Кассиопея "Стивен Кинг и мы"

Працытуем Аляксандра Ліберзона, ідэолага “Кассиопеи”: “Агульная накіраванасць песень – дзіўнае побач. Адсюль і Стывен Кінг – найлепшы ілюстратар дзіўнага і проста добры чалавек”.

У адрозненні ад свайго афіцыйнага папярэдніка-бэста, “Стивен Кинг и мы” – цэласная ў канцэптуальным і музычным плане праца. Казачнае трыа, ад якога можна чакаць чаго заўгодна, звярнулася да тэмы Смерці. Ужо з першай песні гучыць прызыў “пора в петлю, готовь петлю, но не даёт Щупальце с планеты Икс”. Тое самае, пазычанае ў Стывена Кінга…

Варта заўважыць, што Смерць у альбоме “Стивен Кинг и мы” хоць і выглядае як “Неинтересная женщина”, аднак асаблівай жорсткасцю не вызначаецца. Нават наадварот, ратуе героя Ліберзона-Чарапко-Сакалова ад…згубы. Такая вось, добрая Смерць…

Багатай вобразнасці песень альбома можна толькі пазайздросціць. Напрыклад, нельга не парадавацца за ліфт, які стаў шчаслівым пасля таго, як у яго ўвайшоў Пушкін у гусіным пер’і.

Музыкі выкарыстоўваюць поўны набор атрыбутаў і істот, звязаных з тэмай Смерці: Рай, Анёлы, грахі, Бог, і распавядаюць дзіўныя гісторыі, вартыя сцэнарыяў серыялаў(“Рыбак и фигуристка”).

“Залатой сярэдзінай” дыска з’яўляецца кавер на знакамітую песню “Ветер знает” аўтарства пакойнага Васі Шугалея. І зноў звернемся да Аляксандра Ліберзона: “Для мяне гэта такая песня, якая магла б гучаць, калі Васю спальвалі ў крэматорыі. Калі мяне будуць спальваць, папрашу, каб гучала. Яна вельмі страшная, вядома, аднак жудасна слёзатачывая і, па-мойму, такая, з гусінай скурай”.

Цікава, што Смерць з альбома “Стивен Кинг и мы” страшна танцавальная і жыццярадасная, хоць часам яна і паўстае ў мульцяшна-лялечным вобразе, якому адпавядаюць вуглаватыя і востра-глухія гукі сінтэзатараў. Тым не менш, музыкі – вядомыя інтэлектуалы і эстэты – выхоўваюць дух слухача, і вучаць яго радасна і па-добраму ставіцца да сваёй дзіўнай і невядомай (той, што на небе) будучыні.