Тэатр з Венесуэлы расказаў дзецям, як не баяцца дарослага жыцця
Тэатр з Венесуэлы ўпершыню сыграў у Беларусі і адразу ж заручыўся падтрымкай нашых прыязных людзей. Так, напрыклад, строі акцёраў па памылцы авіякампаніі паляцелі ў іншую краіну, але на дапамогу прыйшоў Мінскі лялечны тэатр і дапамог прыезджым акцёрам прыбрацца. БРСМ пайшоў далей і арганізаваў прыгожае паднашэнне кветак акцёрам, а ўжо сёння прывёў Венесуэльскі спектакль у дзіцячае мястэчка нумар сем.
Паглядзець спектакль прыйшлі дарослыя і дзеці. Мы ж з Таранціна паселі ў зале, вырашылі прыкінуцца на гадзіну дзецьмі і паспрабаваць паглядзець вачыма дзіцяці, спазнаць, так сказаць, гісторыю чыстай і не перакручанай жыццём сучаснага дарослага чалавека свядомасцю.
"Добры дзень! — павітаў жаночы голас хлопчыкаў і дзяўчынак, якія прыйшлі на спектакль "Гоцін… Уся справа ў свеце",— Мы, наш тэатр і акцёры, падтрымліваем ідэі баліварыянскай рэвалюцыі, яе лідэра і прэзідэнта Венесуэлы — Уга Чавеса. Без яго, гэты спектакль не адбыўся б. Мы спадзяемся, што наша гісторыя дапаможа вам змяніць сваё мысленне і светапогляд. Мы за мір і дабро".
Пра што жа была гісторыя Гоціна, простага хлопчыка? Як убачылі яе дарослыя і дзеці?
П'еса ішла на іспанскай мове з тытрамі, што туліліся на блакітным экране над сцэнай. Два героі з'явіліся з развагамі аб тым, як распавесці дзіцяці пра усе грахі свету? Як растлумачыць маленькаму чалавеку, што людзі сквапныя, заганныя, пыхлівыя… Што светам кіруе жаданне бязмежна валодаць? Нашы героі мяркуюць, што ўсе гэтыя пытанні вырашыць "чалавек будучыні", Гоцін, просты хлопец з добрым сэрцам. Хто жа такі гэты "чалавек будучыні", чаму ім так добра быць, а галоўнае ЯК ім стаць?
Нашы героі прапаноўваюць Гоціну стаць чалавекам будучыні, "уцюхаўшы" разгубленаму хлапчуку "канцэпт выбранасці" утрая даражэй. Чарадзейныя акуляры! Вось, што дапаможа Гоціну і маленькім гледачам зразумець жыццё такім, якое яно ёсць.
Назва спектаклю ("Уся справа ў свеце") настолькі палітычна карэктная, што можна гуляцца з ёй, як заўгодна. Звальваць віну за недасканаласць жыцця на свет або ж бачыць выратаванне у каханні і спагадзе, у жыцці ў міры са ўсім светам.
Аналізаваць дзіцячыя спектаклі складана, таму што тэатральная мова, які апелюе да дзяцей, досыць спецыфічная. Акцёры граюць гіпертрафаваныя эмоцыі. Калі гэта здзіўленне, то яму абавязкова папярэднічае гучны ўздых, як у мульцяшных герояў.
Сімволіка апавядання такая ж відавочная і зразумелая.
Такім чынам, Гоцін купляе "чарадзейныя акуляры", глядзіць на дарослае брыдкае жыццё і наперадзе яго чакаюць тры гісторыі, якія даступнай дзецям мовай распавядаюць пра тры важныя праблемы.
Улада.
Любой з нас перыядычна валодае ўладай рознага кшталту. Першая гісторыя Гоціна распавядае пра хворага старога, які едзе ў аўтобусе-разваліне, ды яшчэ і па дрэнных дарогах, аўтобус вечна падскоквае і стары, галосячы, падае на падлогу. Месца паблізу занята абыякавай сабачкай Снупі, яна і не думае саступіць месца дзядулю, ну а кіроўца калымагі ўпіваецца ўласнай уладай, бо гэта ЁН вядзе аўтобус і толькі яму вырашаць, наколькі камфортна будзе пачувацца залежны ад яго стары.
Праўда, жыццё тут жа плаціць па рахунках і аўтобус ламаецца. А ў якасці рэзюмэ на экране з'яўляецца надпіс "Улада паважае толькі саму сябе".
Навука і гульні з прыродай.
Гоцін пераўвасабляецца ў сівога навукоўцу, які працуе над чарговай геннай мадыфікацыяй нейкай кветкі. Першая спроба не атрымалася. Навуковец зрабіў самую звычайную кветку, але дзякуючы сваёй стараннасці, трохі пазней, ён стварае проста царскую расліну! Велізарная, яскравая, велічная жывая істота.
Яна здольная нават таньчыць і падлашчвацца да навукоўца да таго часу, пакуль не з'ядае яго. Дзеці тут жа разумеюць, што прыроду лепш не чапаць і радасна пляскаюць у ладкі, калі на сцэне з'яўляецца прыгожая птушка і пачынаецца трэцяя гісторыя.
Прага спажывання.
Чалавек прагне спажываць, гэта вядома. Чым больш ён спажывае, тым яшчэ больш яму хочацца. Гэта таксама ўсе ведаюць. Жыць і памятаць пра тое, што ты — частка чалавецтва і ўсе памылкі, якія робяць іншыя людзі, таксама і твае — цяжка. Гэта цяжка настолькі, што нават "чарадзейныя акуляры" Гоціна не вытрымліваюць напору і сімвалічна лопаюцца, таму што ўжо нават у іх не застаецца сіл глядзець на гэты свет.
Але нічога! Моцныя гэтага свету не здаюцца, і Гоцін зноў пераўвасабляецца, замяніўшы акуляры, якія лопнулі на "больш сучасную мадэль". І ён зноў гатовы працягваць.
Гэтым разам Гоцін — дарослы мужчына, які прагне займець прыгожую, далікатную птушку. Спачатку ён знаёміцца з ёй, заводзіць сяброўства, корміць птушку з рукі, лашчыць яе і любіць. Але, чым бліжэй становіцца сувязь паміж птушкай і чалавекам, тым больш прыкметнымі становяцца праўдзівыя намеры апошняга. Забіць, спажыць і валодаць прыгажосцю! Вось, чаго прагне дарослы Гоцін.
П'еса "Гоцін… уся справа ў свеце" разлічаная, вядома ж, на кантакт з дзеткамі, але нашыя-та не разумеюць мовы акцёраў і могуць толькі чытаць мову знакаў і агульнадаступных эмоцый. Калі параненая птушка выходзіць у залу, каб знайсці дапамогу і суцяшэнне гледачоў, яе ніхто не разумее, і толькі малыш з задніх шэрагаў, гледзячы на ўсё гэта, перыядычна ускрыквае: "Мне страшна! Я баюся!". Дарослыя не смяюцца, не. Таму што кожны, напэўна, у гэты момант таксама перажывае свае дзіцячыя страхі, якія з'явіліся, калі прыйшоў час адкрыццяў доўгачаканага "дарослага жыцця".
Усё кепска і, здаецца, добра ўжо ніколі не стане. Але, не! Менавіта ў момант найвышэйшага напружання ў спектаклі з'яўляецца сапраўды галоўны герой - дзіця.
Маленькі хлопчык павольна і спакойна выходзіць на сцэну, цягне рукі да дарослага мужчыны, абдымае яго вялікія далоні, бярэцца сваімі маленькімі ручкамі за яго велізарны твар, цалуе, прымае яго раскаянне і даруе яму. Дае яму шанец на другую спробу. Уваскрашае мёртвую птушку, узяўшы трохі любові са свайго маленькага сэрцайка і са стомленага, але бяздоннага сэрца дарослага чалавека.
Бацькі дзетак, якія прышлі на спектакль, замерлі і сядзелі не рухаючыся на працягу ўсёй сцэны сустрэчы хлопчыка з мужчынам. Неверагоднае відовішча!
Калі спектакль скончыўся, пакланіцца цярплівай публіцы вышлі акцёры і дзяўчына-перакладчыца сказала, што ўсё ў гэтым свеце будуецца на любові, дзеці. Памятайце, што вы — людзі будучыні, а самае галоўнае ў жыцці — гэта любоў!
На гэтых словах мы ўсе ледзь не расплакаліся!
Калі спектакль скончыўся, дарослыя спрачаліся паміж сабой, абмяркоўвалі палітычныя падтэксты і кантэксты п'есы, а дзеці гісторыі Гоціна ўспрынялі абсалютна літаральна і шчыра, як гэта дадзена рабіць толькі ім. Я папрасіла дзяцей, якіх "дапусцілі" да мікрафона бацькі, адказаць на два пытанні. Першы — ці спадабаўся ім спектакль і чаму. І другі — пра што, на іх погляд, распавялі нам гісторыі Гоціна.
Хлопчык: "Мне было цікава, таму што гэта быў дзіцячы тэатр, а не дарослы. Ён вясёлы і вельмі добры. Ён распавядаў пра ўсё дрэннае і добрае".
Дзяўчынка: "Мне спадабаліся гісторыі. Яны распавядаюць пра тое, каб мы не забівалі нікога. Каб любіць усіх, каб рабіць толькі добрае".
Хлопчык: "Незвычайнае такое тут усё. Распавядаюць пра дабро і зло".
Тры сяброўкі: "Нам так спадабалася! Проста супер! Вельмі арыгінальна ўсё! Так цікава было! Спектакль распавядае людзям, што дзеці гэта кветкі жыцця! Любіце іх! Не адмаўляйцеся ад іх! Некаторыя людзі бываюць такія кепскія, што аддаюць сваіх дзяцей у "дзетдом"… І пазбаўляюць іх будучыні. А такі спектакль гэта для дзяцей падтрымка. Яшчэ ён вучыць таму, што, калі ты зрабіў нешта дрэннае, не трэба адчайвацца. Ты заўсёды можаш нешта выправіць або паспрабаваць зрабіць лепш".
Паглядзець спектакль прыйшлі дарослыя і дзеці. Мы ж з Таранціна паселі ў зале, вырашылі прыкінуцца на гадзіну дзецьмі і паспрабаваць паглядзець вачыма дзіцяці, спазнаць, так сказаць, гісторыю чыстай і не перакручанай жыццём сучаснага дарослага чалавека свядомасцю.
"Добры дзень! — павітаў жаночы голас хлопчыкаў і дзяўчынак, якія прыйшлі на спектакль "Гоцін… Уся справа ў свеце",— Мы, наш тэатр і акцёры, падтрымліваем ідэі баліварыянскай рэвалюцыі, яе лідэра і прэзідэнта Венесуэлы — Уга Чавеса. Без яго, гэты спектакль не адбыўся б. Мы спадзяемся, што наша гісторыя дапаможа вам змяніць сваё мысленне і светапогляд. Мы за мір і дабро".
Пра што жа была гісторыя Гоціна, простага хлопчыка? Як убачылі яе дарослыя і дзеці?
П'еса ішла на іспанскай мове з тытрамі, што туліліся на блакітным экране над сцэнай. Два героі з'явіліся з развагамі аб тым, як распавесці дзіцяці пра усе грахі свету? Як растлумачыць маленькаму чалавеку, што людзі сквапныя, заганныя, пыхлівыя… Што светам кіруе жаданне бязмежна валодаць? Нашы героі мяркуюць, што ўсе гэтыя пытанні вырашыць "чалавек будучыні", Гоцін, просты хлопец з добрым сэрцам. Хто жа такі гэты "чалавек будучыні", чаму ім так добра быць, а галоўнае ЯК ім стаць?
Нашы героі прапаноўваюць Гоціну стаць чалавекам будучыні, "уцюхаўшы" разгубленаму хлапчуку "канцэпт выбранасці" утрая даражэй. Чарадзейныя акуляры! Вось, што дапаможа Гоціну і маленькім гледачам зразумець жыццё такім, якое яно ёсць.
Назва спектаклю ("Уся справа ў свеце") настолькі палітычна карэктная, што можна гуляцца з ёй, як заўгодна. Звальваць віну за недасканаласць жыцця на свет або ж бачыць выратаванне у каханні і спагадзе, у жыцці ў міры са ўсім светам.
Аналізаваць дзіцячыя спектаклі складана, таму што тэатральная мова, які апелюе да дзяцей, досыць спецыфічная. Акцёры граюць гіпертрафаваныя эмоцыі. Калі гэта здзіўленне, то яму абавязкова папярэднічае гучны ўздых, як у мульцяшных герояў.
Сімволіка апавядання такая ж відавочная і зразумелая.
Такім чынам, Гоцін купляе "чарадзейныя акуляры", глядзіць на дарослае брыдкае жыццё і наперадзе яго чакаюць тры гісторыі, якія даступнай дзецям мовай распавядаюць пра тры важныя праблемы.
Улада.
Любой з нас перыядычна валодае ўладай рознага кшталту. Першая гісторыя Гоціна распавядае пра хворага старога, які едзе ў аўтобусе-разваліне, ды яшчэ і па дрэнных дарогах, аўтобус вечна падскоквае і стары, галосячы, падае на падлогу. Месца паблізу занята абыякавай сабачкай Снупі, яна і не думае саступіць месца дзядулю, ну а кіроўца калымагі ўпіваецца ўласнай уладай, бо гэта ЁН вядзе аўтобус і толькі яму вырашаць, наколькі камфортна будзе пачувацца залежны ад яго стары.
Праўда, жыццё тут жа плаціць па рахунках і аўтобус ламаецца. А ў якасці рэзюмэ на экране з'яўляецца надпіс "Улада паважае толькі саму сябе".
Навука і гульні з прыродай.
Гоцін пераўвасабляецца ў сівога навукоўцу, які працуе над чарговай геннай мадыфікацыяй нейкай кветкі. Першая спроба не атрымалася. Навуковец зрабіў самую звычайную кветку, але дзякуючы сваёй стараннасці, трохі пазней, ён стварае проста царскую расліну! Велізарная, яскравая, велічная жывая істота.
Яна здольная нават таньчыць і падлашчвацца да навукоўца да таго часу, пакуль не з'ядае яго. Дзеці тут жа разумеюць, што прыроду лепш не чапаць і радасна пляскаюць у ладкі, калі на сцэне з'яўляецца прыгожая птушка і пачынаецца трэцяя гісторыя.
Прага спажывання.
Чалавек прагне спажываць, гэта вядома. Чым больш ён спажывае, тым яшчэ больш яму хочацца. Гэта таксама ўсе ведаюць. Жыць і памятаць пра тое, што ты — частка чалавецтва і ўсе памылкі, якія робяць іншыя людзі, таксама і твае — цяжка. Гэта цяжка настолькі, што нават "чарадзейныя акуляры" Гоціна не вытрымліваюць напору і сімвалічна лопаюцца, таму што ўжо нават у іх не застаецца сіл глядзець на гэты свет.
Але нічога! Моцныя гэтага свету не здаюцца, і Гоцін зноў пераўвасабляецца, замяніўшы акуляры, якія лопнулі на "больш сучасную мадэль". І ён зноў гатовы працягваць.
Гэтым разам Гоцін — дарослы мужчына, які прагне займець прыгожую, далікатную птушку. Спачатку ён знаёміцца з ёй, заводзіць сяброўства, корміць птушку з рукі, лашчыць яе і любіць. Але, чым бліжэй становіцца сувязь паміж птушкай і чалавекам, тым больш прыкметнымі становяцца праўдзівыя намеры апошняга. Забіць, спажыць і валодаць прыгажосцю! Вось, чаго прагне дарослы Гоцін.
П'еса "Гоцін… уся справа ў свеце" разлічаная, вядома ж, на кантакт з дзеткамі, але нашыя-та не разумеюць мовы акцёраў і могуць толькі чытаць мову знакаў і агульнадаступных эмоцый. Калі параненая птушка выходзіць у залу, каб знайсці дапамогу і суцяшэнне гледачоў, яе ніхто не разумее, і толькі малыш з задніх шэрагаў, гледзячы на ўсё гэта, перыядычна ускрыквае: "Мне страшна! Я баюся!". Дарослыя не смяюцца, не. Таму што кожны, напэўна, у гэты момант таксама перажывае свае дзіцячыя страхі, якія з'явіліся, калі прыйшоў час адкрыццяў доўгачаканага "дарослага жыцця".
Усё кепска і, здаецца, добра ўжо ніколі не стане. Але, не! Менавіта ў момант найвышэйшага напружання ў спектаклі з'яўляецца сапраўды галоўны герой - дзіця.
Маленькі хлопчык павольна і спакойна выходзіць на сцэну, цягне рукі да дарослага мужчыны, абдымае яго вялікія далоні, бярэцца сваімі маленькімі ручкамі за яго велізарны твар, цалуе, прымае яго раскаянне і даруе яму. Дае яму шанец на другую спробу. Уваскрашае мёртвую птушку, узяўшы трохі любові са свайго маленькага сэрцайка і са стомленага, але бяздоннага сэрца дарослага чалавека.
Бацькі дзетак, якія прышлі на спектакль, замерлі і сядзелі не рухаючыся на працягу ўсёй сцэны сустрэчы хлопчыка з мужчынам. Неверагоднае відовішча!
Калі спектакль скончыўся, пакланіцца цярплівай публіцы вышлі акцёры і дзяўчына-перакладчыца сказала, што ўсё ў гэтым свеце будуецца на любові, дзеці. Памятайце, што вы — людзі будучыні, а самае галоўнае ў жыцці — гэта любоў!
На гэтых словах мы ўсе ледзь не расплакаліся!
Калі спектакль скончыўся, дарослыя спрачаліся паміж сабой, абмяркоўвалі палітычныя падтэксты і кантэксты п'есы, а дзеці гісторыі Гоціна ўспрынялі абсалютна літаральна і шчыра, як гэта дадзена рабіць толькі ім. Я папрасіла дзяцей, якіх "дапусцілі" да мікрафона бацькі, адказаць на два пытанні. Першы — ці спадабаўся ім спектакль і чаму. І другі — пра што, на іх погляд, распавялі нам гісторыі Гоціна.
Хлопчык: "Мне было цікава, таму што гэта быў дзіцячы тэатр, а не дарослы. Ён вясёлы і вельмі добры. Ён распавядаў пра ўсё дрэннае і добрае".
Дзяўчынка: "Мне спадабаліся гісторыі. Яны распавядаюць пра тое, каб мы не забівалі нікога. Каб любіць усіх, каб рабіць толькі добрае".
Хлопчык: "Незвычайнае такое тут усё. Распавядаюць пра дабро і зло".
Тры сяброўкі: "Нам так спадабалася! Проста супер! Вельмі арыгінальна ўсё! Так цікава было! Спектакль распавядае людзям, што дзеці гэта кветкі жыцця! Любіце іх! Не адмаўляйцеся ад іх! Некаторыя людзі бываюць такія кепскія, што аддаюць сваіх дзяцей у "дзетдом"… І пазбаўляюць іх будучыні. А такі спектакль гэта для дзяцей падтрымка. Яшчэ ён вучыць таму, што, калі ты зрабіў нешта дрэннае, не трэба адчайвацца. Ты заўсёды можаш нешта выправіць або паспрабаваць зрабіць лепш".
