Яўген Фёдараў: "Трэба з іх усіх ржаць!"

130118_backstage_zorge96.mp3

Знаходжуся цяпер у Пецярбургу, з мэтай падрыхтавацца да далейшай фазы масіраванага ўваходжання ў розумы людзей на планеце

Еўрарадыё: Яўген, добры дзень!

 

Яўген Фёдараў: Добры дзень.

Еўрарадыё: Вы неаднаразова бывалі ў Мінску. Можа, на беларускую мову пяройдзем?

 

Яўген Фёдараў: Я не настолькі дасканала ёй валодаю, так што не буду з вамі цягацца і выберу рускую.

Еўрарадыё: Так і быць, мы вам даруем.

 

Яўген Фёдараў: Прабачце ўжо!

Еўрарадыё: Распавядзіце, калі ласка, для нашых слухачоў, дзе вы цяпер знаходзіцеся, што вакол адбываецца? Вы ў Тбілісі? У Піцеры?

 

Яўген Фёдараў: Я цяпер у Санкт-Пецярбургу са сваёй перасоўнай студыяй знаходжуся. Тут жа рыхтую выпуск нашага аўдыёсерыяла "Монголоид", які літаральна днямі гатовы з'явіцца на свет. Займаюся апошнімі падрыхтоўкамі, уласна, таму цяпер тут, у Пецярбургу.

Вакол мяне ўсякія сінтэзатары, гукавыя карты, разнастайныя электронныя прыборы, камп’ютары, акустычныя сістэмы, гітары, бас-гітары, і іншая ўсялякае глупства.

Еўрарадыё: А даўно ў Піцер перабраліся?

 

Яўген Фёдараў: Ужо месяц тут.

Еўрарадыё: Проста хадзілі размовы, што вы ў Тбілісі ледзь не назаўжды.

 

Яўген Фёдараў: На планеце няма нічога такога, што магло б быць назаўжды. Я паўгода правёў у Тбілісі, але цяпер на навагоднія святы, і з мэтай падрыхтавацца да далейшай фазы масіраванага ўваходжання ў розумы людзей на планеце, знаходжуся ў Пецярбургу.

Зорге — гэта працяг групы Текиладжаззз, толькі з іншай назвай. Вось і ўсё

Еўрарадыё: Напярэдадні гэтага інтэрв'ю мы распыталі нашых слухачоў пра Яўгена Фёдарава — каб даведацца, ці памятаюць, ці ведаюць. Ваша імя, вядома, выдатна ведаюць, але па Tequilajazzz, а вось вашу новую групу Zorge ніхто не згадаў. Таму раскажыце, калі ласка, пра яе. Што ў ёй істотна новага?

 

Яўген Фёдараў: У першую чаргу — новыя музыкі, якія, натуральна, у сілу сваіх індывідуальнасцяў маюць зусім іншы падыход да напісання музыкі, і наогул да музіцыравання.

Але дапытлівае вуха, і нават не самае дапытлівае, але больш-менш знаёмае з музычнай граматай і гісторыяй вуха, г.зн. нармальны слухач, заўсёды пачуе, адкуль растуць ногі, і карані ўсяго гэтага адразу будуць ацэненыя як агульныя з Tequilajazzz.

Па вялікім рахунку, гэта тыя ж генеральныя вектары, якія былі намечаныя гуртом Tequilajazzz, і тыя ж жылы, якія я спрабаваў распрацоўваць на працягу папярэдніх гадоў. Усё гэта не змянілася, адзінае, я гэта раблю цяпер з іншымі людзьмі, і гэта слухаецца, натуральна, інакш.

Гэта значыць Zorge — гэта працяг групы Tequilajazzz, толькі з іншай назвай. Вось і ўсё. Проста я, з-за некаторых этычных асаблівасцяў існавання папярэдняга калектыву, не палічыў магчымым захоўваць старую назву.

Еўрарадыё: Вы шмат выконваеце песень Tequilajazzz на канцэртах?

 

Яўген Фёдараў: Калі мы граем у Пецярбургу ці Маскве — тых гарадах, дзе нас ведаюць ужо вельмі добра, і людзям не трэба тлумачыць, што за гурт такі Zorge — мы дазваляем сабе абысціся мінімумам песень групы Tequilajazzz. Калі мы прыязджаем у горад, дзе граем упершыню — ва Украіне, ці далёкіх кутках РФ, — мы дазваляем сабе пабольш сыграць рэпертуару Tequilajazzz, каб людзі маглі параўнаць, успомніць старыя песні, выявіць, што яны знаходзяць сваё месца ў новай праграме — праграме гурта Zorge — зусім такое сваё, пэўнае.

Еўрарадыё: Гэта значыць, “Зімовае сонца”, да прыкладу, можна чакаць у Мінску?

 

Яўген Фёдараў: Я не ведаю, гэта песня гучала, па-мойму, толькі разы два на нашых канцэртах, і то гэта быў нейкі навагодні канон, а цяпер святы ўжо скончыліся, так што я не ўпэўнены. Але заўсёды залежыць ад настрою, настрою публікі, ад узаемнай сімпатыі, узаемнай любові. Калі здараюцца такія цудоўныя моманты, то ўсяго можна чакаць.

Тое, што нас любіць, што нас падтрымлівае, тое ж нас і губіць. Я маю на ўвазе аўдыторыю

Еўрарадыё: Вам хочацца, каб вас пачалі атаясамляць толькі з Zorge? Каб публіка не патрабавала старых хітоў на канцэртах?

 

Яўген Фёдараў: Гэта вельмі цяжка. Таму што людзі, з аднаго боку, патрабуюць і пытаюць: “Калі новы альбом?”, а калі пачынаеш граць новую песню — народ ветліва, у лепшым выпадку, слухае, і ўсё адно чакае якую-небудзь старую улюбёную песню. Таму што, у прынцыпе, тое, што нас любіць, што нас падтрымлівае, тое ж нас і губіць. Я маю на ўвазе аўдыторыю. 99% аўдыторыі чакае сваіх улюбёных песень, і калі падпарадкоўвацца сваім любімым слухачам, то можна спыніцца ў развіцці вельмі хутка. Праз год ужо ад пачатку гістарычнага адліку якога-небудзь гурта. А калі ідзеш наперад — з супрацівам і неразуменнем сутыкаешся ўвесь час.

Вы ведаеце, мне здаецца, самае галоўнае, што мы робім для аўдыторыі, гэта тое, што жывём сваім жыццём і не падпарадкоўваемся нікому.

Уплыў на нашу творчасць прыходзіць не з прыладаў пад назвай “расійскае ТБ” ці “расійскае радыё”, будзь яны няладныя

Еўрарадыё: У адным з інтэрв'ю вы згадалі, што “не саромеецеся выкарыстоўваць зусім розныя фарбы, гармоніі і музычныя культуры розных краін”. Можаце распавесці, музычныя культуры якіх менавіта краін?

 

Яўген Фёдараў: Ад Скандынавіі да Індыі. Вылазіць нейкае сугучча, нейкі дзіўны акорд, ты з радасцю на ім медытуеш, а потым высвятляецца, што гэты акорд ты пачуў аднойчы ў якім-небудзь рэстаране на поўначы ў Гімалаях.

Так, мы выяўляем у нашай творчасці ўплыў іншых культур, але мы туды спецыяльна нічога не ўстаўляем, мы не канструюем нашу музыку з нейкіх элементаў, загадзя ўзятых і змешчаных у нашых такіх аптэкарскіх скрыначках. Яно прыходзіць аднекуль з космасу, і нам уцешна адчуваць, што гэтыя ўплывы прыходзяць не з прыладаў пад назвай “расійскае ТБ” ці “расійскае радыё”, будзь яны няладныя, а з нейкіх іншых, больш годных прастораў.

Еўрарадыё: Напрыклад, з вандровак? Вы, быццам, збіраецеся пасля лютаўскага канцэрту ва Уладзівастоку праехаць па Транссібірскай магістралі.

 

Яўген Фёдараў: Так, пасля кожнага нашага канцэрта ва Ўладзівастоку, на працягу апошніх апошніх 15 гадоў, кожны раз хацеў вярнуцца адтуль на цягніку. І так ні разу ногі не дайшлі. І гэтым разам я вырашыў, што гэта зрабіць трэба абавязкова. Таму што гэта, па-першае, цікава. Па-другое, мне неабходна, таму што мне трэба адзінота ў нейкім рухомым кабінеце, якім з'яўляецца купэ цягніка дальняга кіравання. Хачу вось за тыдзень праехаць усю Расію-Матухну, пачынаючы ад Прымор'я, і заканчаючы горадам Масква.

Самыя прыгожыя рыфмы і прыгожыя мелодыі я напісаў, калі мыў посуд на кухні

Еўрарадыё: Гэта вандроўка дзеля вандроўкі, ці дзеля творчасці, каб сабраць новую інфармацыю, натхніцца?

 

Яўген Фёдараў: Я не падзяляю гэтыя моманты — падарожніцкі, творчы. Больш таго, скажу, што самыя прыгожыя рыфмы і прыгожыя мелодыі я напісаў, калі мыў посуд на кухні.

Творчасць — гэта не значыць, што ты адасобіўся ў сябе ў кабінеце, надзеў лаўровы вянок, узяў гусінае пяро, злавіў музу за хвост — і давай тварыць. Такога не бывае. Паэт сказаў: “Калі б вы ведалі, з якога смецця. Растуць вершы, не ведаючы сораму”. Цікавыя думкі звычайна прыходзяць у самых нечаканых месцах і самых нечаканых сітуацыях. А ўжо ад вандроўкі такога роду я сапраўды схільны чакаць нейкіх магутных уражанняў з магутным выйсцем.

Я не меншыя тэрміны пражываў у Гімалайскіх краінах, і ніхто гэта асабліва не заўважаў

Еўрарадыё: Вы паўгода пражылі ў Тбілісі. Як гэта на вас паўплывала?

 

Яўген Фёдараў: Гэты куток нашай планеты мяне вельмі вабіў яшчэ з дзяцінства. Грузінская культура, якая вельмі трывала ўвайшла ў нашу, рускую, ды і любую іншую культуру, якая мае дачыненне да постсавецкай прасторы. Цяжка пераацаніць гэты ўплыў, таму што і кіно, і музыка, і тэатр, і любыя мастацтвы, у тым ліку, і выяўленчае мастацтва, якое зусім дзіўным чынам прадстаўлена грузінскім народам — усё гэта паўплывала, і, вядома, хацелася бачыць гэта бліжэй, выкупацца ў гэтым, пагрузіцца ў гэта, што я і зрабіў з вялікім поспехам.

У мяне з'явілася там велізарная колькасць сяброў. Плюс да ўсяго, я паспрабаваў масу смачных рэчаў, пачуў велізарную колькасць смачнай прыгожай музыкі. Уласна, што тычыцца музыкі — гэта не было неспадзеўкай, усім вядома, якая музыка пышная ў Грузіі, вакальная, напрыклад.

Плюс — пагружэнне ў гэту цёплую, сяброўскую атмасферу, людзі адкрытыя — увогуле, наша такая вось усходнееўрапейская Італія, напэўна. Мне вельмі многае даюць гэтыя зносіны, я збіраюся там шмат часу праводзіць.

Наогул, у любой культуры штосьці прыцягвае. Але вось цяпер я спыніўся на Грузіі. І на гэтым не скончыцца. Проста цяпер так, і на фоне палітычных падзеяў у Расіі гэта было пададзена як нейкі такі палітычны рух, ці ледзь не эміграцыя. Хоць я не меншыя тэрміны пражываў у Гімалайскіх краінах, і ніхто гэта асабліва не заўважаў.

Я лічу за лепшае не марнаваць свой час, тым больш такі працяглы, на чалавека, які мне нецікавы

Еўрарадыё: Дарэчы, пра палітычныя падзеі. У нас нядаўна прайшла пяцігадзінная прэс-канферэнцыя прэзідэнта, падчас якой “Беларусь замерла” — увага людзей была прыкавана да тэлевізара. У рэдакцыі нашай нават спрэчка выйшла. Адзін журналіст сказаў: “Перастаньце гэту лухту глядзець, ванітуе!”, а другі адказаў, што: “Гэта трэба глядзець, каб ведаць пазіцыю ўлады, і пісаць пра гэта, аўдыторыя ж толькі гэтага і чакае!”. І такія спрэчкі сталыя сярод людзей — цікавіцца ці абстрагавацца. Вы як лічыце за епшае паступаць у такіх сітуацыях?

 

Яўген Фёдараў: Я ведаю масу цалкам разумных людзей, якія не могуць адарвацца, калі бачаць на экране якую-небудзь перадачу тыпу “Дом-2”. Вось гэта шлак, які па тэлевізары — вось чым горш, тым больш зацягвае які глядзіць. Я не ведаю, я ўжо шмат гадоў як выключыў са свайго жыцця тэлевізійны прымач, таму мне цяжка ацаніць усё, што там адбываецца. Але я лічу за лепшае не марнаваць свой час, тым больш, такі працяглы, на чалавека, які мне не цікавы.

Мы самі жывём у няпростай краіне, з вельмі няпростым палітычным строем. Млоснасць гэта — гэта звычайная, рэфлексная, тое, што вы цяпер апісалі. Але не ведаю. Калі вы спытаеце мяне пра нашых дэбілаў, якія сядзяць там у нас наверсе — я скажу зусім спакойна. Пра вашага я не ведаю нічога.

Іх трэба высмейваць усіх. Смех — гэта самае важнае для іх

Еўрарадыё: Так распавядзіце пра вашых... Нам цікава, што робіце вы.

 

Яўген Фёдараў: Я гляджу на прэзідэнта Пуціна — прашу прабачэння, я вельмі рэдка прамаўляю гэта прозвішча, каб не паганіць прастору вакол сябе — і ён ужо дачакаўся, што людзі над ім пачалі смяяцца ў адкрытую ўсё больш і больш.

Мне здаецца, іх трэба высмейваць усіх. Смех — гэта самае важнае для іх. Усяго астатняга яны не баяцца — ні пагроз, ні крытыкі, таму што яны яе не бачаць, яны заўсёды ашукаюць, таму што яны ўсё клафеліншчыкі, яны падсыплюць атруты, яны падпояць, падкладуць прастытутку, падкінуць наркотыкі — усё, што заўгодна яны могуць зрабіць — гэта ўсім вядома. А са смехам яны нічога не могуць зрабіць. Трэба над імі ўсімі ржаць. Вось і ўсё.

Еўрарадыё: Цікава, чаму вы не спяваеце сваё выразнае, рэзкае, катэгарычнае меркаванне? У песнях жа ў вас — зусім пра іншае.

 

Яўген Фёдараў: Ведаеце, у песнях у нас ёсць абсалютна вызначаная эстэтычная і чалавечая пазіцыя, якая проста супярэчыць той генеральнай этычнай і эстэтычнай лініі, якая цяпер адбываецца ў нас у Расіі. Мы на іншым узроўні знаходзімся трошачкі, і пяём не пра пэўную палітычную сітуацыю, а пра тое, што сілкуе ўсё гэта.

Проста мы канцэртны гурт, і паміж песень я гэтулькі раз са сцэны ўсякіх рэчаў казаў...

Але я не чуў ужо вельмі даўно выразнай, таленавітай, палітычнай песні, на жаль. Вельмі рэдка каму ўдаецца напісаць таленавітую палітычную песню, каб яна была не проста агітацыйным матэрыялам, а яшчэ і песняй. Іх практычна няма.

Па гэтых інтэрв'ю відаць, наколькі людзі знаходзяцца ў дэпрэсіі па той бок Скайпа

Еўрарадыё: Дарэчы, а вы не баіцеся, што пасля нашага інтэрв'ю, усяго вамі сказанага, ваш канцэрт у Беларусі не адбудзецца па якіх-небудзь прычынах?

 

Яўген Фёдараў: Не баюся, тым больш што я практычна нічога такога не сказаў. Я казаў рэчы больш жорсткія, злыя, больш моцныя ў тысячы разоў і са сцэнічнай пляцоўкі шматкроць, так што, чо.

Еўрарадыё: Дзякуй, што не баіцеся.

 

Яўген Фёдараў: Гэтыя інтэрв'ю беларускія, гэта ўжо трэцяе за сёння, і па гэтых інтэрв'ю відаць, наколькі людзі знаходзяцца ў дэпрэсіі па той бок Скайпа. На жаль. Мабыць, сапраўды ўсё так дрэнна, што трэба на барыкады выходзіць нейкія... Вядома так, кашмар... Жах! Але нічога, мы прыедзем, павесялім вас трошкі. Хоць у нас не вельмі вясёлая музыка.

Нават менеджары сярэдняга звяна могуць знайсці што-небудзь у нашай музыцы

Еўрарадыё: Каго вы сапраўды чакаеце на сваім канцэрце 26 студзеня ў клубе Re:Public у Мінску?

 

Яўген Фёдараў: Чакаю ўсіх — студэнтаў, маладых навукоўцаў, нават менеджары сярэдняга звяна могуць знайсці што-небудзь у нашай музыцы, прыхільнікаў гурта Tequilajazzz і тых, хто засмуціўся, калі даведаўся, што гурт распаўся. Тых, хто верыць, што мы займаемся сваёй справай годнай. Увогуле, усіх-усіх-усіх. Маці-адзіночак шчаслівых, маці з мужамі, мужоў-адзіночак, шчаслівых мужоў з жонкамі, дзяцей... Наша музыка не ведае ні гендарных, ні ўзроставых, ні іншых нейкіх абмежаванняў.

Фота: Алена Мартынюк, zorgemusic.com