Аляксандра і Канстанцін: Песня "My Galileo" да гэтага часу працуе на нас

"Аляксандра і Канстанцін" святкуюць 15-годдзе! Пры ўдзеле запрошаных музыкаў дуэт упершыню дасць клубны канцэрт 1-га траўня, дзе прэзентуе альбом "М1". Напярэдадні выступу музыкі зазірнулі ў студыю Еўрарадыё.

"Мы удзелам у "Еўрабачанні" ніколі не карысталіся"

Еўрарадыё: У гэтым годзе вы зноў вырашылі паспрабаваць сябе на "Еўрабачанні"...

Аляксандра: Так, мы падавалі заяўку. Песню "A Song In Excess" запісалі за адну ноч! І гэтых намаганняў не шкадуем, таму што інакш яна праляжала б яшчэ доўга і не ўвайшла б у дыск.

Еўрарадыё: Вы сочыце за "Еўрабачаннем"? Перажываеце?

Аляксандра: Так! Толькі не перажываем, а наадварот — расслабляемся! Збіраемся з сябрамі, глядзім з чыпсамі, з півам і піцай — гэта ўжо стала традыцыяй!

Канстанцін: Выдам сакрэт: часам Аляксандра бярэ лісточак, запісвае балы і ўсё пералічвае. Мы заўсёды — за нашых, мы за ўдзел Беларусі ў "Еўрабачанні". І рана ці позна нехта з беларусаў пераможа!

Аляксандра: Так, як было ў Фінляндыі: 50 гадоў бралі ўдзел і на 51-ы перамаглі.

Еўрарадыё: Хто з нашых удзельнікаў конкурсу вам больш за ўсё спадабаўся за гэтыя гады?

Аляксандра: Напэўна, бліжэй за ўсё нам быў Пеця Ялфімаў, паколькі ён быў у складзе нашай каманды на "Еўрабачанні-2004", у групе бэк-вакалу. За ім мы сачылі больш за ўсё.

Еўрарадыё: Удзел у конкурсе неяк дапамог вам?

Аляксандра: Мы гэтым становішчам ніколі не карысталіся. Проста імкнуліся ствараць музыку з улікам паправак, якія ўнёс конкурс. Аўтэнтычныя беларускія песні практычна не ратаваліся на радыё. І не ратуюцца да гэтага часу. Таму мы сталі шукаць для іх сучасную, чароўную аранжыроўку. "Еўрабачанне", безумоўна, пашырыла наша светаўспрыманне.

Аляксандра і Канстанцін на "Еўрабачанні-2004"

Канстанцін: Наша музычная кар'ера паступова ішла ўверх. Для нас і ўдзел у "Еўрабачанні", і яго вынікі былі своечасовымі. Песня "My Galileo" да гэтага часу працуе на нас. Нас да гэтага запрашаюць на карпаратывы менавіта для таго, каб мы выканалі там гэтую песню!

"Сотні долараў у месяц трацілі на таксі"

Еўрарадыё: Ці пазнаюць вас, калі выбіраецеся пагуляць?

Аляксандра: Так, пазнаюць. Не магу сказаць, што гэта зусім ужо непрыемна. Але, вось, калі гэта адбываецца ў краме, і людзі зазіраюць да цябе ў кошык, а потым яшчэ ў чарзе абмяркоўваюць, каго яны пазналі... Гэта, вядома, выпрабаванне.

Канстанцін: Пасля "Еўрабачання" мы купілі сабе аўтамабіль, інакш немагчыма было перасоўвацца па горадзе. Мы сотні долараў у месяц трацілі на таксі, каб не карыстацца грамадскім транспартам.

Еўрарадыё: Вы адны з нямногіх фолк-выканаўцаў апынуліся блізкімі да афіцыйнай эстрады. Якая ваша асабістая або творчая якасць адыграла на гэтую карысць?

Аляксандра: Усё пачалося з перамогі на "Славянскім базары". А паколькі мы працавалі ў аркестры ў Міхаіла Фінберга, нас запрашалі на TV, было шмат інтэрв'ю. З гэтага ўсё і пачалося.

Еўрарадыё: Раскажыце пра працу ў Фінберга. Міхаіл Якаўлевіч — "бацька" аркестрантам або суровы начальнік?

Аляксандра: Фінберг — чалавек патрабавальны і строгі. Любіць, калі парадак. Мы прапрацавалі ў аркестры 5 гадоў. Ведаеце, цыклічнасць у жыцці? 5 гадоў — гэта нейкі пэўны цыкл, калі можна затрымацца на адной працы. Гэты цыкл спрацаваў і ў нас. Не было канфлікту, ніхто не сварыўся. Проста ў адзін цудоўны дзень здарылася такая сітуацыя, калі мы сустрэліся, і Міхаіл Якаўлевіч сказаў: "Вы самастойныя музыкі, у вас усё ў парадку і з рэпертуарам, і з гастролямі. Папрацавалі разам — давайце папрацуем паасобку". Ніхто ні на каго крыўды не трымае, і брудную бялізну мы публічна не мыем.

Было ўсякае: кубкі білі, табурэткі кідалі!

 

Еўрарадыё: Пагаворым пра альбом. Назва "М1" — гэта метафара?

Аляксандра: М1 — гэта дарога, бо музыкі заўсёды ў дарозе! Трэць свайго жыцця мы праводзім у сваёй любімай машыне. Звычайна едзем на гастролі, глядзім у акно, і я толькі паспяваю схапіцца за дыктафон, калі прыходзяць нейкія радкі і музычныя думкі. З намі ездзіць наш сабака, якому, дарэчы, прысвечаная адна кампазіцыя на альбоме.

Еўрарадыё: Якая канцэпцыя альбома?

Аляксандра: На наш погляд, на пласцінцы няма ні адной падобнай песні. Музыка вельмі разнапланавая! У "М1" увайшлі песні на рускай, беларускай і англійскай мовах і інструментальныя кампазіцыі. У цэлым, гэта вельмі пазітыўная і жыццесцвярджальная музыка.

Еўрарадыё: Ці мае значэнне парадак, у якім размешчаныя песні? Ці гэта проста зрэз апошняга, чым жыве дуэт?

Канстанцін: Мы рэальна ўзгаднялі трэк-ліст! Мы шмат разоў змянялі паслядоўнасць, слухалі...

Аляксандра: Ну скажы шчыра: кубкі білі, табурэткі кідалі!

Канстанцін: Было ўсялякае! Гэты альбом збіраўся даволі доўга, а стрэліў і матэрыялізаваўся вельмі лёгка. За апошнія паўгода было вельмі шмат канцэртаў і ганарараў, і мы дазволілі сабе наняць студыю і процьму часу правесці там.

Што тычыцца кампазіцый, натуральна, беларускамоўныя песні далі нам дарогу ў жыццё і адкрылі нам музычныя дзверы на розныя пляцоўкі. Таму ільвіная доля на дыску — беларускія песні.

Еўрарадыё: Чаму тады вырашылі заспяваць на рускай мове?

Канстанцін: Набалела, разумееце? Гэтыя песні заўсёды нараджаліся і клаліся на палічку. А цяпер мы з Аляксандрай вырашылі: навошта дабру прападаць — і запісалі іх. Нашы песні — гэта нашы дзеці. І, калі б мы іх не запісалі, нам было б цяжка хадзіць з гэтым далей. Гэта як цяжкая торба за плячыма! Як толькі мы іх запісалі, нам адразу стала лягчэй жыць.

Канстанцін вырашыў сам расказаць пра кожную з песень альбома:

Песня "Арол" была выдадзеная на нашым першым дыску ў 2001 годзе. З аўтэнтычна-акустычнага выканання яна стала фатальнай. Калі мы яе запісалі — па энергетыцы і па падачы самі для сябе правялі паралелі з U2.

Перааранжыраваная для гэтага альбома была і песня "Масленіца". Яна атрымалася больш святочнай і кірмашовай. І, як бачна з справаздач, у "масленічны" перыяд яе проста "закручваюць" радыёстанцыі.

"Коледа, бегла Колядка" без усякай дапамогі сяброў стала лідарам па запампоўцы на адным з вядомых музычных парталаў.

"У садзіку-Вінаградзіку" — наша адкрыццё, паколькі гэта беларуская народная песня ў нашай апрацоўцы. Аляксандра пачула яе ў выкананні бабулі Еўдакіі Зуевай, з-за чаго "адбыўся ўдар электрычным токам".

"Коцікі Вярбовыя" — песня ў стылі боса-нова. Гэта асаблівы момант для нас, бо звычайна мы выконвалі альбо свае песні, альбо народныя. Гэта першая аўтарская кампазіцыя, напісаная Уладзімірам Карызнай і Уладзімірам Карызнай-малодшым.

"Вслед за мечтой" прысвечаная перамозе Максіма Мірнага на Алімпіядзе ў Лондане.

"Arisha Boogie" — песня-пасвячэнне нашаму сабаку. Мы ўзялі яго ў гадавальніку, і цяпер усім кажам: не бойцеся метысаў! Гэтая песня стаіць у Аляксандры рынгтонам на мой выклік, і Арыша ўжо ведае, што гэта я тэлефаную — віляе хвастом і радуецца. І гэта ўжо не першы раз, калі жывёлы натхняюць нас на стварэнне музыкі.

"Road М1" — інструментальная гітарная кампазіцыя, якая шмат гадоў не давала мне спакою. Мы не вытрымалі і вярнуліся да англамоўнага рэпертуару. "A Song In Excess" — песня, якую мы напісалі для "Еўрабачання".

"На прэзентацыі нашага першага дыска граў бубнач "Ляписа Трубецкого" Аляксандр Старажук"

Еўрарадыё: Ці плануеце выкласці альбом у інтэрнэт?

Аляксандра: Некаторыя песні ўжо ёсць у інтэрнэце. Кажуць, што цяпер не сучасна "грымець" дыскамі, усе любяць спампоўваць і слухаць. Але асабіста мне прыемна ўзяць у рукі дыск любімага выканаўцы. Спампоўкай гэтыя адчуванні не заменіш!

Еўрарадыё: 1 мая вы прэзентуеце "М1", і гэта будзе ваша першая клубная прэзентацыя за 5 гадоў. Што да яе рыхтуеце?

Канстанцін: Пачнуць канцэрт нашы сябры, вялікім складам выступіць гурт "Баржомі". Гэта студыйныя музыкі і, як правіла, іх вельмі рэдка можна ўбачыць на канцэртах. А потым мы выйдзем, разам са Славам Сергіенка, Аляксандрам Старажуком і Дзмітрыем Хаменка. Ударнік "Ляпіса Трубяцкога" Аляксандр Старажук, дарэчы, граў яшчэ на прэзентацыі нашага першага дыску — "За лихими, за морозами" — а гэта было 15 гадоў таму!

Аляксандра: Унікальнасць жывога выступу ў тым, што ні адна яго секунда больш не паўторыцца! Таму трэба ўмець лавіць гэтую кожную секунду і атрымліваць кайф!

Еўрарадыё: А якія інструменты вы сам асвоілі з тых часоў, як вырашылі, што голасу і гітары ўжо недастаткова?

Аляксандра: Заўсёды добра, калі нешта заахвочвае вучыцца новаму. Калі б з намі заўсёды ездзіў склад, можа, я б ніколі не ўзяла ў рукі флейту, акарыну або гармонік! А так — патрэба прымусіла. Цяпер я ўмею знаходзіць 5-6 прыгожых нот і ўплятаць іх у аранжыроўку.

Канстанцін: А я набыў шмат розных гітар. Напрыклад, першапачаткова для песні "Арол" трэба было навучыцца граць на 12-струнцы. Да таго ж, я асвоіў домру, турэцкі інструмент саз, казахскую домбру.

 

"У нас не было серыі канцэртаў "За Беларусь!"

Еўрарадыё: Як вы лічыце, музыка — гэта проста дэкарацыя, якая існуе для задавальнення, або яна можа змяніць грамадства да лепшага?

Аляксандра: Для нас гэта задавальненне, але не дэкарацыя. Гэта наш стыль жыцця. Наша задавальненне транслюецца праз музыку, і ператвараецца ў задавальненне для іншых людзей, якім падабаецца гэтая музыка. Вось гэта і змяняе свет — не праз лозунгі і навучанні.

Еўрарадыё: Якія пытанні вам часцей за ўсё задаюць людзі?

Канстанцін: Калі людзі бачылі нас толькі па тэлевізары, а потым прыходзілі на канцэрт, то часцей за ўсё дзівіліся: "Аляксандра! Як жа гэта Вы такая маленькая?!"

Аляксандра: Першы час у нас усе пыталіся: "А вы брат і сястра?" А яшчэ людзі часта казалі, што той факт, што мы паехалі на "Еўрабачанне", вырашылі толькі грошы. Але наогул, гэта добра, што ў артыста ёсць легенда. Ты ж не павінен быць раскрыты ўсім на 99%!

Еўрарадыё: Многія з найбольш актыўных фанатаў беларускай музыкі неўзлюбілі вас за тое, што вы выступілі на канцэртах "За Беларусь". Ці быў у вас выбар, выступаць там ці не? І не шкадуеце, што выступілі?

Аляксандра: У нас не было серыі такіх канцэртаў. Быў адзін канцэрт у Віцебску, куды нас запрасіў тэлеканал ОНТ. І яшчэ адзін канцэрт падчас працы ў Міхаіла Фінберга. Ну, а што мы скажам? "Міхаіл Якаўлевіч, а гэты канцэрт не для нас!"?

Калі хтосьці змяніў да нас сваё стаўленне, значыць, такія мы ім былі дарагія. Вось у гэтым і выяўляецца прыхільнасць да цябе і добрае стаўленне. Калісьці, у 2003 годзе, у пік падрыхтоўкі да "Еўрабачання", у нас з'явілася столькі сяброў... Сярод журналістаў, музыкаў і калямузычных дзеячаў... Усе хацелі быць з намі і патрапіць у каманду. Мінула "Еўрабачанне", мы вярнуліся сюды — з намі засталося пэўнае кола людзей. І гэта добра, што ўся шалупіна адпала.

Тут тое ж самае. Інакш, як такое можа быць? Калі людзям падабалася музыка, яны сачылі за нашымі інтэрв'ю, і калі мы ім былі дарагія, як артысты, то для гэтых людзей зусім не важна, за Беларусь, Украіну ці Балгарыю быў гэты канцэрт. Мы засталіся сабой, і нашы песні засталіся тымі ж.

Фота: Еўрарадыё, з асабістага архіва Аляксандры і Канстанціна