Анастасія Шпакоўская: Я раблю гэта ў імя таго, каб не звар'яцець
Еўрарадыё наведала мінскую студыю, дзе пішацца новы альбом гурта Naka, распытала пра асаблівасці пласцінкі і жыцця каманды.
Мы прыйшлі ў студыю на мінскай вуліцы Караля падчас запісу вакалу. Анастасія Шпакоўская запісвала акурат песню "Так просто" — працавала над момантам, у якім (па тэксце) душа патрабавала цішыні, а замест гэтага прастору выдавала суцэльныя дысанансы. У песні "Всех забрали" апаратура зашкальвала ад перагрузу. І не дзіўна — эмоцый у спявачкі і актрысы хоць адбаўляй. Яшчэ мы заўважылі, што гучанне гурта становіцца досыць цяжкім, і што на змену жаночаму самакапанню прыйшлі набалелыя рэаліі.
Еўрарадыё: Праслухаўшы некалькі песень, прыходзіш да высновы, што Naka становіцца больш цяжкай. І што жаночае, уласцівае да гэтага музыцы гурта, саступае месца сацыяльнаму... Што цябе прымусіла звярнуцца да тэм, некалі табе не уласцівых?
Анастасія Шпакоўская: У любым выпадку, калі я пачынала пісаць свае песні, то пісала пра тое, што я добра ведаю, і што займае мяне цалкам. І, у прынцыпе, напэўна, некаторыя музычныя напрамкі займаюцца толькі пэўнай тэматыкай. Я прыхільніца таго, што трэба рабіць толькі тое, што мне цікава і спяваць пра тое, што мне цікава. І ў той момант, калі я зразумела, што нейкія мае асабістыя і сардэчныя справы мне ўжо самой сталі нецікавыя — паколькі цэлы шэраг падзей яскравых адбываецца вакол мяне, на якія я не магу не звяртаць увагі — неяк несвядома я стала пісаць пра тое, што мяне хвалюе ў гэты момант больш. І для мяне, шчыра кажучы, трэці альбом з'яўляецца такім трошачкі мастком ў сацыяльную тэму, хоць, зноў жа, паколькі ўсё не з галавы адбываецца, і ў прынцыпе, у трэцім альбоме ёсць таксама лірычныя, жаночыя песні. Гэта значыць, ён разнапланавы, і палітра атрымалася больш шырокай... Не ведаю, куды далей рушыць творчасць гурта Naka. Напэўна, трэба глядзець па тым, якія песні будуць пісацца далей. Але цяпер адбываецца тое, што цікава цяпер, і як бы, у гэтым ёсць радасць творчасці ў рок-музыцы, калі ты можаш шчыра і сумленна спяваць пра тое, пра што ты хочаш і думаеш. І вось у гэтым увесь кайф.
Еўрарадыё: Ушчыльненне саўнда — гэта адлюстраванне змены тэматыкі песень або заслуга новых музыкаў, якія прыйшлі ў гурт?
Анастасія Шпакоўская: У гурце пастаянна з'яўляюцца новыя людзі (смяецца), хоць і не магу сказаць, што гэта яго вартасць. Але мне здаецца, што гэта непазбежнасць ўсіх гуртоў, дзе адзін чалавек піша песні і спрабуе руліць працэсам. Цяжкі гук — гэта тое, што мне цікава было заўсёды. Проста ў мяне не было магчымасці для рэалізацыі нейкіх сваіх цяжкіх пачуццяў. І музыкі, якія складаюць касцяк гурта, і якія са мной ужо не адзін год, мяне падтрымалі ў гэтым. І, вядома, дарагога каштуе гэта паразуменне з паўслова, калі ты на рэпетыцыях кажаш: тут давай “мяса”, а тут “тое-сёе". Гэта значыць, з паўслова яны разумеюць, што я хачу, што я адчуваю. І мне падабаецца, што яны падтрымліваюць мяне ў маіх памкненнях пайсці далей і цяжэй. Хоць, ні ў якім выпадку гэта не будзе цяжкасць у імя цяжкасці. Мне здаецца, што адметная рыса гурта Naka і наогул усіх тых песень, якія мне падабаюцца, не толькі ў сваёй творчасці, гэта тое, калі змест песні падмацоўваецца цяжкім гукам, а не тое, калі гэта ўсё існуе асобна. Мне цяжка ўспрымаць песні пра матылькоў і "сісі-пісі" у цяжкіх апрацоўках. Хоць, напэўна, у гэтым таксама ёсць чыйсьці пратэст, але ў мяне ў галаве крыху па-іншаму адбываецца. І, магчыма, таму, што змест песень больш сур'ёзны, эмацыйны, ён пацягнуў за сабой выцягванне вонкі імкнення да цяжкага гуку.
Еўрарадыё: Пра што новы альбом?
Анастасія Шпакоўская: Я ўвесь час жудасна пакутую, калі чую такія пытанні. Таму што мая справа — праспяваць, запісаць, і справа музыкаў і гукарэжысёра, якія са мной працуюць, данесці тыя думкі, якія закладзеныя ў песні. А як гэта ўспрымаць, і як да гэтага ставіцца, мне здаецца, гэта тая свабода, якая павінна быць у слухачоў. І я не хачу іх яе пазбаўляць.
Еўрарадыё: Ты задаволеная тым, што атрымліваецца ў выніку?
Анастасія Шпакоўская: Так. Мне вельмі прыемна супрацоўніцтва з гукарэжысёрам Анатолем Шманаем. Шчыра кажучы, гэта першы альбом, які я пішу з такім творчым падыходам. Звычайна, ўсё гэта зводзілася да таго, што трэба прыйсці, запісаць, і каб запіс быў хаця б не горшы, чым жывое выкананне. Наша супрацоўніцтва з Анатолем дае магчымасць для нейкага творчага пошуку, і нейкага, па ходзе, апгрэйду, я спадзяюся, тых зыходнікаў, якія былі. І мне здаецца, што гэта павінна даць нейкі плён. Калі мы цяпер чуем трэкі, якія не зведзеныя, не змантаваныя, і ўсё ў разнабой, і ў прынцыпе, нас вынік ужо ў нейкай ступені задавальняе, то бок — усе шанцы на самазадавальненне, як мінімум (смяецца).
Еўрарадыё: Пару гадоў мінула з моманту выхаду папярэдняга альбома Naka. За гэты час ці змяніўся твой падыход да сваёй ўласнай творчасці і да музыкі наогул?
Анастасія Шпакоўская: Вядома, хочацца верыць і спадзявацца на тое, што мы ўсе расцем, змяняемся і становімся лепш і прафесійней. Вельмі шмат што змянілася, і складана ўсё гэта неяк ахарактарызаваць. Асноўнае, што змянілася ўва мне, тое, што я так адчуваю востра на сённяшні дзень — гэта тое, што я пазбавілася ад мноства ілюзій. І калі раней я мела нейкія надзеі, і спадзявалася на нейкія цуды, то цяпер я магу адэкватна працаваць, не спадзеючыся ні на што. І атрымліваць задавальненне ад самога працэсу і ад таго, як музыка з маёй галавы пачынае гучаць звонку. У мяне за 8 гадоў існавання гурта ўпала заслона з вачэй, і ёсць цалкам цвярозая ацэнка таго, што адбываецца з музыкай наогул, і з маёй музыкай таксама. І таму я разумею, што я раблю гэта ў імя таго, каб не звар'яцець, і ў імя таго, каб неяк усе гэтыя пачуцці, усе гэтыя думкі і ўсе гэтыя жаданні, якія ёсць у ва мне, далі мне спакойна жыць. Каб яны выйшлі вонкі і гучалі годна. І спрабавалі максімум атрымліваць задавальнення ад таго, як гэта адбываецца.
Еўрарадыё: Перад тым, як засесці ў студыю, вы прапанавалі фэнам скінуцца на запіс альбома...
Анастасія Шпакоўская: Мне здаецца, трэба першапачаткова памяняць акцэнты, таму што, у прынцыпе, дапамогі як такой, там, "людзі, дапамажыце!", мы не прасілі. Гэта агульнапрызнаная сусветная практыка, якая мае месца быць у ключы таго, што амаль усе трэкі любых музыкаў можна спампаваць бясплатна ў інтэрнэце. Думаю, абсалютна лагічная прапанова аб супрацоўніцтве людзям, якія неабыякава ставяцца да творчасці гурта. І мы, звяртаючыся з прапановай аб супрацоўніцтве, знайшлі, я лічу, нечаканы водгук, таму што літаральна за лічаныя дні была сабраная істотная сума, якую мы не разлічвалі сабраць наогул. І людзі да гэтага часу дасылаюць. Зразумела, што нехта дасылае 30 долараў, хтосьці больш, але хочацца верыць, што людзі шчыра ўносяць свой уклад у тое, што яны хочуць пачуць у сябе ў плэеры.
Еўрарадыё: То бок, гэта будзе сапраўды альбом, запісаны дзякуючы супрацоўніцтву гурта і прыхільнікаў?
Анастасія Шпакоўская: На сённяшні дзень я магу сказаць, што на адсоткаў 60-70 ён менавіта так і будзе запісаны.
Еўрарадыё: Калі вы плануеце паказаць альбом шырокаму слухачу?
Анастасія Шпакоўская: Я спадзяюся, што вясну 2013-га года шырокі і вузкі слухач яго пачуе (смяецца).
Еўрарадыё: Акрамя таго, што на альбоме з'явіцца ваш дуэт з Янам Маўзерам, якія яшчэ сюрпрызы чакаюць слухача?
Анастасія Шпакоўская: Так, будзе дуэт з Янам і з Вайцюшкевічам. І ўсё. Сюрпрыз, я думаю, будзе сам альбом — тое, які ён, як ён гучыць, і як мы папрацавалі.
Еўрарадыё: Альбом будзе выкладзены ў інтэрнэт або будзе прадавацца толькі ў крамах?
Анастасія Шпакоўская: Гэта было б пацешна (смяецца). Я не ўяўляю, як гэта цяпер можна, прадаваць толькі ў крамах? Ён будзе выкладвацца ў інтэрнэце, безумоўна.
Еўрарадыё: Скончыўся год. Якім ён стаў для беларускай музыкі, на твой погляд?
Анастасія Шпакоўская: Самай яскравай падзеяй апошніх гадоў для мяне з'явіўся альбом Аляксандра Памідорава. Шчыра кажучы, я не моцна сачу за беларускай музыкай, хоць, ёсць гурты, якія мне вельмі падабаюцца, і творчасць якіх мне цікавая. Але мне па душы быў менавіта гэты альбом.
Еўрарадыё: А якім быў мінулы год для гурта Naka?
Анастасія Шпакоўская: Гэта быў вельмі цяжкі год: у нас памянялася два музыканты. І калі адзін мяняўся планава і больш-менш спакойна, то другі мяняўся не планава і не спакойна, з усімі вынікаючымі адсюль наступствамі. Увогуле, гэта кашмар, што было. І наогул, калі я аналізую сітуацыю з нагоды ратацыі музыкаў у гурце, разумею, што гурт Naka замест трэцяга альбома магла б сёння запісваць пяты, калі б мы проста нейкую колькасць часу не тапталіся на месцы, не ўводзілі новых людзей і не займаліся пройдзеным матэрыялам і працай над памылкамі. Але з іншага боку, я разумею, што гэта ў чымсьці фармуе і мяне як лідара гурта, і мяне, як чалавека. I, апроч творчых набыткаў, у мяне ёсць яшчэ нейкія мае эмацыйныя і сардэчныя набыткі. Таму што даводзіцца вельмі шмат чаму вучыцца. І, у прынцыпе, чаму здзіўляцца, калі сыходзяць музыкі з гурта ДДТ і з іншых не менш вядомых гуртоў? Але гэта нармальна, калі ў людзей, па-першае, не знаходзіцца магчымасці для поўнай рэалізацыі ў плане і зарабіць грошай, і ў плане творчым. І на самой справе, прычын маса. Крыўдна, што час губляецца, калі сыходзяць музыкі. Але я спадзяюся, што прыходзяць лепшыя.
Еўрарадыё: Якую стаўку вы робіце на альбом? Вы будзеце спрабаваць прасунуць яго ў Расію ці абмяжуецеся мясцовымі рэаліямі?
Анастасія Шпакоўская: Мне здаецца, ключавое слова — прасунуць — яно і кажа пра тое, што мы з ім збіраемся рабіць (смяецца). Прасоўваць будзем паўсюль, куды толькі можна, і я спадзяюся, што... хоць, у прынцыпе, я ўжо ні на што не спадзяюся (смяецца). Галоўнае — прасунуць! У нас ёсць шырокі фронт работ — ужо ён не ўстане. Ілюзій паменшала, а дзеянняў менш не будзе ўсё роўна.
Еўрарадыё: А якіх ілюзій?
Анастасія Шпакоўская: Ілюзій пра тое, што адбудзецца цуд, і знойдзецца хтосьці добры і чароўны, які зможа для гурта адкрыць рэальныя перспектывы, якіх ён варты. Вось гэтых ілюзій.
