Sziget: заселены востраў

На фестываль едуць сем'ямі. З мінулай пятніцы ўсе цягнікі да Будапешта ідуць перапоўненыя.

Бясплатную карту горада і фестывальны даведнік раздавалі нават ў цягніках.

Шлях да галоўнай сцэны. Ужо некалькі гадоў запар на Алеі нацый няма беларускага сцяга. Ніводнага з двух.

Мантаж сігетаўскіх сцэн заняў пятнаццаць дзён. Зараз тут тэсціруюць гук перад пачаткам канцэртаў.

Курсы валют на востраве Абудай прыстойныя.

Чарга на падзарадку тэлефонаў. У фірменнай краме буйнейшага аператара сувязі Венгрыі можна набыць мабільнік ці проста падключыць сім-карту.

Намёт на востраве можна паставіць пад кожным дрэвам. Гамак — павесіць на кожнае.

Каб прыняць душ раніцай, давядзецца прастаяць дваццаць хвілін у чарзе.

Да рукамыйнікаў чэргаў амаль няма.

Хтосьці п'е каву пасля таго, як прачнуўся. А хтосьці —перад тым, як пайсці спаць. Канцэрты на Сігеце не заканчваюцца да сёмай гадзіны раніцы.

Свежавыціснуты сок каштуе цэлы маёнтак.

Гэты малады француз працуе ў цырку, а на Сігет прыехаў, каб пабачыцца з сябрам з Нідэрландаў.

Кола-колу на фестывалі п'юць нашмат менш за іншыя напоі.

Многія носяць з сабой вядзёркі з лёдам для любімых “трункаў”.

На Сігеце можна скакаць нават без парашута.

Меламаны займаюць месцы перад сцэнай за некалькі гадзін да пачатку чаканага канцэрту.

Фота: Дзяніс Дзюба