Як выглядае “начлежка для бамжоў”, пра якую казаў Лукашэнка
Еўрарадыё наведала “шыкоўнейшую начлежку Мінска”.
"У Мінску адкрыты шыкоўнейшыя дамы, так званыя начлежкі. Мы збіраем туды такіх людзей, іх там мыюць, чысцяць, даюць магчымасць перазімаваць, выбраць адзежу”, — гаворыць Аляксандр Лукашэнка на прэс-канферэнцыі. Паводле слоў кіраўніка краіны, у Мінску няма людзей, якія стаяць з працягнутай рукой.
Еду на ўскраіну горада, каб паглядзець на тыя шыкоўныя ўмовы.
У начлежцы карэспандэнт Еўрарадыё з’явілася ў непадыходзячы час: на месцы не было начальства — абед і нарады.
Дзяжурны міліцыянер пускае мяне пачакаць дырэктара і нават прапаноўвае крэсла. Каб трохі агледзецца і лягчэй пераносіць вельмі моцны характэрны пах, вырашыла прайсціся па калідоры. Заўважыўшы на стэндзе цікавыя плакаты, пачала фатаграфаваць. І адразу атрымліваю папярэджанне ад міліцыянера: фатаграфаваць нельга! На пытанне "Чаму?" міліцыянер загадкава працягвае:
“Вы самі ведаеце, якія ў нас зараз часы! Нармальныя!”
Намеснік дырэктара гэтай установы нічым дапамагчы не можа:
"Проста так карэспандэнты да нас не прыязджаюць. Спачатку трэба дамовіцца!”
Нарэшце з’яўляецца дырэктар начлежкі Мікалай Вяркееў, але і ён адмаўляе нам у экскурсіі:
“Нажаль, інтэрв’ю не магу ніякага вам даць! Іншым разам: вы ж бачыце, што я вельмі заняты — у мяне чалавек сядзіць. У нас праблем ніякіх няма, людзі трапляюць да нас”.
Іду да прыпынку грамадскага транспарту і на шляху здалёк заўважаю бамжоў — на інвалідных вазках, хто спіць, хто, здаецца, п'яны, хто так.
“А восьмай раніцы выходзіш і ўсе. Бачыце, вунь яны сядзяць — іх на дзень усіх выганяюць з начлежкі, а на ноч пускаюць. Інваліды, усіх выганяюць”, — кажа мне нейкі незнаёмец. Прадстаўляецца Віталём, з выгляду — бомж са стажам.
Пытаюся, ці жыве ён у начлежцы. Віталь абураецца ўмовамі, але кажа, што пажыў там год!
“Усе для паказухі. Электрычнымі плітамі карыстацца не дазваляюць, пральная машына — для прыгажосці, бо прынясі свой парашок. Прывозяць гуманітарку, гэткія стаяць каробкі, а праз колькі часу — няма нічога. Пытаюся ў сястры-гаспадыні: дзе? А яна кажа, што толькі дзіцячыя рэчы прывезлі”.
Паводле слоў Віталя, ён зараз жыве ў лесе — і там адчувае сябе… як дома. Лес, дзе жыве Віталь, — побач, праз дарогу.
“У 36-градусны мароз начую і нічога! Я туды прыходжу — як дадому! Як сабаку, увесь час трасуць. Калі работу знаходзіш — адразу гоняць адтуль: ідзі здымай жыллё. А як жыллё здымаць, жэрці што?”
Дырэктар сталічнай начлежкі Мікалай Вяркееў на абвінавачванне, што нельга карыстацца плітамі, здзіўляецца:
“Яны што, дома ў сябе знаходзяцца? Яны ж не ў кватэры знаходзяцца, і карыстанне плітой — гэта не для іх, гэта для падагрэву! Што можа бомж сабе прыгатаваць?”
Выказваю меркаванне: што-што, а яечню падсмажыць можа кожны. І атрымліваю адказ, на які і адрэагаваць няма як:
“Калі яна ў яго ёсць! Хто вам сказаў, што нельга — кажу, што можна! Падагрэць! Напэўна, Буйнова такая вам паскардзілася. Я ведаю!”
Паводле правілаў знаходжання ў начлежцы, туды не бяруць людзей са скурнымі захворваннямі, сухотамі. Таксама нельга быць нецвярозым.
