Маладая мама пра бонсцікаў: Бізнес на тых, каму цяжка адмовіць

"Еўраопт" выпусціў новую калекцыю бонсцікаў. Дзеці цягнуць за рукаў і просяць бацькоў купіць яшчэ каўбасы, каб бонусам пакласці ў кішэню чарговага гумовага гобліна. А маладая мама, калумністка і пісьменніца Ганна Златкоўская распавядае ў Facebook, чаму ненавідзіць бізнес на дзецях, і як цяжка растлумачыць дзіцяці, што "ўсё гэта задумана не дзеля цябе, малыш, а дзеля заробку".

Тэкст публікуецца са згоды аўтара.

"Гэта пост не рэкламы (яе якасці) і не пра тых, хто робіць яе добра. Але выйшла новая калекцыя бонсцікаў — і я востра адчула, як жа ўсё гэта дзярмо ненавіджу. Увесь гэты бізнес на дзецях, якім усё адно, што купляць і збіраць, абы не адставаць ад Пеці з Васем з групы яго дзіцячага сада. І так не ў час зачыніліся "Карона" на Старажоўскай, што адзіны прыстойны магазін — гэта "Еўраопт" у цэнтры. І вось, пакуль я блукаю паміж шэрагамі з цукрам, хлебам, туалетнай паперай, мяне даймае дзіця: "Купі скрынку, купі бонсціка, а глядзі які прыкольны, мама, нам трэба тэрмінова сабраць усю калекцыю!".

Так, у гэты раз гумовае барахло набыло сэнс, і дзеці змогуць не проста чпокаць Гоблінаў на халадзільнік, але і рабіць выгляд, што вывучаюць міфалогію. Але мне яшчэ сніцца папярэдняя — як я збіраю ушлёпышаў у шуфлік і выкідваю ў вядро для смецця, шчасліва ўсміхаючыся, пакуль не ўсвядоміўшы, што гэта быў усяго толькі сон. У рэальнасці я паволі выкідвала па адным бонсце, якія яму збірала бабуля, дакідваючы па 5 рублёў на патрэбную суму, каб атрымаць цацку для любімага ўнука.

Цяпер, нібыта, прыгожа атрымалася: "Збірай калекцыю, але, каб не зусім тупым быць, купі кнігу пра калекцыю, скрынку пад калекцыю, карту пад калекцыю, дзякуй, так прыемна багацець за ваш кошт!"

Грамадства спажывання ва ўсёй красе. Шчасце — у фарбах і скрынках з цацкамі. Потым яно валяецца пад канапай, у страўніках бесталковых сабак, вісіць на халадзільніку і вывозіцца на дачу. Дзеткам жа нічога не шкада, а ў нас там — галоднае дзяцінства і адзін канструктар да паўналецця. Безгустоўная гісторыя пра тое, як займець бізнес на тых, каму адмовіць даволі цяжка. Бо дзеці мераюцца бонсцікамі — і ў гэтым сутнасць ўсмешкі дзіцяці сённяшняга дня. Заўтра — гэта будзе школа і мабільны тэлефон ды татаў аўтамабіль. Паслязаўтра — кватэра ў правільным раёне. Няшчасныя дарослыя, якія мераюцца калекцыямі і ніяк не могуць спыніцца. А ўсё таму, што не можаш растлумачыць дзіцяці: усё гэта задумана не дзеля цябе, малыш, а дзеля заробку. І калі ты так хочаш нешта збіраць, то ведай гэтаму цану. Ці ў гэтым сутнасць дзяцінства? Купляць і марнаваць, і траціць, не ведаючы сапраўдных матываў? У рэшце рэшт, так усё ў гэтым свеце, акрамя мастацтва, якое выскрабае душу.

А мне нешта моташна ад масавасці, ад штучнасці, ад пошласці выканання. Ад таго, што прыйдзецца неяк вучыць сваё дзіця, што шчасце не ў наяўнасці беспантовых прадметаў. І я лепш цябе на "Шчаўкунка" зваджу, кнігі па міфалогіі нармальныя куплю, без твара на ўсю старонку атрутнага колеру…

І нешта дзяцінства маё здавалася такім яркім, нягледзячы на ​​адсутнасць багацця цацак. З кардоннай скрынкі — хатка для лялькі. З дзесяці кубікаў ў фантазіі — цэлы горад. Мама шыла Барбі сарафаны, я сама спрабавала таксама — проста выходзіла карава. Але не было гэтага: "Яшчэ! Яшчэ! Яшчэ! ", а потым — нагамі па тым, што так гучна патрабавалася ў краме. Кожная цацка беражліва хавалася ў скрыні да наступнага дня. І нават маляўнічую вясёлку, як сімвал саюза, які разваліўся, захоўваю да гэтага часу. Тады ў ларках прадаваліся. Я памятаю гэтае здзіўленне — колькі каляровага барахла аказваецца, ёсць на свеце!

Хто вінаваты і што рабіць? Ах, не, гэта проста рэфлексія. Рэфлексія пра тое, што я буду распавядаць дзіцяці, як не станавіцца лохам, за чый кошт багацеюць іншыя, таму што купіць яшчэ штосьці ў кошык пакупак дзеля гумовага монстра — гэта не клопат пра сына, гэта слабасць бацькоў. Таго, хто не зможа ўцямна і лагічна растлумачыць, чаму гэтае калекцыянаванне — звычайная тупасць ў прыгожай упакоўцы".

Меркаванне калумністаў можа не супадаць з меркаваннем рэдакцыі.