустрэць мужчыну, які будзе абараняць мяне, нас. Які будзе досыць моцны каб сказаць: "Ты мая". Ведаеш, як у жывёл: самец  абараняе сваё логава, самку і дзіцянят.

Я стамілася ад крыштальных прынцаў. Мне патрэбны важак. А я ў адказ прапаную яму сваю вернасць, тыл, пяшчоту і клопат.

Еўрарадыё: І на заканчэнне: тры мары Нікі Сандрас.

Ніка Сандрас: Раней у мяне быў спіс "мараў". Штосьці з іх ужо здзейснілася.

Цяпер у мяне засталася мара плыць у лодцы і глядзець, як кіты высоўваюць спіны з вады. Я кладуся спаць, зачыняю вочы і ўяўляю, як я плыву ў лодцы, на мне аранжавы дажджавік, таму што гэта павінна быць нейкае халоднае мора. І кіты велізарныя — гэта ж так крута, ууух!

Я, напэўна, хацела б пажыць на маяку. Толькі не на такім, які на беразе, а пасярод мора. Калі вакол няма нікога.

І Мексіка! Вельмі хачу ўбачыць Мексіку.