Вера Палазкова: Я фанат нацыянальнага героя Беларусі — Сяргея Міхалка!

Мінскі канцэрт Веры Палазковай пачынаецца за рогам завадскога корпуса, у якім месціцца клуб Re:public, чаргой чалавек у сто. "Не можа такога быць!", — кажу сабе. І праз дзве хвіліны ўпіраюся ў спіны гледачоў проста на ўваходзе ў залу. Людзі стаяць на лесвіцах, звісаюць з балконаў. Такога тут не бачылі ні на усімі любімых "Дай дарогу!", ні на Noize MC.

І гэта нягледзячы на перспектыву разыходзіцца па дамах пешшу, як у мінулы "Хаўер"! Дырэктар Re:public Андрэй Старцаў кажа, што ў клубе больш за тысячу чалавек. Што праўда, слухаць вершы ў такім гармідару — сумнеўнае задавальненне:

"Гэтая зала зусім не падыходзіць для падобнага роду выступаў. Хацелася б, каб людзі камфортна селі, маглі ўсё гэта асэнсаваць. А не думалі: "Божа мой! Зараз за мной хтосьці праходзіць, некаму я зараз нагу адцісну, дзе ж мая сумка і гэтак далей", — разважае 21-гадовая Дыяна.

Пасля канцэрту дзяўчына застаецца ў клубе, каб атрымаць аўтограф Веры. Падпісаць кнігу падчас аўтограф-сесіі ўдзень не атрымалася. Да крамы, які з цяжкасцю змяшчае пяцьдзесят чалавек, прыйшло не менш за дзвесце прыхільнікаў Палазковай. Многія, прастаяўшы дзве гадзіны на марозе, засталіся ні з чым.

Вера выходзіць — і зала замірае. Такіх уважлівых гледачоў і ў філармоніі рэдка сустрэнеш. Танцаў сёння ў клубе не будзе, таму танцпол больш правільна называць партэрам. Вера распавядае пра снежную пустыню, якой падалася ёй Беларусь з борта самалёта. Кажа пра тое, што Сяргей Міхалок — наш нацыянальны герой, і прызнаецца, што яна вялікі фанат "Ляпісаў". І, пад медытатыўны эмбіент чытае пра жарсці і няшчасці нейкіх бясконца далёкіх ад нас джэфры і стываў.

Трэба сказаць, бясконца блізкія нам жарсці. Блізкія — але праз нейкую хібу ў пабудове гэтага свету зусім недасягальныя . Сапраўднае, яркае жыццё, поўнае метафар, дробных, але мілых дэталяў, любові (хай пакутлівай, але ўсё-такі любові, а не подлай абыякавасці) так і застаецца недзе там, у вершах. А мы, якія прайшлі для маўклівага слухання гэтых вершаў скрозь снежную зіму, так і застаемся па іншы бок сцэны.

Зрэшты, паэзія блізкая не ўсім.

"Я бачу толькі людзей, падсветленых чырвоным, — звяртаецца Вера да клубнай галёркі. — Яны п'юць, ядуць і весяляцца, а я тут чытаю нейкія душашчыпальныя тэксты... Патрывайце. Я крыху, гадзінкі паўтары".

Гэтую завуаляваную просьбу пабрынкаць дыяментамі (як, зрэшты, і кожную рэпліку паэткі) партэр сустракае апладысментамі. Апладысменты дастаюцца яе дыялогам з музыкамі і нават бутэлечцы, з якой Палазкова п'е ваду.

Нацягнуўшы струны да мяжы і, напэўна, адчуўшы, што яшчэ трохі — і ў Re:public давядзецца выклікаць “хуткія”, Вера чытае адзін з самых вядомых сваіх вершаў. "Добра, добра, давай не пра сэнс жыцця". Разам з гэтым хітом, проста па тэксце, мы пераносімся на марское ўзбярэжжа. Неўзабаве з калонак пачынае гучаць прыбой. У зале адчувальна цяплее.

На экране за спінай Палазковай велізарны дыск Месяца ператвараецца ў сузор'е Арыёна, сузор'е — у кольцы Сатурна, а кольцы — у застаўку Winamp. Але танальнасць канцэрта зноў змяняецца. З’яўляецца чароўная індуісцкая містыка. Вера спявае мантру і дабівае гледачоў некалькімі эсхаталагічную прытчамі. Трэба сказаць, цалкам лагічна прызапашанымі менавіта для канцоўкі канцэрта.

У чарзе ў прыбіральню дзяўчынкі распавядаюць адна адной пра паездкі ў Турцыю: "А ён ... А я ..." Слухаеш — і здаецца, што і не было гэтага болю, тугі, шчасця, радасці, не было гэтых вершаў. Хвалюючыя перажыванні здарылася — на жаль! — не з намі, не дадалі глыбіні і не пакінулі слядоў. І мы застаемся такімі ж самотнымі, як былі.

...і ў гардэробе, вядома, не хапае вешалак, таму што ўсе здаюць курткі па адной, і амаль ніхто — разам.