Святлана Бень:"У “Серебряной свадьбе” лялечны тэатр тырчыць з усіх шчылін!"

25/04/2012 - 19:20

Еўрарадыё: Вы вырашылі выдаць другі альбом у духу кабарэ, хоць, першапачаткова казалі, што атмасферу кабарэ немагчыма перадаць праз носьбіт. З Laterna Magica атрымалася?

Святлана Бень: Спадзяемся, так.

Еўрарадыё: Laterna Magica выйдзе ў дзвюх частках?

Святлана Бень: Цяжка сказаць дакладна пра другую частку. Яна плануецца. Таму што частка запісанага матэрыялу не ўвайшла ў першую частку, і, вядома ж, мы павінны прыстроіць яе ў другую. Але як заўсёды, мы зноў трапляем у цвёрды канцэртны графік. І калі нам зноў выпадзе сесці ў студыі, спакойна пазаймацца гэтым - мы пакуль што не ведаем. Таму наогул планаваць тэрміны другой часткі мы пакуль не можам.

Еўрарадыё: Другі дыск будзе працягам гэтага альбома ці ўсё ж не?

Святлана Бень: Так, гэта будзе Laterna Magica.Частка 2. У нас назапасілася вялікая колькасць песень, якіх няма ў запісе наогул ніякай - ні дрэннай, ні добрай. Гэта могуць быць знятыя аматарскія ролікі, выкладзеныя на youtube, ці штосьці ў гэтым духу. Велізарная колькасць людзей чакае гэтыя песні ў звычайным гучанні. І мы гэта гучанне паспрабавалі зрабіць выключна для іх.

Вядома, у нас былі свае творчыя задачы. Нам было вельмі цікава паэксперыментаваць з гукам, зрабіць нейкія студыйныя аранжыроўкі, пашукаць эфекты, далучыць да запісу іншыя музычныя інструменты. Але асноўнай нашай задачай было ўсё ж аддаць належнае слухачам , таму што запісаў гэтых песень у нас не было.

Таму і першая, і другая частка Laterna Magica - гэта тыя песні, якія не былі запісаныя, за выключэннем рэдкіх песень, якія ўжо ўвайшлі ў "Концерт в чулане". Цяпер яны зусім па-іншаму гучаць, з новымі аранжыроўкамі і, магчыма, яны будуць уключаныя ў 2-ю частку гэтага альбома. Але, галоўным чынам, гэта незапісаныя раней песні.

Еўрарадыё: Песні для другога альбома вы назвалі самымі важнымі.

Святлана Бень: Я б сказала, што гэта тыя песні, якія, можа быць, пакідаюць найболей яскравы візуальны ўнутраны малюначак у думках, у галаве. Гэта тыя песні, якія часцей за ўсё чакаюць падчас канцэртаў і шукаюць на нашай старонцы ў інтэрнэце. І мы імкнуліся адабраць гэтыя самыя запатрабаваныя і патрэбныя песні. Мы вельмі шмат падарожнічалі ў апошнія гады. І такой раскошы, як, вось, сесці, спакойна заняцца альбомам, паэксперыментаваць, граць так і гэтак - усё гэта было для нас немагчыма. Мы былі ў вельмі жорсткім гастрольным графіку. Таму песні, якія ўвайшлі ў Laterna Magica - не новыя, і ні для каго ніякіх сюрпрызаў там не будзе. Той, хто слухае Серебряную Свадьбу, усе гэтыя песні чуў. Але яны павінны былі прагучаць добра, і яны прагучалі добра.

Еўрарадыё: Чаму вы вырашылі прысвяціць альбом старадаўняму дыяпраектару Laterna Magica - Чароўны ліхтар?

Святлана Бень: Так, гэта старадаўні дыяпраектар, вельмі смешны і кранальны. Чаму? Таму што ў дыяпраектары змяняюцца слайды і малюнкі. Яны зусім розныя, і функцыя яго ў тым, каб прайграваць усё, што ў яго змяшчаецца. Наш альбом акурат вельмі разнастайны і ўсе песні вельмі розныя. Не падобныя адна на адной гісторыі зусім розных планаў. І ўсе яны як малюначкі ў Чароўным ліхтары - змяняюць адзін аднаго.

Еўрарадыё: Гэты самы "Чароўны ліхтар" будзе прысутнічаць на прэзентацыі?

Святлана Бень: Так, мы зараз вельмі шмат супрацоўнічаем з цудоўным віджэем Сярожам Навіцкім, які прыдумляе ролік. Ён будзе рабіць жывую праекцыю - то бок гэта не проста зададзены ролік, які запускаецца націскам клавішы. А гэта ролік, які ствараецца нахаду, непасрэдна падчас дзеяння, супадаючы з музыкамі ў музычным і эмацыйным стаўленні. Ёсць нарыхтаваныя малюначкі, якія ён выводзіць у асаблівым парадку, пэўным рытме, такім, як падкажа імгненнае. Гэта як сатворчасць - вельмі магутнае і непрадказальнае, інтуітыўнае. Гэта вельмі хораша.

Наогул, з гэтым альбомам да нас прыйшлі вельмі цудоўныя людзі. Напрыклад, мастак Максім Восіпаў, які аформіў альбом. Ён стварыў візуальны шэраг вельмі блізкі нашаму бачанню, нашай эстэтыцы. На аснове гэтага шэрагу і ствараюцца праекцыі.

Еўрарадыё: Вы ніколі не думалі запісаць нейкі з вашых канцэртаў і выдаць на dvd, так скажам, у дадатак да аўдыёзапісу?

Святлана Бень: У нас увесь час былі такія думкі і ідэі, і мы неаднаразова рабілі такія спробы. Пакуль што мы пераканаліся ў тым, што такія здымкі - гэта надзвычай доўгі і дарагі працэс. А рабіць нейкую прахадную рэч вельмі не хочацца. І так у youtube поўна розных ролікаў, знятых у той ці іншай ступені аматарскім ці прафесійным чынам.

Калі здымаць канцэрт, здымаць яго добра, па-сучаснаму - то гэта такія велізарныя прыборы, якія перавозяцца фурамі, а не аматарскія камеры. Гэта і вельмі складаная рэжысура, якой павінен заняцца высокапрафесійны чалавек. Інакш усё гэта не мае сэнсу.

Наш канцэрт павінен быць зняты як лепшыя фільмы пра Depeche Mode, пра Radiohead. Такім чынам. Інакш мы проста не жадаем. Я не прыраўноўваю наш узровень да ўзроўняў гэтых гуртоў. Але калі рабіць пра нас фільм, то ён павінен быць такім, і не менш.

Еўрарадыё: Вы знялі кліп на песню пра Пушкіна, а да таго казалі, што хочаце быць як Пушкін. Можа, і асобную праграму на вершы Пушкіна выпусціце?

Святлана Бень: Пушкін - гэта адзін з маіх любімых паэтаў. Усё роўна, якім ён быў чалавекам, хоць, і як чалавек ён мне вельмі сімпатычны, і шмат у чым роднасны: вось гэтая яго чароўная лёгкасць і неверагодны аптымізм у спалучэнні з глыбінным зразуменнем свету. Задуменны і адчайна вясёлы - гэта вельмі выдатнае спалучэнне. Мяне яно ў ім вельмі кранае, таму што галоўным чынам паэты вядуць нейкую адну лінію.

Пушкін заўсёды вельмі мяне цікавіў, і я хацела ставіць яго "Маленькія трагедыі", і вельмі доўга вывучала яго жыццё і творчасць. Але тое, чаму і як гэта песня з'явілася - апынулася містычнай гісторыяй. Літаральна за 15 хвілін, напяваючы ў ваннай штосьці пад нос, я склала гэту песню на роўным месцы. Не чытаючы, не думаючы пра Пушкіна ў той час. Звычайна ў мяне песні пішуцца вельмі доўга - часам, месяц, часам, год. А тут неяк - раз і склалася ў выразную структуру! І я падумала: Божа, навошта? Чаму пра Пушкіна? І, галоўнае, пра дуэль! Тады я залезла ў інтэрнэт і ўбачыла, што літаральна праз некалькі дзён павінна была адбыцца дуэль. І я ўбачыла ў гэтым нейкі дзіўны знак звыш. Ёсць такая ходкая штука, калі аўтар кажа: "Мне як быццам бы хтосьці прадыктаваў!" Вось я гэта адчула вельмі выразна, калі гэту песню складала.

Я прачытала шмат матэрыялу пра дуэль. Там было вельмі шмат містычных нестасовак. Гэта як быццам адмотваецца плёнка назад, і ты спрабуеш спыніць чалавека ў апошнюю хвіліну, перад апошнім няправільным крокам. Вось і ў нас гэтая песня атрымалася не зусім пра Пушкіна. Гэта спроба кожнага закаханага чалавека сказаць каханаму, не сыходзіць, таму што можа адбыцца штосьці страшнае. Гэта апошняе растанне можа здарыцца ў кожную хвіліну.

Еўрарадыё: Як прыйшла ідэя, зняць ТАКІ кліп на песню?

Святлана Бень: Усё было знята фантастычным чынам! Мы жадалі выкласці ў інтэрнэт песню, яшчэ не зрабіўшы яе. Звычайна мы доўга сустракаемся, аранжыруем песню, і так, і гэтак яе круцім. А тут вырашылі: усё! Трэба! Дуэль праз два дні! Трэба зрабіць і выкласці! Я так шмат прачытала аб усім гэтым, і мне хацелася, каб, пачуўшы нашу песню, хтосьці таксама прачытаў штосьці яшчэ і дадаткова падумаў пра Пушкіна ў гэты дзень.

Легкадумнейшым чынам мы вырашылі зняць ролік дома на фоне шафы. Мы жывём такой вясёлай камунальнай кватэрай, і ўсе жыхары дома выказалі цікавасць да песні. Так нарадзілася ідэя, каб усё спялі разам. Дачку Соф'ю не было каму трымаць у гэтую хвіліну, і я ўзяла яе на рукі. І калі мы зрабілі пробны дубль песні, мы ўбачылі, што атрымалася зусім выразная карціна такой сям'і - напалову італьянскай мафіі, напалову - піцерскай камуналкі, дзе дзядуля ў споднім выходзіць у калідор, і вісяць тазы і ровары. Гэта вобраз вялікай сям'і, якая выходзіць і кажа: "Не хадзі, застрэляць!" Усё гэта атрымалася выпадкова, і ў гэтым мы таксама ўбачылі частку нейкай містыкі. Таму і выклалі відэа менавіта ў такім выглядзе - не правячы, не чысцячы. Вось як яно выйшла, максімальна шчыра. Хоць мне і не падабаецца гэта слова - але тут па-іншаму не скажаш.

Еўрарадыё: У інтэрнэце з'явілася велізарная колькасць станоўчых каментарыяў з нагоды таго, што вось, маўляў, беларускі гурт чамусьці прысвячае песню ўгодкам са дня смерці рускага паэта. Вас гэта пакрыўдзіла?

Святлана Бень: Я выконвала свой абавязак перад Пушкіным. Я як не чытала каментарыі наогул па жыцці, так і чытаць не збіраюся. Мне ўсё роўна. Але я проста ведаю, што гэтую песню праслухала велізарная колькасць людзей. І я вельмі гэтаму рада. Не таму, што я задавальняю свае творчыя амбіцыі. Паўтаруся: для мяне гэта нейкі знак павагі перад мужным, дзіўным і неверагодна таленавітым чалавекам.

Еўрарадыё: Ці будуць знятыя кліпы для Laterna Magica?

Святлана Бень: У нас ёсць маса вобразў і жаданняў, але пакуль што мы не сустрэлі, не знайшлі чалавека, з якім маглі б гэта зрабіць. Мы чакаем, шукаем добрага, сапраўднага рэжысёра высокага ўзроўню, які мог бы з намі пасупрацоўнічаць.

Еўрарадыё: Нядаўна вы праехаліся з канцэртамі па Беларусі. Як вас сустрэлі?

Святлана Бень: Мы вельмі задаволеныя. І нават, можна сказаць, шчаслівыя, што мы з'ездзілі ў гэты маленькі тур і шкадуем, што не аб'ехалі ўсе гарады. Тым больш, вельмі шкада, што мы не трапілі ў "не абласныя" гарады. Гэта было б вельмі цікава! Канцэрты былі ў Брэсце, Віцебску і Гомелі. Яны прайшлі фантастычна добра! Мы адчуваем, што гэта вельмі трэба, і што людзям гэта было цікава. І гэта добра!

Еўрарадыё: Плануеце працягнуць тур?

Святлана Бень: Пакуль што не. Справа ў тым, што наогул канцэрты ў Беларусі арганізоўваюцца вельмі цяжка. Гэта заўсёды вельмі цяжкі працэс, у нас няма структуры клубаў, яна не развітая. І гэта вельмі дарагое задавальненне для арганізатараў. Для нас гэта не прасцей, чым з'ездзіць, дапусцім, у Маскву. Нават значна лягчэй выступіць у Маскве. Цяпер у нас вельмі шмат прапаноў, наш графік распісаны ўжо да зімы. Не ведаю, калі ў нас будзе яшчэ час, вырвацца сюды бліжэй. Паўтаруся, што гэта даволі складана.

Еўрарадыё: Вы сябе лепш адчуваеце, выступаючы ў канцэртнай зале ці на клубнай пляцоўцы?

Святлана Бень: У роўнай ступені. У нас вельмі разнастайная праграма і разнастайныя нашы жаданні і настроі, як усярэдзіне гурта, так і мае ўласныя. Часам нам вельмі падабаецца граць "сядзячыя" канцэрты, таму, што ў нас шмат песень-нумароў. І вельмі хочацца, каб людзі іх бачылі. Асабліва, калі гэта лялькі.

І вельмі крыўдна, калі бываюць клубныя канцэрты, і людзі дзесьці пачынаюць перагаворвацца, шумець і лірычныя, тонкія моманты пракідаюцца. Нам вельмі падабаюцца і сядзячыя залы. Нам вельмі падабаюцца клубныя канцэрты, калі ўсе скачуць і скачуць. Нам падабаюцца і open air'ы, калі народу тысячы, усё адбываецца з драйвам і "аааааа, канцэрт!"

Еўрарадыё: Што бліжэй асабіста табе?

Святлана Бень: Асабіста я больш за ўсё люблю маленькія канцэрты, зусім маленькія. Калі ў зале не больш за 100-150 чалавек і калі ўсім людзям усё бачна, усё чутна. Ёсць месца і лірычным момантам і нейкаму разгуляйнаму стану. Калі робіцца цесна, горача, душна, як у лазні, і калі ўсё ў адзіным парыве пачынаюць скакаць у канцы - тады я максімальна шчаслівая. Але ёсць добрае для нас ва ўсіх пералічаных варыянтах, проста тады мы урыху змяняем праграму.

Але ўсё адно для мяне кабарэ - жанр больш камерны, і максімальна поўна скласці ўяўленне пра Серебряную Свадьбу можна менавіта ў маленькай зале, сядзячы або калі людзі сядзяць за столікамі. Калі ўсім добра бачна сцэну. Калі людзі не размаўляюць, а глядзяць як бы маленькі спектакль. Гэта ідэальная атмасфера для нашага выступу. І гэта і ёсць - атмасфера кабарэ.

У канцэртах Серебряной Свадьбы можа з'явіцца сапраўдны лялечны спектакль?

Так, у нас быў такі план, і мы жадалі цяпер, пасля перапынку, вярнуцца менавіта спектаклем. Лялечным, вельмі прыгожым, на цыркавую тэму, якая даўно жыве ў нас, спее і, напэўна, вось-вось з'явіцца. Але неяк так арганізацыйна выйшла, што неабходна было зрабіць вялікі канцэрт. І мы пакуль што адмовіліся ад гэтай ідэі.

Еўрарадыё: Для гэтай цыркавой праграмы патрэбныя асаблівыя творы?

Святлана Бень: Твор ужо ёсць, ён прадуманы, і яго можна зрабіць. Пытанне тут, хутчэй, у залах. Таму што невялікая, утульная зала, якая дазваляе і танчыць, і глядзець, і добра бачыць лялек - гэта складаная задума. І такія залы ёсць не ў кожным горадзе. Таму мы абавязкова зробім гэту праграму, але, хутчэй за ўсё, гэта будзе нейкі эксклюзіў, які адбудзецца ў пэных, асаблівых месцах.

Еўрарадыё: Мінску пашанцуе?

Святлана Бень: Безумоўна!

Еўрарадыё: Напярэдадні выхаду Laterna Magica вы казалі пра пашырэнне складу. Вам бракавала нейкіх інструментаў выключна для запісу, ці вы думаеце запрасіць іншых музыкаў у каманду?

Святлана Бень: Я думаю, што мы гучым даволі насычана тым складам, які ёсць цяпер. І да таго ж, мы такі, вандроўны калектыў - павелічэнне нашага ліку робіць праблемным нашы вандроўкі існаванне (смяецца).

А для запісу мы заўсёды запрашаем дадатковых музыкаў. У гэтым альбоме, напрыклад, прагучаў мой самы любімы інструмент - тэрменвокс. На ім граў Арцём Атрашэўскі - цудоўны майстар тэрменвокса, які ўжо цяпер вельмі запатрабаваны. Дзіўны чалавек і неверагодны музыка, нейкі касмічны прышэлец проста! Ён бярэ ўдзел і ў нашым канцэрце.

Еўрарадыё: Як ідуць справы з вашым праектам "Музыка для букашек"? Вы займаецеся ім цяпер?

Святлана Бень: Ён знаходзіцца ў стадыі распрацоўкі, я б сказала так! Насамрэч, "Музыка для букашек" - гэта мая старая-старая ідэя пра стварэнне такога шумавога аркестрыка неверагодных інструментаў, які выконвае дзіўную, смешную і вельмі тэатралізаваную музыку.

Я нават не ў поўнай меры ўпэўненая, што гэта будзе дзіцячая праграма, таму што не атрымліваецца ў мяне ствараць песні для дзяцей. Нас вельмі часта запрашаюць сыграць дзесьці для дзяцей. І тады я пачынаю перабіраць праграму і разумею, што безбалезненна для дзяцей могуць прагучаць адна ці дзве песні. Усё астатняе - гэта антыгуманна (смяецца). Апроч нецэнзурнай лексікі, гэта тэматыка проста не цікавая дзецям. А часам нават шкодная. Таму я хацела б, каб "Музыка для букашек" была для дзяцей. Але баюся, што так не атрымаецца. Ці гэта павінны быць такія асаблівыя панк-дзеці.

Еўрарадыё: Можа, пішаце нейкую асобную дзіцячую праграму?

Святлана Бень: Наогул, праект для дзяцей - гэта мара. Цяпер я думаю, што "Музыка для букашек" - гэта будзе шумавы аркестрык, але не мілы зусім. Таму што лепшыя вершы пра казявак, якія шукала па ўсім свеце, я знайшла ў Мікалая Алейнікава, сучасніка Хармса, паэта з той жа вясёлай і невясёлай кампаніі. У яго выдатныя вершы пра казявак, але яны вельмі злыя. І мне гэта вельмі падабаецца! Яны не мілыя, напоўненыя як захапленнем перад светам казявак, так і жахам навакольнага свету, калі чалавек пачуваецца маленькай букашкай у страшным свеце, дзе яе могуць раздушыць у любую секунду. Мне гэта пачуццё вельмі ўласцівае, я адчуваю сябе так штосекундна. І мне вельмі цікава перанесці гэта ў музыку і паэзію.

Еўрарадыё: Уласныя дзеці не натхняюць вас на напісанне "мяккага" дзіцячага праекта?

Святлана Бень: Так, натхняюць, але не так часта. Хутчэй, дзеці спараджаюць у ва мне нейкую трывогу за іх і за свет. Яна абвастраецца. Я не раблюся дабрэйшай і весялейшай са з'яўленнем дзяцей, я раблюся напружанай і трывожнай, вось. Таму такія "заспакойлівыя" дзіцячыя песні нараджаюцца вельмі рэдка. Але яны ёсць! Іх колкасць разрастаецца паволі.

Еўрарадыё: Вам прапануюць здымацца ў кіно? Ці пісаць музыку для кіно? Вам наогул гэты жанр цікавы?

Святлана Бень: Вядома ж, я, як усе людзі, закаханая ў кіно. І, вядома ж, я мару, каб Серебряная Свадьба паўдзельнічала ў нейкім неверагодным фільме. Але зноў жа, у мяне варта вельмі высокая ўнутраная планка. Мне хочацца, каб гэты фільм быў незвычайным. Так, незвычайным. Напрыклад, каб гэта быў фільм Кіры Муратавай ці Жанэ, які зняў "Няўдачнікаў", "Амелі". Ці каб гэта быў фільм майго любімага рэжысёра Вернера Херцага. Ці гэта было б проста нейкае дзіўнае, эксперыментальнае кіно, магутнае і незвычайнае па ідэі, кагосьці з маладой нефармальнай рэжысуры.

Час ад часу нам прапануюць паўдзельнічаць у фільмах у якасці аўтараў музыкі, так. Пакуль што нам хваліцца няма чым. Мы паўдзельнічалі ў нейкай колькасці фільмаў серыяльнага ўзроўню. Пасля якіх у нейкі момант прынялі рашэнне, не ўдзельнічаць больш ні ў якім кіно такога кшталту.

Вось мы чакаем, шукаем і прыцягваем сілай думкі да сябе нейкую цікавую кінапрапанову.

Еўрарадыё: Часам вы спяваеце на французскай? Няма жадання зрабіць паўнавартасную французскую праграму?

Святлана Бень: Францыя, французская мова і паэзія працягваюць нас і надзвычай бударажаць. І, вядома ж, ёсць такая тэма і такі план. І, магчыма, ён будзе рэалізаваны ў даволі хуткім часе. Я пра гэта вельмі мару, і вельмі б гэтага жадала. І, вядома ж, гэта будзе паволі адбывацца.

Еўрарадыё: Неяк вы распавялі, што вашы песні - магічныя. Вось вы спявалі на французскай, і здарыўся ў вашым жыцці Парыж. З тых часоў вы не жадаеце спяваць пра смерць. А пра што яшчэ больш не спяваеце?

Святлана Бень: Тое, што песні прыцягваюць, і штосьці рэалізуецца - гэта так, безумоўна. Так, я баюся пісаць пра смерць і адганяю ад сябе такія песні. Але яны пішуцца! Можа, гэта і не страшна, вядома, чаго тут палохацца?

Ох, я не ведаю.. у мяне так шмат розных тэм! Вось, я толькі адно распавяду. Аднойчы мы напісалі песню, яна называецца "Птичка":

Сидела птичка средь ветвей и песенку свистела

И было слышно, что у ней всё в песенке блестело.

Я пісала гэтую песню па матывах вядомай мелодыі "Blue Canary" пра блакітных канарак (напявае). Яна была вельмі вядомая, дзякуючы нумару Вячаслава Палуніна, дзе ў "Лицедеях" клоўны вельмі смешна таньчаць з маленькім гармонікам. Наша песня "Птичка" была прысвечана Палуніну. І ў хуткім часе ў нейкім інтэрв'ю мяне спыталі: А вы не жадалі б пасупрацоўнічаць ці пабачыцца з Вячаславам Палуніным? Ці, скажам, з Нарштэйнам, якіх вы так абагаўляеце?"

Я проста махала рукамі на чалавека, які пра гэта спытаў. Гэта значыць, як гэта, не жадала б? Што гэта за пытанне? Жадала ці не жадала б - але гэта ж немагчыма!

Пазней склалася так, што дзесьці праз год мы сустрэліся з Вячаславам Палуніным і гралі гэтую песню на яго "Кангрэсе дурняў". І гэта было цудоўнае ўвасабленне мары! Напэўна, самае яскравае з усіх, якія здараліся. І наогул, я выступаю заўсёды за агучванне сваіх жаданняў, але з вялікай асцярожнасцю ў звароце з імі. Я вельмі моцна веру ў матэрыялізацыю і сілу думак. Таму вельмі шматлікія думкі ў сабе вельмі моцна душу і перарываю, каб не прыцягваць негатыўнае.

Еўрарадыё: Напрыканцы вельмі хочацца пагаварыць з вамі пра тэатр.

Святлана Бень: Тэатр? Гэта выдатная тэма! (Смяёмся) Я працавала ў Тэатры лялек і скончыла курс рэжысуры ў Аляксея Ляляўскага, якога я, нароўні з Нарштэйнам і Палуніным, абагаўляю. Таму што гэта ўнікальны майстар і дзіўны чалавек. І я вельмі шчаслівая, што прайшла такую школу.

Вядома ж, калі казаць пра тое, хто я ёсць першым чынам - паэт, музыка, выканаўца, спявачка, рэжысёрка - то, хутчэй, маё сэрца схіляецца да Тэатра лялек. Не ведаю, ці магу я ў поўнай меры звацца добрым рэжысёрам. Сказаць: "Я - рэжысёр!" - гэта тое ж самае, што сказаць "Я - добры рэжысёр". Але я жадаю займацца тэатрам лялек больш за ўсё на святле! І я ім займаюся ў любы магчымы час.

Ён ёсць у той ці іншай ступені ў Серебряной Свадьбе. Калі ў мяне няма лялек у руках, то я ўсё адно дзейнічаю па прынцыпе лялечнага тэатра ў вялікай ступені ўмоўна і утрыравана, метафарычна. Так, як павінен дзейнічаць лялечнік. Гэта прысутнічае ў песні, у пабудове песень, у гумары, у рэжысуры ўнутры песні. Безумоўна, лялечны тэатр тырчыць адтуль з усіх шчылін!

Еўрарадыё: Вы не працуеце цяпер у тэатры?

Святлана Бень: Не, і думаю, гэта вельмі добра і для мяне, і для тэатра. Таму што Свадьба мяне паглынула ў апошні час, і гэта было вельмі няветліва ў дачыненні да тэатра. Я вельмі своечасова сышла, не ператвараючы гэта ў праблему для тэатра, калі мяне трэба было б лавіць сачком і з-за гэтага ўзнікалі б цяжкасці з пастаноўкамі.

Еўрарадыё: Ці не думалі вы адкрыць свой тэатр?

Святлана Бень: Я займаюся сваім маленькім тэатрам! У мяне ёсць свой тэатр "Картонка". Ён увасабляе мае мары пра маленькі, годны, хатні тэатр. Папяровы тэатр. З маёй выдатнай сяброўкай-астраномам Зояй Кінько мы паставілі адзін спектакль, які называецца "Быў бы ў мяне цмок". Таксама з музычным суправаджэннем для гэтага спектакля мне дапамагае Арцём Залескі, і мая дачка Ўльяна, якая працуе ў гэтым спектаклі асвятляльнікам. Гэта такі маленькі тэатрык, які вандруе, мы сыгралі ўжо з дзясятак спектакляў у Мінску і ваколіцах. А зусім хутка мы паедзем з гэтым спектаклем у Маскву, а затым на фэст у Перм. Спадзяемся, што і далей ён будзе жыць, падарожнічаць і развівацца, будуць дадавацца новыя спектаклі.

Планаў так шмат, што мне б хацелася, каб мяне было чатыры. Я была б рада, калі б я раскланіравалася неяк яшчэ пры жыцці, каб паспець зрабіць усё, што вельмі хочацца. Але вось усё, што мы сёння агучвалі, гэта вельмі актуальна і хочацца рабіць усё! Але часу бракуе нават каб папіць гарбаты.