Павел Севярынец: Памілаванне - гэта, магчыма, сігнал, каб папрасілі іншыя

110812 Seviarynec site.mp3

Еўрарадыё: Распавядзіце калі ласка як вы дабраліся да месца адбывання “хіміі”?

Павел Севярынец: “Дабраліся ўвечары ў чацвер, тады ж мяне аформілі, засялілі ў пакой на трох чалавек. Пакуль што мы тут удвох. Агулам у спецкамендатуры больш за сто чалавек. Працуюць, у асноўным, у Пружанах або ў бліжэйшых вёсках, хтосьці грузчыкам, хтосьці ў сельскай гаспадарцы. Філіялаў тут два, то бок усе звяртаюцца ў камендатуру, большую частку часу праводзяць там. З працай пакуль не вызначана, можа на пачатку наступнага тыдня будзе інфармацыя. Некалькі варыянтаў я прапаную начальніку спецкамендатуры, магчыма, што яны вырашаць нешта сваё”. 

Еўрарадыё: А якія вашыя варыянты?

Павел Севярынец: “Або Хрысціянская дзелавая ініцыятыва, але гэта трэба ездзіць у Кобрын, або, магчыма, нейкая з установаў культуры ці асветы. Я буду прасіць дазволу выехаць сёння ці заўтра ў Пружаны, магчыма, зайсці ў бібліятэку, пашукаць нейкія іншыя месцы, дзе можна ўладкавацца на працу. Ну і ўсе паперы Хрысціянскай дзелавой ініцыятывы перадам начальніку спецкамендатуры”.

Еўрарадыё: А хто ваш сусед па пакоі?

Павел Севярынец: “Сусед з Баранавічаў, тут увогуле не вельмі прынята дапытвацца, па якіх справах. Хімію даюць за нейкія злачынствы, наступствы якіх недастатковыя, каб пазбаўляць чалавека волі”.

Еўрарадыё: А які там увогуле рэжым, ці можна, напрыклад, кудысьці выходзіць?

Павел Севярынец: “Пакуль я знаходжуся ў спецкамендатуры. Нам тут перыядычна даюць званкі або  робіцца пераклічка, запрашаюць у актавую залю і ўключаюць тэлевізар – або серыял праз відэа, або проста глядзім тэлевізар, пераключаючы каналы. Тыя, хто не маюць працы, такім чынам бавяць час. У пакой вярнуцца нельга, пакоі зачыненыя на ключ, гэта абавязковая праграма. Ёсць бібліятэка ў той жа актавай залі, там ёсць беларускамоўная літаратура, ёсць Караткевіч, Кузьма Чорны, ёсць нават Новы запавет”. 

Еўрарадыё: А ці ёсць, напрыклад, душ ці ванна?

Павел Севярынец: “Душа і ванны няма, ясна, што бытавыя складанасці ёсць, бо гэта ваенны гарадок, з тых часоў, напэўна, ніхто нічога не рамантаваў. Хімія як хімія, тут не варта было б чакаць чагосьці лепшага. Інтэрнат як інтэрнат, толькі паўсюль краты на вокнах, дзяжурная частка, краты на дзвярах, выхад праз дзяжурку. Перамяшчэнні па-за інтэрнатам з дазволу альбо ў дзяжурцы, альбо – калі па-сур’ёзнаму, напрыклад выезд у горад – то ў начальніка. Для тых, хто выязжае на працу – своеасаблівая сістэма справаздачнасці. Вольнага выхаду на вуліцу, як быў у філіяле ў Малым Сітна, тут няма. Выйсці з інтэрната на вуліцу можна толькі з дазволу. Каб памыцца – трэба пісаць дазвол, каб наведаць грамадскую лазню ў Пружанах, буду пісаць заяву. Таксама напішу заяву на наведванне царквы штонядзелі”.

Еўрарадыё: Здаецца, ў гэтым мястэчку ёсць нейкі вядомы пастар?

Павел Севярынец: “Ёсць, яго тут усе ведаюць.  Але гэта пратэстанцкая царква. Я буду прасіць дазволу прысутнічаць на літургіі, спавядацца і прычашчацца ў праваслаўным храме. Але, канешне, вельмі цікава было б пазнаёміцца і са спадаром Тайсам, як яго тут усе называюць. Ён прыкметны тым, што ён з Паўднёвай Афрыкі, ён разводзіць авечак, ён пастар пратэстанцкі, або прынамсі прапаведуе ў пратэстанцкай царкве, і канешне гэта вельмі цікавая з’ява для Беларусі”.

Еўрарадыё: Як вы ставіцеся да інфармацыі пра памілаванне дзевяці палітвязняў?

Павел Севярынец: “Мне цяжка што-небудзь казаць, там больш што прозвішчы невядомыя, хутчэй за ўсё памілаваныя тыя, хто напісаў прашэнне на імя Лукашэнкі. Магчыма, гэта сігнал усім астатнім, што вызваленне будзе праз напісанне такіх  заяваў”.