У Мінску прэзентавалі адроджаную "Песню пра долю" Песняроў
Дзеля гэтага аранжыроўшчыку давялося здымаць рок-оперу са старой бабіны.
Пасля амаль 40-гадовага перапынку на сцэне сталічнай філармоніі зноў загучала песняроўская “Песня пра долю”. Рок-опера, якая была напісаная Ўладзімірам Мулявіным на вершы Янкі Купалы, набыла новае, аркестравае гучанне. Аднак для аднаўлення забытага шэдэўра спатрэбіліся добрыя вушы і не адзін месяц працы.
“Па-першае, нот не было. Захаваўся запіс кепскай якасці з нейкага канцэрту, дзе чуваць і тупат па сцэне, і як высокая нота ў Кашапарава гучыць ці апладысменты, дык не чуваць увогуле таго, што граецца, - распавядае гісторыю рэінкарнацыі твора музыка і аранжыроўшчык народнага аркестра імя Жыновіча Аляксандр Крамко. - І гэта ўсё трэба было расшыфраваць. Адразу мне давялося ўсё гэта зняць, а потым ужо я рабіў партытуру, захоўваючы задумы Ўладзіміра Мулявіна - але гэта ж аркестр! – і дадаючы сваё. Але я намагаўся пакінуць дух таго часу”.
Галоўныя героі “Песні пра долю” – беларускі мужык і ягоны цяжкі шлях ад нараджэння да смерці. У арыгінальнай версіі ролю Сына і Мужыка выконвалі Леанід Барткевіч і Анатоль Кашапараў. У адноўленай - вобразы былі аб’яднаныя і шыкоўна пададзеныя спеваком Янам Жанчаком.
“Сапраўды, роля – цэласная. І тое, што яе гралі ў арыгінальнай “Песні пра долю” два чалавекі, мне здаецца, тады яна была разбітая. А зараз я сабраў гэтую ролю ў адно ўвасабленне, і мне падабаецца так нашмат больш. Так што, мне падабаецца і роля Сына, і роля Мужыка, і проста роля гэтая, і сам твор таксама”, - дзеліцца ўражаннямі ад працы над роляй Ян Жанчак.
У вобразе Маці-Жонкі на сцэне з’явілася артыстка тэатра музычнай камедыі Кацярына Дзегцярова. Ролю Янкі Купалы, якую Ўладзімір Мулявін напісаў для сябе, у новым варыянце “Песні пра долю” выканаў Пётр Ялфімаў. Перад спеваком стаяла няпростая задача – паказаць сутнасць і прызванне Паэта, быць тым прарочым голасам, які жыве ў вяках.
“Калі шчыра, мне хацелася б сыграць гэтую ролю яшчэ, яшчэ, яшчэ і яшчэ, - кажа Пётр Ялфімаў. - Таму што тут галоўнае не вакальныя дадзеныя, а менавіта акцёрскае майстэрства, якое трэба кожны божы дзень удасканальваць. Наколькі я паспеў, наколькі я прасякнуўся гэтым творам? Я паспрабаваў данесці. Мне хацелася б думаць, што ўсё атрымалася. Але заўсёды можна лепш і глыбей”.
Ідэя ўваскрэсення “Песні пра долю”, яе рэінкарнацыя і пастаноўка належаць мастацкаму кіраўніку і дырыжору народнага аркестра імя Жыновіча, прафесару Міхаілу Казінцу і артысту аркестра Аляксандру Крамко. У выкананні аркестра твор Мулявіна набыў цікавую, падкрэслена фолькавую інтэрпрэтацыю дзякуючы цымбалам. Рэжысёрам праекту выступіла Ларыса Сімаковіч, адсюль – глыбіня, сімвалічнасць і яскравасць вобразаў. Але галоўнае, цяпер “Песня пра долю” можа быць выкананая кім заўгодна: ёсць жа ноты!
“Я думаю, што гэта музыка не з’яўляецца сучаснай ці несучаснай. Гэта музыка, якая ёсць музыкай. Яе можна перакласці для любога інструменту і нават у хэві-метал – у нешта больш цяжкое – і ўсё роўна “Песня пра долю” будзе вельмі добрым, вельмі цікавым, па-філасофску насычаным музычным творам”, - мяркуе Ян Жанчак.
Аўтары і музыкі праекту спадзяюцца, што “Песня пра долю” патрапіць у сталы рэпертуар філармоніі і будзе ні раз паказаная беларускай публіцы. А Аляксандр Крамко абяцае, што працягне свае “археалагічныя раскопкі” песняроўскай спадчыны.
Аляксандр Крамко
“Так цікава было! Усё роўна як гісторыкі ці археолагі залазяць у зямлю , адкопваюць нешта – таксама і я ў нейкім сэнсе падобнае зрабіў, узнавіў, - смяецца Аляксандр Крамко. - І дай Божа, ужо застануцца ноты, і няважна, хто будзе граць, у якім складзе – аркестр ці ансамбль – але будзе ўжо ад чаго адштурхнуцца”.
Кацярына Дзегцярова ў ролі Маці-Жонкі
Фальклорны тэатр "Госьціца"
