"Развод" на афрыканскім рынку: Набыць за 40 долараў тое, што каштуе 80

Чытайце таксама:

Як жывуць людзі ў Кіберы — самых вялікіх трушчобах Афрыкі

Мільён чалавек за чатыры кіламетры ад цэнтра сталіцы Кеніі Найробі не маюць вады, электрычнасці і каналізацыі.

 

Афрыканскае сафары – адзін дзень у саванне сярод дзікіх жывёл

 

Гэтым разам пасля трушчобаў Кіберы мы накіроўваемся ў нацыянальны парк да небяспечных буйвалаў і драпежных ільвоў.

Масаі маркет – месца вельмі вядомае ў Найробі, сталіцы Кеніі. Тут мясцовыя плямёны прадаюць самыя розныя артэфакты і афрыканскія сувеніры. Таму сюды ідзе шмат турыстаў. Але і гэта месца аказалася не самым бяспечным. Нас падманулі і ледзь не пабілі.

Таксі пад’язджае да берага невялікай рэчкі блізка ад цэнтра Найробі. Тут проста з зямлі і намётаў прадаюць безліч розных сувеніраў ад вопраткі да посуду. Афрыканцы гуляюць па рынку спакойна, а вось мінівэн з белымі адразу абступаюць мясцовыя “развадзілы” і не даюць праходу.

“Рынак – гэта кам’юніці, разумееш? Таму ты набірай усё, што спадабаецца ў розных прадаўцоў, а потым са мной разлічышся ў канцы. Так будзе добрая зніжка”, – нас адразу прымае ў абарот адзін з мясцовых, і становіцца зразумела, што разводзіць нас тут будуць сур’ёзна.

Нас пачынаюць вадзіць па рынку і прапаноўваць усё што заўгодна – упрыгожванні, посуд, вопратку, жаночыя сумкі, фігуркі жывёлаў і нават масайскія дзіды. Суправаджаючыя вельмі настойлівыя, але ветліва дазваляюць здымаць усё навокал.

Віталь Ругайн: “Мне патрэбна толькі адна майка і тры магніцікі. Так што паспрабуем набыць іх па меншым кошце. Але прадаўцы кошты не кажуць, маўляў, потым разлічымся. Даводзіцца настойваць”.

– Колькі каштуе вось гэта майка?

– 50 долараў.

– За гэта 50 долараў??? Я падобную набываў у штатах за 5 баксаў! (І гэта праўда)

– Так гэта ж кенійская якасць!

Ад такой выгаднай пакупкі адмаўляемся, і толькі тады гандляр пагаджаецца на любы наш кошт, толькі не 5 баксаў, бо гэта зусім танна. Спыняемся на 10 доларах, але гэта нармальны еўрапейскі кошт, не забываемся, што мы ў беднай Афрыцы.

Цікавімся, ці можна фатаграфаваць?

“Ды калі ласка! Усё, што захочаце. Усё фатаграфуйце! Абсалютна ўсё!”

Алесь Пілецкі: “Я дастаю камеру і пачынаю шукаць прыгожыя ці хаця б яскравыя кадры. Адначасова адбіваюся ад назойлівых прапановаў набыць нейкую фігню за 80 долараў. Фігнёй аказваецца набор драўляных падставак пад кубкі. Пяць штук — па 18 баксаў за кожную”.

Далей нас водзяць па гандлёвых шэрагах і зноў прапануюць набыць розныя непатрэбныя рэчы. Знаходзім магніцікі, выбіраем тры – кошт зноў не кажуць: “За опт будзе зніжка, май фрэнд”. Што ж, рыхтуемся да чарговага разводу, які наступае ўжо неўзабаве.

Пры выніковых падліках аказваецца, што майка каштуе 14 долараў, а магніцікі – па 8,  але нам робяць афігенную зніжку ў два баксы і ў суме атрымліваецца 36 долараў.

Гэта было чакана, таму пасля працяглага гандлю аддаем за ўсё 22 долары і задаволеныя сыходзім. Дакладней, спрабуем сысці. Масаі спрабуюць уцюхаць набор падставак за 80 долараў!

Алесь: “Праз хвілін дзесяць набор падставак таннее да 40 долараў. Праўда, ён мне і задарма не вельмі патрэбны, таму іду на хітрасць. “Я тут толькі фатаграфую, вунь мой начальнік”, — паказваю назойлівым прадаўцам на калегу. Яны кідаюцца да яго”.

Віталь: “А я не магу зразумець, што ад мяне хочуць. – Набудзь падстаўкі за 40 баксаў, – патрабуе “развадзіла”. Але яны мне не патрэбныя, – Дык ты для яго набудзь”.

Аказваецца, што сувеніры набыў толькі адзін з нас, а здымкі рабілі абодва. Таму нашы суправаджаючыя настойліва прапануюць узяць падстаўкі для кружак за 40 долараў. Сітуацыя накаляецца, нас абступае чалавек дзесяць, і пачынаецца рэзкі дыялог.

– Хай ён набывае альбо плаціць за фота 10 баксаў!

– У самым пачатку вы казалі, што фота бясплатна.

– Так, але ён нічога не купіў, таму трэба плаціць за фота.

– Але я купіў, і ён здымаў для мяне. Магу вярнуць вам пакупкі, вы мне грошы, і мы заплацім за фота.

Такі варыянт масайскім гандлярам не падабаецца, таму ад ідэі узяць грошы яны адмаўляюцца. Але ўсё роўна спрабуюць прадаць падстаўкі – кошт зніжаецца кожную хвіліну: “40, 30, 20, 10 долараў. Забірай бясплатна”. Пад шумок адыходзім да таксі і змываемся адсюль, пакуль не забралі камеру.

Калегі з Азербайджана – дзве маладыя дзяўчыны – аказаліся больш прынцыповымі і хадзіць па рынку з “развадзіламі” катэгарычна адмовіліся. Набылі кучу розных упрыгожванняў у разы танней, і мы разумеем, што нават за 22 долары нас няслаба падманулі.

“Мы адразу паводзілі сябе з імі вельмі груба. Сказалі, што выклікаем паліцыю, калі яны не адчэпяцца. І іх як не было. У іх прысутнасці прадаўцы нам баяліся казаць кошты. Яны прызналіся, што гэтыя мужыкі іх б’юць, калі яны нешта прадаюць у абыход”.

Вось такое кам’юніці. “Развадзілы” падманваюць пакупнікоў, бяруць з іх вялікія грошы, а прадаўцам застаюцца грашы. Таму набыць у іх наўпрост можна ў разы танней. Праўда, трэба быць вельмі настойлівым.

Рынак Масаі знаходзіцца ў Найробі, але штодзень у розным месцы. Без дапамогі таксі адшукаць яго няпроста. Але перасоўвацца на вялікія адлегласці ў гэтым горадзе ўвогуле не трэба без таксі. Будзьце гатовыя да коркаў, як у Маскве, і да таго, што прайсці спакойна па вуліцы не атрымаецца. Нас два разы пыталі: “Ці вы хлопцы не расісты?” Рэпартаж пра саму сталіцу Кеніі чытайце ў пятніцу.