Мастак супраць “Камунаркі”
Ён кажа, што
раней з ім здараліся выпадкі такога кшталту. Але ўсе яны вырашаліся паспяхова ў
дасудовым парадку шляхам перамоваў, а вось такі выпадак у яго першы раз у
жыцці. Распавядае Уладзімір Шаркоў:
“Я быў у поўным
замяшанні. У мяне, вядома, крадуць мае малюнкі. Але каб так нахабна! Я быў у
замяшанні: з аднаго боку прадаваць свой малюнак я нікому не планаваў, нікому
яго не перадаваў, а тут — бац, ён красуецца!
Пры гэтым на цукерках няма ніякага
нагадвання пра аўтара гэтага малюнка. Аўтарскі надпіс шляхам дызайнерскай
апрацоўкі быў выразаны і не трапіў у поле выявы.
Паводле закону, відавочныя 3
варыянты парушэнняў: узнаўленне без дазволу аўтара, скажэнне арыгінальнага
малюнка і атрыманне прыбытку”.
Як кажа спадар
Шаркоў, “Камунарка” прызнала, што здарыўся “непрыгожы” выпадак. І нават
прапанавала падпісаць ліцэнзійную дамову. Але акрамя прапановы нічога не было. На
пытанне, як гэты малюнак апынуўся у “Камунаркі”, мастак адказаў:
“Нанёс да іх
візіт і пакінуў дэманстрацыйны камп’ютарны дыск. І нейкім чынам я не даглядзеў,
і на гэтым дыску апынуўся файл, які быў добрай якасці. Год ад “Камунаркі” нічога
не было чуваць. Я пачаў забывацца на гэтую размову.
Пасля раздаўся тэлефонны
званок. Тэлефанавала мне начальнік аддзелу ўпакоўкі Вольга Галіцына са словамі,
што яны абмяркоўваюць адзін з варыянтаў каробкі з маім малюнкам. Я растлумачыў
ёй, што не запярэчваю.
Пытанне аплаты тады прапаноўвалася на іх меркаванне.
Адзінай маёй умовай было абавязковае заключэнне дамовы.
Пасля гэтай размовы,
якая адбылася ў пачатку 2006 году, да майго знаходжання ў жніўні каробкі з маім
малюнкам у продажы, мяне ніхто не турбаваў і не ставіў у вядомасць”.
Судовае
паседжанне для мастака не пройдзе без стратаў. Пошліна ў памеры 10 адсоткаў ад
запатрабаванай сумы (2,5 мільёна беларускіх рублёў) ужо пералічана ў бюджэт.
Але, нягледзячы на гэта, Уладзімір Шаркоў не збіраецца спыняцца.
Пасля першага
ж судовага паседжання мастак плануе павялічыць суму іску: патрабаваць
кампенсацыі маральнага ўрону як аўтар. Па яго словах, тое, што ён робіць, ужо
носіць больш прынцыповы характар:
“Я яшчэ прапаноўваў варыянт спагнання з “Камунаркі” не грашыма, а цукеркамі — на суму майго іску. “Камунарка”, дарэчы, ад гэтага таксама адмяжоўваецца: яна і цукеркамі не хоча са мною разлічвацца. І
гэтыя
цукеркі я збіраўся раздаць па маламаёмасных сем’ях і дзіцячых дамах. Мне ад
“Камунаркі” патрэбны толькі адзін варыянт — каб са мною была падпісаная дамова.
Якая будзе сума ў маёй (ці яшчэ нечай) кішэні — не мае ніякай розніцы”.
Але на самой
“Камунарцы” сумняваюцца ў аўтарстве гэтага малюнка, і нават звярнуліся да
мастацтвазнаўцаў. Распавядае начальнік аддзелу ўпакоўкі ТАА “Камунарка” Вольга
Галіцына:
“Мы задалі пытанне
Беларускаму нацыянальнаму мастацкаму музею. Адтуль нам далі пісьмовы адказ, што
гэтая праца не з’яўляецца ідэнтычнай.
Такім чынам, тое, што ў нас знаходзіцца на
каробцы, і малюнак Уладзіміра Шаркова — не адно і тое ж. Дакладна сказаць, што
гэта на самой справе яго малюнак, на сённяшні дзень немагчыма.
Я не магу
сказаць, што гэта яго карціна, таму што я асабіста нічога з яго малюнка не
перамалёўвала. Нам гэтую каробку друкавала віленская друкарня. І яны намалявалі
гэтыя купалы, выгляд нашага гораду.
Вазьміце любую паштоўку ці фатаздымак.
Скажам так: у нас, у Мінску, мала месцаў, якія настолькі пазнавальныя”.
Фота — www.kommunarka.com
