Мы вырашылі спраўдзіць гэтую інфармацыю на “Беларусьфільме”, але супрацоўнікі дзяржстудыі не адказалі ні праз тэлефон, ні на пошту.
Тым не менш блізкія да нацстудыі крыніцы, якія з меркаванняў бяспекі засталіся ананімнымі, пацвердзілі нашы здагадкі:
“Карацей, гэта той самы фільм, але пры гэтым і не той самы. Пачыналі з узбекамі, і першыя здымкі там былі, але нешта пайшло не так, і нашы самі даздымалі. А якая прычына — няясна”, — расказаў суразмоўца.
Больш гаваркімі аказаліся супрацоўнікі “Узбекфільма”, якія расказалі Еўрарадыё у тэлефоннай размове, што “Казбек” своечасова не выйшаў праз праблемы з фінансамі і замену рэжысёра, але цяпер вось даздымаецца і абавязкова трапіць на экраны сёлета. Але пра што будзе гэтае кіно і ці працягнецца супраца з “Беларусьфільмам”, суразмоўцы не змаглі адказаць.
Пыл у вочы
Недагаворванне з боку “Беларусьфільма” — звычайная тактыка, калі ў прадпрыемства нешта ідзе не па плане.
Так, нацстудыя ніяк не тлумачыла, чаму драма “Сляды на вадзе” 2016 года, ідэалагічны праект да 100-годдзя беларускай міліцыі, спачатку забралі ў рэжысёра Андрэя Голубева, які пісаў яго сцэнар цэлых 8 гадоў, і перадалі расійскаму рэжысёру Ягору Канчалоўскаму. Расіяніна пракінулі з праектам і ганарарам, а фільм у выніку здымаў іншы беларускі пастаноўшчык — Аляксандр Анісімаў.
Нешта падобнае цяпер адбываецца ў супрацы “Беларусьфільма” з кінематаграфістамі з Кітая. Экс-гендырэктар нацстудыі Уладзімір Карачэўскі доўгіх пяць гадоў сцвярджаў, што айчынныя кіношнікі вось-вось здымуць з азіяцкімі партнёрамі сумесны праект. Далей за словы праца не пайшла.
Новы кіраўнік “Беларусьфільма” Юрый Аляксей, якога прызначылі на пасаду ў мінулым годзе, заявіў, што перамовы з кітайцамі ўжо выйшлі на фінішную лінію. Будучы праект пад рабочай назвай "На вякі вечныя" раскажа пра сяброўства і каханне паміж маладымі кітайцамі і беларусамі. І яго ўжо сёлета мусіць зняць малады рэжысёр Кірыл Халецкі, які адпрацоўвае размеркаванне на нацстудыі (зняў для “Беларусьфільма” ў 2023 годзе камедыю “Кіношнікі”).
Цяпер галоўнае, каб супраца з кітайцамі ў дзяржкінематаграфістаў не атрымалася такой жа “паспяховай”, як з узбекамі ці расіянамі.
