Алесь Мікус “Вырай”
Праўда галіндаў, вочы рудога крумкача, родная Цвершчына і “Радзіма за сінім морам” у адным інтэрнэт-рэлізе. Ведай змагарскі бард-рок!
Пранізлівыя спевы пад голую гітару сёння выглядаюць татальным архаізмам. І, у той жа час, менавіта яны не састарэюць ніколі. Прынамсі, пакуль не перавядуцца людзі, з грудзей якіх ірвецца песня, але звязвацца з шоў-бізам якім не ахвота.
Якраз з такіх апантаных людзей Алесь Мікус. Песня для яго — не сродак мастацкага выяўлення, а зручны шлях, каб выкладаць уласныя думкі пра ідэальны свет.
“Украіна-Lietuva”
Мікус марыць пра духоўнае вяртанне ў мінулае. Ён перакананы праціўнік сённяшняй Беларусі, як на яго думку — “вывернутай”, “выкрыўленай” і антыкультурнай. А залатым векам тутэйшых плямёнаў ён лічыць час, калі Прыбалтыку насялялі галінды, а на поўначы жылі мяра.
“Мерянин, галинд”
І галінды, і мяра зніклі тысячу год таму, і вядома пра іх няшмат. Яны ідэальна падыходзяць на ролю беларускіх атлантаў — недасяжных звышлюдзей, узораў для сучасных герояў.
“Мы кружляем”
Песні Мікуса па-бардаўску кароткія і ёмістыя. На альбоме “Вырай” ён спявае па-беларуску, па-руску і па-літоўску. Трэба сказаць, беларускія вершы кладуцца на імклівы гітарны перабор надзвычай натуральна. А вось рускамоўныя рыфмы часам выклікаюць усмешкі:
“Мантемин”
У другой частцы альбома Алесь Мікус звяртае ўвагу на сучаснасць. Ёсць тут песня з назвай “Плошча” — абавязковая для нашай краіны, якая, падаецца, з 19 снежня 2010 года так і не выйшла са стану фрустрацыі. Пад гітарнае брынканне Мікус заклікае да сумлення людзей, чыя сінявокая радзіма засталася за сінім морам. Біце ж у сэрца іх, біце мячамі!
“Радзіма за сінім морам”
Думаецца, у Алеся Мікуса шмат аднадумцаў, такіх жа апантаных і летуценных. Альбом “Вырай” — якраз для іх. Запампаваць яго можна і тады, калі вы збіраецеся на валанцёрскі летнік і хочаце абнавіць рэпертуар баладаў для ляснога вогнішча. Ну, і трэці выпадак: калі бардаўская песня — гэта вечны жанр, а не жанр безнадзейна састарэлы. Ва ўсіх астатніх выпадках я не раіў бы вам губляць на Мікуса час. І асабліва столькі часу, колькі згубіў я падчас працы над гэтай Перадачай-аглядачай.
“Вочы рудога крумкача”
