Sandow сыгралі амаль падпольны канцэрт у Мінску

На выходных у клубе TNT з амаль падпольным і амаль бясплатным канцэртам выступілі немцы Sandow, на разагрэве ў якіх некалі гралі самі Rammstein.

Гурт Sandow быў заснаваны ў 1982 Каем-Увам Кольшмітам (Kai-Uwe Kohlschmidt) і Крысам Хінцэ (Chris Hinze) і да канца існавання ГДР стаў адным з самых вядомых гуртоў ўсходне-нямецкага альтэрнатыўнага рока. У 1994 годзе, дзякуючы другой частцы фільма "Flüstern und Schreien" («Шэпт і Крык»), — дакументальнай стужцы аб нямецкай альтэрнатыўнай сцэне, пра іх даведаўся больш шырокае кола слухачоў.

Sandow — гэта не прозвішча заснавальніка сучаснага культурызма, а назва раёна ў родным горадзе музыкаў Котбус (дарэчы, адным з культурных цэнтраў лужыцкіх сербаў). Песня "Born In The G.D.R." з іх першага альбома "Stationen Einer Sucht" была чымсьці накшталт неафіцыйнага гімна ГДР-аўскіх альтэрнатыўшчыкаў.

Пасля падзення Берлінскай сцяны музыкі ўдзельнічалі ў сумесных сэйшенах з Einstürzende Neubauten і Test Dept, аб'ядналіся з агуьнанямецкай панк-сцэнай і выпусцілі шэраг альбомаў. У 1995 у Sandow на разагрэве сапраўды выступалі маладыя і мала каму вядомыя Rammstein. У 1999 гурт распаўся, але ў 2005 ўз'ядналася зноў.

У Мінск немцаў прывезлі ў межах кампаніі “Адкрывай Беларусь — адкрывай Еўропу”. Прывезлі чамусьці амаль ўпотай (рэклама ў сацсеткх пачалася менш чым за суткі да канцэрту і зыходзіла не ад арганiзатараў), быццам бы бясплатна — але ў дзвярах клуба наведвальнікаў сустракала ахова, прасіла 40.000 за ўваход. Што, увогуле, зусім не многа за магчымасць на свае вочы ўбачыць трох нямецкіх волатаў з 80-х, але нечаканасць непрыемная. Многія прыйшлі менавіта на канцэрт, а не выгуляць новую сукенку ў модным клубе, — разварочваліся і сыходзілі. Як пазней высветлілася, арганізатары выкупілі толькі 100 месцаў, а тое, што людзей будзе больш ... наогул, яны спадзяваліся, што не будзе.

“Мы таму і рэкламу вялікую не давалі! — Тлумачыў адзін з арганізатараў. — Спецыяльна, каб занадта шмат людзей не прыйшло. Сюды шмат не змесціцца, а RE: Public арандаваць дорага ...”

Каментарыі залішнія, застаецца толькі пытанне, навошта наогул рабіць канцэрт, калі вы не хочаце, каб пра яго даведаліся людзі, якім гэта цікава?

Зрэшты, нягледзячы на ​​ўсе непрыемныя нечаканасці, да моманту, калі на сцэну выйшлі двое ў чорным і адзін — з віяланчэллю, у зале ўжо не было свабодных месцаў. Святло адразу пагасла, застаўся гарэць экран, па якім бегаў агністы жыраф, і пукатыя вочы Кая-Уве — вакаліста, зацягнутага ў чорную камізэльку. Так шумна (шумна — у індустрыяльным сэнсе гэтага слова) у гэтых сценах не было, напэўна, ніколі.

Сучасныя Sandow спалучалі ў сабе нахрапістасць тых самых Rammstein, грацыёзныя жэсты Бліксы Баргельда і, як радасна заўважыў Дзмітрый Б. — лысіну Шалкевіча (у рэчаіснасці, лысыя ўкормленыя мужчыны і праўда вельмі падобныя паміж сабой). Вобраз складаўся злавесна-вясёлкавы, а позірк Кольшмідта, накіраваны ўвысь — паверх такіх жа шырока раскрытых ад здзіўлення вачэй гледачоў, якія, па праўдзе сказаць, не ведалі, чаго менавіта чакаць ад замежных гасцей, гукі 90-х, якія былі спетыя больш пафасна і гучна, пераходзілі ў гул, гром і маланкі, зламалі ўсе межы і выбудавалі сваю маленькую імгненную рэальнасць.

Ля сцяны пад святлом лямпы казачна выгіналася Алена Прыўкрасная — лакмусавая жанчына, якая танцуе паўсюль, дзе ёсць гук, рытмічны скрыгат або меладычнае пабразгванне. У тэатры ценяў, які разыграўся ў TNT, Алена глядзелася гарманічна, і побач з ёй дзяўчаты, прывабленыя цікаўнасцю прама з застольнай часткі ўстановы, адчувалі сябе смялей.

Нейкі час людзі не варушыліся. Рух назіраўся толькі ў раёне барнай стойкі, дзе паказвалі, — дзіўна, праўда? — Кліпы усё тых жа Rammstein, з якімі, падобна, Sandow будуць у Мінску асацыявацца яшчэ доўга. Не выключана, што сёй-той прымудрыўся зляпіць жывую і тэлевізійную карцінку разам і зрабіць з гэтага няправільныя высновы. Голы зад Ціля Ліндэманэ пад музыку Sandow глядзеўся фантастычна пошла, але іншых схем у галовах кіроўнага не было.

На працягу ўсяго канцэрту з натоўпу метадычна выпадалі стразы. Пад канец людзей стала на чвэрць менш, і тыя, што засталіся, з палёгкай смакавалі кожны асобна ўзяты роў, шэпт і крык. Сінхронныя прытопванні і рытмічныя патрэсванні галавой раптам перайшлі ў дынамічны танец. Не ясна, хто першым пачаў, але калі марскія фігуры ажылі, і мора захваляваліся, музыкі апусцілі вочы на ​​натоўп і пачалі калбасіцца, як у панкаўскія 90-я, дальбог! У падзяку людзі запляскалі весела і гучна. Немцы не разгубіліся і выйшлі на біс. На сумленны жаданы біс, і зноў танцы. Канцэрт, неяк між іншым, атрымаўся дабраякасны, працяглы і руплівы.