Кустурыца прапанаваў мінскім студэнтам паўдзельнічаць у сваім фестывалі

Студэнты Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў нарэшце дачакаліся Эміра Кустурыцу. Майстар-клас для будучых рэжысёраў мэтр кіно мусіў зладзіць яшчэ ў першы дзень свайго візіту ў Мінск. На працягу амаль дзвюх гадзін меланхалічны і няголены Кустурыца расказваў пра сябе і даваў парады маладым творцам.



Зала набілася бітком, людзі стаялі нават у праходах. Кожны з прысутных меў магчымасць задаць сваё пытанне. Вось некаторыя з іх:

— Што вы палюбілі першым: музыку ці кіно?
— Футбол.

— Якое месца ў жыцці студэнта павінна займаць асоба педагога па рэжысуры?
— Я прыгадваю часы, калі я быў студэнтам. З сямі выкладчыкаў быў толькі адзін, якога я паважаў.

— У што вы верыце?
— Я веру ў Бога, але я настолькі сучасны, што ведаю, што ў стратасферы, тэмпература якой -40 градусаў, Бог не жыве. Аднак я веру, што Бог жыве ў нас. Я веру ў агонь, у ваду, у паветра, у зямлю і ў Бога.



Штогод Эмір Кустурыца ладзіць свой студэнцкі фестываль “Кустэндорф” (“Вёска Кустурыцы”). Сёлета і ў беларускіх студэнтаў з’явілася магчымасць паўдзельнічаць у ім.

Эмір Кустурыца: “Я лячу назад заўтра, таму ў вас ёсць магчымасць прынесці свае працы. Я пакіну адрас фестывалю, на які вы можаце даслаць 10 самых лепшых фільмаў, каб мы маглі штосьці выбраць”.



Смех у зале выклікала гісторыя рэжысёра пра тое, як ён тройчы засынаў падчас “Амаркорда” Феліні. Калі фільм класіка кінематографа ўпершыню прывезлі ў Прагу, Кустурыца быў закаханы ў дзяўчыну з Сараева. Перад рэжысёрам паўстаў цяжкі выбар: ісці глядзець “лепшы фільм усіх часоў” або паехаць да каханай…

Эмір Кустурыца: “…Я быў закаханы ў дзяўчыну з Сараева, якую не бачыў тры гады. І тут мне сказалі, што Феліні прыехаў у Прагу на спецыяльны паказ у кінематаграфічным клубе. І ў той жа час сказалі, што тая дзяўчына ўвесь час пра мяне пытае.

Што рабіць? Прыехаць у Сараева і даведацца, ці сапраўды мной цікавіцца гэта дзяўчына, або пабачыць лепшы фільм усіх часоў? І я зразумеў, што мне больш важна паехаць у Сараева і пабачыць гэтую дзяўчыну. Я купіў квіток на цягнік і 25 гадзінаў ехаў у Сараева. Але дзяўчыны не было...”

Падрабязна пра гэтую гісторыю можна пачытаць у кнізе Эміра Кустурыцы “Смерць — гэта не пацверджаныя чуткі”, якую ён нядаўна выдаў. Гэта мусіла быць аўтабіяграфія, але атрымаўся цэлы раман.

Эмір Кустурыца: “Калі ёсць штосьці павучальнае ў гэтай гісторыі, дык гэта тое, што на першае месца чалавек ўсё ж такі павінен ставіць жыццё. Тыя важныя фільмы, якія вы павінны пабачыць, вы ўсё адно пабачыце, нават калі гаворка ідзе пра Феліні… Падставай для вашага кінематаграфічнага мастацтва мусіць быць жыццё. А ваш талент будзе ведаць, што ўзяць з жыцця”.



Студэнты вырашылі праверыць, што яшчэ, акрамя выдатных фільмаў, умее рабіць творца. Адзін юнак прапанаваў Кустурыцу сыграць на гітары (якую пасля падарыў), а студэнтка выйшла на сцэну з каляровымі алоўкамі і папрасіла штосьці намаляваць. Рэжысёр намаляваў яблык у форме сэрца. І паабяцаў студэнтам узяць урокі малявання.



Эмір Кустурыца: “Я выпрабаваў усе формы мастацтва, але адзінае мастацтва, дзе я слабы, — гэта гэтае. Як кажуць амерыканцы — ніхто не дасканалы. Я ведаю, як маляваць камерай, а гэтым — вельмі складана, але паспрабую. Для таго, каб чалавек зрабіў штосьці вартае, трэба шмат часу. Цяпер, калі я вярнуся ў сваю вёску, я абавязкова вазьму ўрокі малявання”.