Маці памерлага штангіста: “З паліклінікі знікла медыцынская картка сына”

З моманту смерці маладога беларускага штангіста Яўгена Шрамко мінула больш за шэсць месяцаў. Выпадак здарыўся ў спартыўным комплексе “Стайкі”, дзе да Алімпіяд і чэмпіянатаў свету рыхтуюцца топавыя спартсмены.

Малады цяжкаатлет лічыўся не толькі перспектыўным, але і абсалютна здаровым спартсменам, без праблем праходзіў медкамісіі. А грунтоўна патлумачыць, што здарылася, ніхто з Міністэрства аховы здароўя так і не ўзяўся.

Праверка ж па факце смерці працягваецца. На дадзены момант Мінскі раённы аддзел Следчага камітэта прызначыў яшчэ адну складаную экспертызу.

“Неабходна ўстанавіць сувязь ― ці пацягнулі дзеянні медыкаў наступствы, якія здарыліся”,― паведаміў Еўрарадыё Дзмітрый Сярчэня, намеснік начальніка Мінскага РАСК.

Унутраную праверку правяло і Мінздароўя. Але яе вынікі не агучваюцца.

Нагадаем, што пасля смерці Яўгена Шрамко Мачулішчанскі аддзел міліцыі правёў спешную праверку. Нічога супрацьзаконнага выяўлена не было, крымінальную справу не распачалі.

Тады ж Еўрарадыё атрымала перадсмяротную інтэрнэт-перапіску Яўгена Шрамко з блізкім сябрам. Аказалася, што  цяжкаатлет скардзіўся на дрэннае самаадчуванне, распавёў пра візіт да ўрача, пра незразумелыя таблеткі і моцны сон пасля іх прымання. (ПАГЛЯДЗЕЦЬ інтэрнэт-перапіску)

Пракуратура Мінскага раёна прызнала пастанову Мачулішчанскага аддзела міліцыі незаконнай. Распачалася новая праверка.

Еўрарадыё звярнулася і да міністра аховы здароўя Васіля Жарко: як павінен дзейнічаць прафесійны медык, калі спартсмен паскардзіўся яму на боль у спіне і экстрэмальна высокі ціск?

І вось на наш адрас прыйшла папера з Рэспубліканскага цэнтра спартыўнай медыцыны за подпісам намесніка дырэктара Аляксандра Чахоўскага. (ДАКУМЕНТ)

“Адначасова паведамляем, што з падобнымі скаргамі майстры спорту па цяжкай атлетыцы да ўрачоў Рэспубліканскага цэнтра спартовай медыцыны не звярталіся”, ― рэзюмуецца ў паперы.

То бок атрымліваецца, што перад смерцю Яўген Шрамко ў сваёй інтэрнэт-перапісцы жартаваў, у яго смерці няма нічога незвычайнага і асаблівых высноў з гэтага рабіць не трэба.

Такой пазіцыі не разумее і спадарыня Наталля, Жэнева маці:

“Мне кажуць, што гэта сэрца ў яго было хворае. Тады чаму ён праходзіў усе медкамісіі, і ніколі не выяўлялася ніякіх праблем? І Жэнева медыцынская картка сведчыла пра тое, што ў яго ідэальнае здароўе. Дарэчы, пасля смерці сына той карткі не стала. Хоць ён, калі хацеў атрымаць вадзіцельскія правы, хадзіў здаваць аналізы ў 22-ю паліклініку. Але сёння там няма ні старой карткі, ні якой-небудзь новай. У сына ніколі не было скаргаў на здароўе. Ціск быў заўсёды нармальны. Я не разумею, як такое магло адбыцца. Як падумаю, што ён, паставіўшы тэлефон на падзарадку, лёг спаць і прачнуўся на тым свеце… Гэта проста кашмар…”

***

Не хацелася б, каб гэты матэрыял разглядалі як атаку на нашых урачоў. Але не трэба быць экспертам, каб зразумець, што ў выпадку з Яўгенам Шрамко медыцынская сістэма дала сур’ёзны збой. І здарылася гэта ў мецы беларускага спорту ― у алімпійскім комплексе “Стайкі”. Ёсць пра што падумаць.

Выглядае, што смерць маладога цяжкаатлета ― адзін са званочкаў, які сведчыць пра адкат беларускай спартовай медыцыны. А паступала такіх трывожных сігналаў апошнім часам нямала.

Летам 2012-га увесь Рэспубліканскі цэнтр спартовай медыцыны з прывычнага будынка перасялілі на паверхі старой раённай паліклінікі. Для спартыўнай медыцыны гэта быў крок назад. А на вызваленым “салодкім” месцы спакусіліся будаваць гатэль, які не пачалі ўзводзіць дагэтуль.

У 2013-м годзе стала вядома пра тое, што некаторыя топавыя беларускія спартсмены не атрымліваюць нават…вітамінаў для ўзнаўлення арганізму. І самі для сябе, не маючы належнай кваліфікацыі, распісваюць фармакалагічную праграму. У прыватнасці, сістэму медзабеспячэння раскрытыкавалі лёгкаатлеткі Аліна Талай і Надзея Астапчук.

Пра цяжкі стан спартовай медыцыны выказаўся і былы міністр спорту Юрый Сівакоў, які лічыць, што на працу ў спорт сёння бяруць непадрыхтаваных урачоў, якія не ведаюць, як паспрыяць, каб атлет у патрэбны час выйшаў на пік формы.

Хоць, здавалася б, і школьнікі разумеюць, што без добрых урачоў і якаснай фармакалогіі ў сучасным прафесійным спорце росту не бывае.